tag:blogger.com,1999:blog-26502567678660381982024-03-13T08:12:21.151+02:00Η γοητεία των δευτερολέπτωνΤζούλια Φορτούνηhttp://www.blogger.com/profile/11184191192838970554noreply@blogger.comBlogger132125tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-71270123489366331172022-01-10T12:23:00.009+02:002022-01-10T12:46:24.074+02:00Αλμπατζάλ ή Πώς Βούλωσα τα Μεγάφωνα<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhHM6UaR9Q8oWwe_8v5A1SBKugqQZl8lO_NF_rXP1huVEEstDwqPt0yTtzPPOyfrrgJphC1lLRwoEgOSonEll9AZSecZHBoBMMkkMwTt1ewxZjkyj_6gA2t_A37AIoCNbclHM96YYPbtSANradls1I5SkkBJ-fWpPW0GdqSr4j6yH3zi3WYWdImN5C-=s560" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="600" data-original-height="445" data-original-width="560" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhHM6UaR9Q8oWwe_8v5A1SBKugqQZl8lO_NF_rXP1huVEEstDwqPt0yTtzPPOyfrrgJphC1lLRwoEgOSonEll9AZSecZHBoBMMkkMwTt1ewxZjkyj_6gA2t_A37AIoCNbclHM96YYPbtSANradls1I5SkkBJ-fWpPW0GdqSr4j6yH3zi3WYWdImN5C-=s600"/></a></div>
Καθόμουν αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου, πίσω απ' τα τζάμια,
στο τέταρτο πάτωμα, στον κεντρικό απόκεντρο δρόμο, παρακολουθώντας
αδιάφορα το πλήθος που πηγαινόφερνε στα μαγαζιά. Η βουή που ανέβαινε
από κάτω, χαρμάνι από ομιλίες, κραυγές μικροπωλητών, κλάξον και
φρεναρίσματα, το μπαστούνι του τυφλού της γωνίας, μου βασάνιζε
ασυναίσθητα τ' αυτιά. Δουλειά δεν είχα τόσο το καλύτερο από μέρες
τώρα είχα αποφασίσει, αντί να προσπαθώ ν' αυξήσω τα κέρδη, να μειώσω
τις ανάγκες μου. Πάει κι αυτό το πρόβλημα, το κλώτσησα σαν άδειο
κονσερβοκούτι κι ησύχασα.//
...................................................................................................................................................................................................
Εκείνο όμως που τελευταία είχε καταντήσει κυριολεκτικά αφόρητο ήταν
το ζήτημα της γλώσσας. Δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι σ' αυτή τη
συφοριασμένη πολιτεία χρησιμοποιούν κάθε μέρα τις ίδιες λέξεις,
τις ίδιες λέξεις κάθε μέρα, όχι βέβαια ότι τις ακούω απ' όλους
αλλά είμαι σίγουρος ότι σηκώνονται το πρωί και λένε καλημέρα,
χαίρετε, γεια σας, κι άλλες αηδίες, φθαρμένα υποδήματα, γάντια
που τους έρχονται όλους κουτί, για δουλειές, για διασκέδαση,
για το τίποτα, χρόνια φοράνε τα ίδια λερωμένα εσώρουχα. Λέξεις
κολλημένες σα τρύπια δεκάρα στην άσφαλτο του καλοκαιριού που
κανένας δεν νοιάζεται να πετάξει στον υπόνομο.//
..........................................................................................................................................................................................................
Οι ξένες γλώσσες αποδείχτηκαν κι αυτές ανώφελες αφού κάθε τους λέξη
μου θύμιζε την αντίστοιχη δική μας. Εξάλλου ήταν το ίδιο μεταχειρισμένες
καθώς κυκλοφορούσαν σ' αμέτρητα ξένα στόματα. Και το χειρότερο
όταν φτάναμε στις αόριστες έννοιες. Τότε πια κανένας δεν ήξερε
τι ξεστόμιζε, πάντα με σοβαρό ύφος, ή άλλο έλεγε κι άλλο ήθελε
να πει ή ακόμα άλλο ο άλλος καταλάβαινε. Μέσα σ' αυτή τη βαβυλωνία,
άρχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά, οι λέξεις με γρονθοκοπούσαν
ασταμάτητα, ένιωθα κάθε μέρα και πιο ματωμένος, έτρεχα στον καθρέφτη
κι αντίκριζα την ίδια παράξενη, αγωνιώδη φάτσα χωρίς ίχνος αίμα.
Μέχρι που βαρέθηκα.//
......................................................................................................................................................................................................
Έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να φιμώσω τα μεγάφωνα πριν μου στρίψει
ολότελα, πάντοτε υποπτευόμουν ότι ένα ποσοστό τουλάχιστον τρέλας
μούχανε φορτώσει οι πάσης φύσεως πρόγονοί μου. Από μικρό μ' έτρωγε
το σαράκι της φυγής, τ'αλήτικο αίμα μου, οι πολλές μεταναστεύσεις
των προπατόρων μου. Μα τούτο το πρόβλημα φυγή δεν σήκωνε, με χτυπούσε
κάτω σαν χταπόδι, η μόνη λύση ήταν το στούμπωμα, αλλά πώς;
.................................................................................................................................................................................................................
Η πόρτα του γραφείου χτύπησε, μπήκε κάποιος μεσόκοπος.
- Έχω κάτι για μετάφραση, μουρμούρισε κουνώντας ένα χαρτί.
Τότε μου κατέβηκε η σωτήρια ιδέα.
- Αλμπατζάλ, ψιθύρισα.
- Ορίστε; παραξενεύτηκε.
- Αλμπατζάλ, αλμπατζάλ.//
......................................................................................................................................................................................................
Έκανε δυο βήματα προς τα πίσω κοιτάζοντας δεξιά, αριστερά.
Τον κάρφωσα με το βλέμμα.
- Αλμπατζάλ, βρυχήθηκα.
Τόβαλε στα πόδια.
.......................................................................................................................................................................................................
Νιώθω τώρα απέραντη ανακούφιση. Σ' οποιοδήποτε φωνητικό κατασκεύασμα
μου πετάξουν κατάμουτρα, έχω την μαγική μου λέξη σαν χούφτα λάσπη
που μ' ευστοχία βουλώνει τα μεγάφωνα. Αλμπατζάλ είναι το σύμβολο μου,
το όπλο κι η παρηγοριά μου. Μπορεί βέβαια εύκολα να φανταστεί κανείς
τις συνέπειες αλλά, αλμπατζάλ, μήπως μπορούμε ποτέ να συνεννοηθούμε
πραγματικά;
....................................................................................................................................................................................................
Συνήθισα και τα περίεργα βλέμματα, και το κούνημα του κεφαλιού,
και τους φίλους μου που τελευταία είναι τρομερά απασχολημένοι.
Μόνον εγώ περνάω τώρα το κατώφλι του γραφείου ή κάποιος έρανος
για τους τυφλούς. Στις φλέβες μου όμως κυλάει μια απέραντη γαλήνη.
Ξέρω ότι είμαι ο άνθρωπος που φάνηκε επιτέλους συνεπής στη ζωή του.
.........................................................................................................................................................................................................
(<b>από τη συλλογή διηγημάτων Αλμπατζάλ, 1971)
</b>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-40585545634715875502021-11-03T22:19:00.011+02:002021-11-03T22:46:12.362+02:00Φιλόλογοι με δίδαξαν και με μεγάλωσαν ....<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidB3TdHhMIhuR-46yud64U5AgZk2O8kQ62e_HGUo3O_kvQpfbpcTI_qL_SjwdlI3HI3JASeYAB7Zo1iCCetv_kyoXBQm4Z_rGCHiYLp6kVJlW13xlBAT0uHB8yhdYXVKRf5wmoMId_zek/s389/30859_113147395396320_3879871_n.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" height="600" data-original-height="389" data-original-width="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidB3TdHhMIhuR-46yud64U5AgZk2O8kQ62e_HGUo3O_kvQpfbpcTI_qL_SjwdlI3HI3JASeYAB7Zo1iCCetv_kyoXBQm4Z_rGCHiYLp6kVJlW13xlBAT0uHB8yhdYXVKRf5wmoMId_zek/s600/30859_113147395396320_3879871_n.jpg"/></a></div>
<i>«Αυτός ο ανθρωπάκος με το καφέ κοστούμι ήταν ένα μυστήριο κάτω από το αμείλικτο φως της σχολικής ζωής. Μια τάξη εφήβων που όλα τα χλεύαζε, σε κείνον ήταν πρόθυμη όλα να τα συγχωρήσει. Να συγχωρήσει ότι είχε γυναίκα καθηγήτρια και δυο παιδιά με αρχαία ελληνικά ονόματα, να συγχωρήσει τις συμβάσεις και τις αδυναμίες του. Και να αισθάνεται ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχει τίποτα για να του συγχωρήσει. Ενώ παρακολουθούσε και την παραμικρή γκριμάτσα του, έβρισκε εξαιρετικά χαριτωμένο το μπερεδάκι του, ρουφούσε τις καυστικές παρατηρήσεις του. Και τον είχε εκλέξει σύμβουλο της τάξης ομόφωνα και δια βοής..................................................................................΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Εκείνος έκανε απλώς τα καθημερινά. Διάβαζε αρχαία ή νέα ελληνικά, διάβαζε ποίηση και πεζογραφία, και δεν απήγγειλε ποτέ. Έκανε τις επισημάνσεις του, έλεγε τις απόψεις του, μιλούσε για τις εμπειρίες του, όμως την περισσότερη ώρα άκουγε. Τους άκουγε, τους πρόσεχε, ενδιαφερόταν για τον πρώτο και για τον τελευταίο μαθητή. Και μια ματιά του αρκούσε όταν, καμιά φορά, σε κάποιο από τα εξημερωμένα τώρα θηρία ξυπνούσαν τα αρχέγονα ένστικτα.............................................................................................................΄................................................................................
Αν ήταν ναύαρχος θα γελούσαν, αν ήταν πλοίαρχος θα τον αμφισβητούσαν, αν ήταν άλλος αξιωματικός του ναυτικού, θα αντιμετώπιζε τη δολοφονική ειρωνεία της τάξης. Αν ήταν μόνον ένας άξιος φιλόλογος, ένας ανώτερος, μια εξουσία, θα περιορίζονταν σε μηχανικές κινήσεις. Εκείνος όμως κατείχε επάξια τον μεγαλύτερο βαθμό στο ναυτικό, τον βαθμό που του είχαν απονείμει οι παλιότεροι και που απαιτούσε το ήθος της τάξης.........................................................................................................................................................................................................
Ήταν ο Μούτσος, ο δικός τους μούτσος. Αυτός που πρόφερε τις μαγικές λέξεις για να γαληνέψει η μανιασμένη θάλασσα. Ένας αλχημιστής της καθημερινότητας που κατείχε τη μυστική φόρμουλα, ίσως από την αρχαιότητα, για να μετατρέψει κάθε κοινό μέταλλο σε χρυσάφι. Ή μια συνηθισμένη ώρα διδασκαλίας σε συναρπαστική εξερεύνηση. Κι έτσι να οδηγήσει το καράβι της εφηβείας τους σε κάποιο άγνωστο αλλά ασφαλές λιμάνι. Έτσι να προστατέψει από τους άλλους και ιδίως από τον ίδιο τους τον εαυτό την, κάτω από σκληρό περίβλημα, σχεδόν απόλυτη αθωότητα της ηλικίας τους............................................................................................................................................................................................
</i>
(<b>απόσπασμα από το διήγημα Ο μεγαλύτερος βαθμός στο ναυτικό της συλλογής Νόστος, 2000)
</b>
............................................................................................................................................................................................................
Έχω αδυναμία στους φιλόλογους. Φιλόλογοι, έλληνες και ξένοι, κυρίως αμερικανοί, με δίδαξαν και με μεγάλωσαν, φιλόλογοι μετέφρασαν τα ποιήματά μου σε ξένες γλώσσες, φιλόλογοι μελέτησαν και έκριναν τη λογοτεχνική μου εργασία, φιλόλογοι με ανθολόγησαν και με βράβευσαν, φιλόλογοι έπαιξαν από πολλές απόψεις σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, δυο φορές με παρουσίασαν στον σύλλογό τους στη Θεσσαλονίκη, μία στο Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και άλλη μία στη στη Βέροια, στους φιλόλογους της Ημαθίας. Και ένας νεώτερος φιλόλογος, ο Φώτης Συμεωνίδης, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή μου με τίτλο «Σ'΄αγαπώ-Ελογοκρίθη», που προβλήθηκε πριν μερικές μέρες στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης...............................................................................................................................................................................
Στην σύγχρονη ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, ο κατάλογος των φιλόλογων που ήταν ταυτόχρονα σπουδαίοι ποιητές και πεζογράφοι είναι ατέλειωτος. Από τα χρόνια του Ανατόλια, θα μνημονεύσω τον αγαπημένο μας Τάσο Γεωργοπαπαδάκο, για τον οποίο έγραψα το παραπάνω διήγημα χωρίς ίχνος υπερβολής, και τους Νίκο Παπαχατζή, Θόδωρο Μαυρόπουλο, Χρήστο Φράγκο, Λάμπρο Παραρά, Γιώργο Μιχαλόπουλο. Και τους αξέχαστους αμερικανούς φιλόλογους Billy Compton και Osborn Smallwood.................................................................................................................................................................................................
Τι έμεινε τελικά από όλα αυτά; Να εκπληρώσει κανείς τον προορισμό του, να είναι συνεπής, να τιμήσει εκείνο που του δόθηκε. Έτσι μπορώ για μια φορά ακόμη να γυρίσω τώρα στους φιλόλογους των εφηβικών μου χρόνων αλλά και σε όλους τους φιλόλογους της ζωής μου, να τους ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά και να τους πω ότι δικαίωσα τις προσδοκίες τους, ότι φάνηκα συνεπής στη ζωή μου. Τόσο απλά. Ευχαριστώ................
............................................................................................................................................................
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-41957067244827704962021-07-26T19:11:00.019+03:002021-07-26T21:20:53.859+03:00Ο έρωτας στην εφηβεία<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQPykk7CB64PaYcd3-NQKEYLMXW4kVG5Nn9GJ1ckyghZXQVOaRzlJKwWdFwGZ6HNRNwnzjPgD3ZTx5GW3wDt_LkKW4z0GVdaoG9djX1Qjxg5KG4WPxbrGqtjtra5p0HFH9oKP37WHYikE/s1300/11106127-Couple-kissing-at-alley-in-the-park--Stock-Photo-couple-autumn-lovers.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" height="600" data-original-height="1300" data-original-width="921" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQPykk7CB64PaYcd3-NQKEYLMXW4kVG5Nn9GJ1ckyghZXQVOaRzlJKwWdFwGZ6HNRNwnzjPgD3ZTx5GW3wDt_LkKW4z0GVdaoG9djX1Qjxg5KG4WPxbrGqtjtra5p0HFH9oKP37WHYikE/s600/11106127-Couple-kissing-at-alley-in-the-park--Stock-Photo-couple-autumn-lovers.jpg"/></a></div>
Μη φαντασθείτε νησί του Αιγαίου, σπίτι εξοχικό ή μακρινό ξενοδοχείο, ούτε καφενεδάκι πλάι στη θάλασσα με χρυσή αμμουδιά. Καλοκαιράκι βέβαια αλλά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με κτίρια γραφείων, μαγαζιά ανοιχτά, κοσμοπλημμύρα και έστω λίγα αυτοκίνητα, κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του 1950....................................................................................................................................................................................................
Η Έφη ήτανε χαριτωμένη και ελκυστική, έξυπνη, δυναμική και σκωπτική. Δικαίωνε, δηλαδή, απόλυτα τα δεκαέξι της χρόνια. Κι ακόμη, είχε πεθάνει πολύ νέος ο πατέρας της ενώ εγώ είχα άλλου είδους οικογενειακά προβλήματα. Μόλις είχα αποφοιτήσει από το Ανατόλια κι εκείνη θα πήγαινε στην πέμπτη τάξη το φθινόπωρο. Η τάξη μας των αγοριών έκανε πάρτι με τη δική της τάξη των κοριτσιών, μια και πέφταμε μικροί για τις συμμαθήτριες μας Πώς ακριβώς τα φτιάξαμε, μετά διάφορα πειράγματα και διαξιφισμούς, δεν θυμάμαι τώρα μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι όμως άλλες απίθανες λεπτομέρειες................................................................................................................. ....................................................................
Αφού είχα κάνει λοιπόν μια βόλτα στους πέντε θερινούς κινηματογράφους γύρω-γύρω στη Πλατεία Αριστοτέλους και είχε δει τις φωτογραφίες του έργου στις εισόδους τους, σκέφτηκα να πάρω ένα τηλέφωνο την Έφη. Με τον φόβο πάντα μήπως απαντήσει η μαμά της, σχημάτισα λοιπόν τον αριθμό της σε ένα θάλαμο...........................................................................................................................................................................................
- Δεν μπορώ να βγω απόψε, μου είπε η Έφη, έλα εσύ στο σπίτι μου. Θα σε περιμένω στην ταράτσα της οικοδομής..............................................................................................................................................................................................
Δεν ήταν μόνο πρόσκληση αλλά και πρόκληση, επικίνδυνη φυσικά για τα ήθη της εποχής αλλά και ρομαντική, και φυσικά ήταν αδύνατον να την αφήσω αναπάντητη. Είπα λοιπόν «εντάξει, έρχομαι, σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί», περπάτησα στην Τσιμισκή, έφτασα στη προέκταση της και βρήκα την πολυκατοικία της. Ελάχιστες πολυκατοικίες είχαν ασανσέρ την εποχή εκείνη κι έτσι άρχισε να σκαρφαλώνω τις σκάλες των τεσσάρων ή πέντε ορόφων. Σε κάποια στροφή, είδα ένα κεφάλι ώριμης γυναίκας να με κοιτάζει καχύποπτα από το παραθυράκι της εξώπορτας και ένα δεύτερο λίγο ψηλότερα.Έφτασα λοιπόν κάποτε στην κορυφή της σκάλας και βγήκα στην ταράτσα. Η Τσιμισκή απλωνόταν κάτω φωτισμένη ως το τέρμα της προς τη Δωδεκανήσου. Και η Έφη; Τη διέκρινα σε λίγο να χαμογελάει μισοκρυμμένη στη γωνία. Την πλησίασα, αγκαλιαστήκαμε κι αρχίσαμε τα φιλιά. Φιλιά που είναι ακόμη πιο ηδονικά όταν γίνονται σε συνθήκες παρανομίας και μάλιστα από εφήβους. Πριν καλά –καλά ζεσταθούμε και λειτουργήσει το μυαλό μας προς κάτι το παραπάνω ερωτικά, ακούστηκαν φωνές από τη σκάλα...........................................................................................................................................................................΄..........΄΄΄΄
- Ωχ, οι γειτόνισσες θα σε είδαν, είπε εκείνη μισοειρωνικά και κάπως τρομαγμένη, καλύτερα να μην μας πιάσουν εδώ. Συμφώνησα, απέσπασε μια τελευταία δόση νέκταρ από τα χείλη της και βγήκα έξω, να κατεβώ τις σκάλες τη φορά αυτή. Σε ένα κεφαλόσκαλο με σταμάτησαν τρεις γυναίκες.
-Τι θέλατε, κύριε, στην ταράτσα μας; με ρώτησαν με βλέμμα απειλητικό................................................................... ..................................................................................................................................................................................................... – - Ξέρετε, είμαι ζωγράφος, ψέλλισα εγώ, και ήθελα να δω τη θέα της πόλης από ψηλά, ενώ σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είχα πει ακόμη μεγαλύτερη βλακεία............................................................................................................................................................................................... - Να ξέρετε ότι αν ήταν οι άντρες εδώ, θα γινόταν φασαρία, μου τόνισαν εκείνες με μια φωνή.............................................................................................................................................................................................. ......
Πέρασα ευγενικά ανάμεσα τους και την κοπάνησα ενώ στο μυαλό μου χοροπηδούσαν εικόνες από αγριεμένους πατεράδες, προστάτες του οικογενειακού ασύλου. Βγήκα και πάλι στην Τσιμισκή, πήρα βαθιά ανάσα και περπάτησα προς την Αριστοτέλους στην αντίθετη αυτή τη φορά κατεύθυνση, αποφασισμένος να χωθώ σ’ ένα σινεμά και δω το οποιοδήποτε έργο για να χαλαρώσω. Έφτασα στον ίδιο θάλαμο της πλατείας και ξαναπήρα τηλέφωνο την Έφη. Απάντησε σκασμένη στα γέλια.......................................................................................................................................................................................................
- Σας άκουσα, είπε, σας άκουσα, είσαι ζωγράφος, έτσι;............................................................................... ................................ - Πάλι καλά να λες, δικαιολογήθηκα................................................................................................................................................................ ...........................
– Δεν φαινόταν πάντως αλήτης το παιδί, είπε κάποια γειτόνισσα μετά τα διάφορα απειλητικά, με παρηγόρησε η Έφη...................... .............................................................................................................................................................................................................
Το αφήσαμε λοιπόν το θέμα εδώ για τη βραδιά εκείνη, συμφωνήσαμε να συναντηθούμε μια άλλη μέρα με πιο ομαλές συνθήκες κι εγώ χώθηκα στο σινεμά μου και έβλεπα στην οθόνη περισσότερο το περιστατικό παρά το έργο.......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Και πέρασαν τα χρόνια όπως στα έργα. Η εφηβική αυτή αγάπη για το καλοκαίρι κράτησε από μακριά σχεδόν μια ολόκληρη ζωή με πολλά άλλα απίστευτα περιστατικά και την ατυχία μόνιμη επωδό της. Την Έφη δεν την ξέχασα, νομίζω ότι ούτε εκείνη εμένα. Μένει στη μνήμη μου σαν μια τόσο αγνή, τόσο ρομαντική και ωραία ιστορία που τη σεβάστηκε ο χρόνος ενώ εμάς τους ίδιους μας τιμώρησε αλύπητα............................
......................................................................................................................................................................................
(δημοσιεύτηκε στην ανθολογία των Εκδόσεων Καστανιώτη, Θερινοί έρωτες, 2021)
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-26830123565169512922021-06-02T14:23:00.010+03:002021-06-02T15:08:11.479+03:00Επέμβαση ανοιχτής καρδιάς <div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjieYz8abcff1HkLjpnXIViSI4ap16Z0T6z9PgtGCWhz6gFaBHiCtmRxaELObP5c2MZBS7QeW7if-Bn2O9tdhyphenhyphenzHR-xX65TGjZ_Evs1B4S1wnfPvE8QwcqXVAMdUdygnOxerLzIDC97SUw/s208/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582+red+rose.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="600" data-original-height="208" data-original-width="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjieYz8abcff1HkLjpnXIViSI4ap16Z0T6z9PgtGCWhz6gFaBHiCtmRxaELObP5c2MZBS7QeW7if-Bn2O9tdhyphenhyphenzHR-xX65TGjZ_Evs1B4S1wnfPvE8QwcqXVAMdUdygnOxerLzIDC97SUw/s600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582+red+rose.jpg"/></a></div>
είμαι ένας Σάυλωκ παράξενος/
σας δίνω την ψυχή μου δώρο/
και παίρνω τη δική σας την ψυχή/
προσάναμμα μιας φωτιάς πάντα καινούριας/
....................................................................................................................................................................................................
- ..... Η Βικτωρία έδωσε τα ποιήματά σου στους μαθητές της», μου είπε στο τηλέφωνο ο Ανδρέας. «Δεν θα σου πω πόσοτους άρεσαν, μίλησε καλύτερα με εκείνη». .
- «Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο τους άρεσαν»,μου είπε η Βικτωρία και πάλι στο τηλέφωνο λίγη ώρα αργότερα. «Θα αφήσω εκείνους να σου το δείξουν στην εκδήλωση που έχουμε οργανώσει. Ελπίζω να έρθεις μαζίμε τη Σοφία»...............................................................................................................................................................
Ήταν κάτι που δυσκολεύτηκα να πιστέψω. Τεράστια έκπληξη και μυστήριο μαζί. Καταρχήν, δεν νόμιζα ότι η Βικτωρία αγαπούσε ιδιαίτερα την ποίησή μου ή ότι συμπαθούσε καν εμένα τον ίδιο. Τόσοι και τόσοι καθιερωμένοι ποιητές υπάρχουν, παλιοί και νεώτεροι, γιατί να δώσει τα δικά μου ποιήματα στους μαθητές της; Και τι θα καταλάβαιναν οι εργαζόμενοι άνδρες και γυναίκες από εικοσιπέντε ως εξήντα πέντε χρονών, που είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου στη ζωή τους και μόλις τώρα τους δινόταν η δυνατότητα στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας να πάρουν το απολυτήριο του γυμνασίου; Ίσως να είχαν ακούσει κάποτε για τον Σολωμό ή τον Καβάφη, δεν είχαν όμως καμία απολύτως εξοικείωση με τη σύγχρονη ποίηση. Κάτι που βεβαίως θεωρούσα απαραίτητο για να καταλάβει κανείς, να εκτιμήσει και να απολαύσει την ποίηση.....................................................................................΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄..............................................
Με αυτές τις σοβαρές επιφυλάξεις, ενημέρωσα τη Σοφία και ξεκινήσαμε να βρούμε το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας για να παρακολουθήσουμε την εκδήλωση. Ήταν κάπου στην Εθνικής Αμύνης. Φτάσαμε, ανεβήκαμε τις σκάλες και οδηγηθήκαμε σε μια κατάμεστη αίθουσα. Εκεί γνωριστήκαμε με τη συμπαθητική διευθύντρια και είδαμε τη Βικτωρία, φωτεινή και κεφάτη, αξιαγάπητη, να συντονίζει τα πάντα. Λες και είχε μεταμορφωθεί από απλή φιλόλογος σε ένα πλάσμα περίπου μαγικό................................................................................΄.........................................................................................................
Μετά από σύντομους προλόγους και παρουσιάσεις, εικοσιπέντε μαθητές, καθισμένοι σε τραπεζάκια που είχαν σχηματίσει ένα μεγάλο Π, άρχισαν να διαβάζουν, ο καθένας από ένα ποίημα μου της απόλυτης επιλογής του. Και τα διάβαζαν καλά, με δυνατή φωνή, χωρίς κόμπιασμα και λάθη, με ελεγχόμενη συγκίνηση. Ενώ οι συμμαθητές τους στο ακροατήριο άκουγαν βουβοί κι αθόρυβοι και, κατά διαστήματα, ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα...................................................................................................................................................................................
Εγώ παρακολουθούσα προσεκτικά και δυσκολευόμουν να πιστέψω, αυτή τη φορά αυτό που έβλεπα. Ομολογώ ότι κάπου μέσα μου καμάρωνα αλλά η αμηχανία μου υπερίσχυε σαφώς. Αυτή η αμηχανία χτύπησε κόκκινο στο τέλος της εκδήλωσης. Όταν άρχισαν να έρχονται ένας-ένας αρκετοί μαθητές, ώριμοι άντρες και γυναίκες, για να μου πουν πόσο σημαντικό για κείνους ήταν το ποίημα που διάβασαν και να μου σφίξουν το χέρι ή να μου κρατήσουν και τα δύο χέρια. Μια αναγνώστρια μου είπε, μάλιστα, «αυτό το ποίημα είναι η ζωή μου», ενώ μια άλλη με κοίταζε με δάκρυα στα μάτια. Ενώ εγώ ψέλλιζα ένα «χαίρομαι» ή ένα «ευχαριστώ» και τους ανταπέδιδα τη χειραψία με ένα χαμόγελο ή και ένα χτύπημα στην πλάτη.................................................................................................................................................................. ..........................
-«’Ασε τα περί αμηχανίας», άκουσα μέσα μου να με ειρωνεύεται ο κυνικός εαυτός μου, «καμαρώνεις σαν τογύφτικο σκεπάρνι». Ε, ναι, καμάρωνα μέσα στην αμηχανία μου και ενώ διερωτόμουν αν είχα κοκκινίσει ύστερα από τόσα χρόνια. Δεν τόλμησα όμως να ρωτήσω τη Σοφία.
Τα υπόλοιπα, ερωτήσεις, απαντήσεις, αμοιβαίες ευχαριστίες και τα παρόμοια, δεν διέφεραν ουσιαστικά από τα καθιερωμένα και δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι, η συναισθηματική αυτή κορύφωση, η συγκλονιστική εμπειρία άλλαξε την άποψη και την οπτική μου για την ποίηση. Με την εξαίρεση ποιημάτων εσκεμμένα δυσνόητων, που κι εγώ ο ίδιος συχνά δεν καταλαβαίνω, το πρωταρχικό στοιχείο δεν είναι η εξοικείωση με την ποίηση, είναι ο δεκτικός άνθρωπος με την ανοιχτή καρδιά. Στην ανοιχτή καρδιά των ταλαιπωρημένων από τη ζωή ανθρώπων είχαν επέμβει τα ποιήματά μου με τα εκπληκτικά αυτά αποτελέσματα. Και όχι μόνο τα δικά μου βέβαια αλλά πιθανότατα και άλλων ποιητών, αν δινόταν στους μαθητές η ευκαιρία να τα διαβάσουν.............................................................................................................................................................................
Φεύγοντας από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας με μια αίσθηση ευφορίας κι ενώ κρατούσα σφιχτά το χέρι της Σοφίας που συνέχιζε να με μακαρίζει, μου ήρθαν στον νου οι στίχοι του πρόωρα χαμένου ποιητή και φίλου Ανέστη Ευαγγέλου. «Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου, δεν είμαι μόνος». .....................................................................................................................................................................................................
<b>(απ΄τη σλλογή Η λέσχη της κόκκινης ή γαλαζιας αλεπούς, 2020)
</b>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-47054917214775832052021-04-11T23:20:00.011+03:002021-04-11T23:44:17.970+03:00Άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα <div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxYXvCoFKqs5gbr2rCHfTBCpByhohWs1DxRex9fNa-ObyIbdqaSSVGGerUX4Ypv_DARkXZ4oD7vtAS-URkqDCctyGo59eSIkMhNvBOkxRsrqoF3cjaSo_mfu06m8Tarwf7XFd5Odt6xwA/s792/22-red-rose-flower-painting.preview.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" height="600" data-original-height="792" data-original-width="660" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxYXvCoFKqs5gbr2rCHfTBCpByhohWs1DxRex9fNa-ObyIbdqaSSVGGerUX4Ypv_DARkXZ4oD7vtAS-URkqDCctyGo59eSIkMhNvBOkxRsrqoF3cjaSo_mfu06m8Tarwf7XFd5Odt6xwA/s600/22-red-rose-flower-painting.preview.jpg"/></a></div>
Άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα, θαυμάζουν την εκτύπωση, τη σπανιότητα των
χρωμάτων, τις λέξεις σε γλώσσες οικείες ή εξωτικές, προσεκτικά τα πιάνουν με μια
τσιμπίδα και ένα- ένα τα τοποθετούν πίσω απ' τη ζελατίνα. Άλλοι μαζεύουν πίνακες
ζωγραφικής, άλλοι μαζεύουν σπάνια νομίσματα, παλιά βιβλία, το κάθε τι που κίνησε την
περιέργεια, ίσως την απληστία τους. Σπιρτόκουτα και λίρες, μπιμπελό, χρυσαφικά και
αυτοκίνητα πολυτελή μιας άλλης εποχής, ένας κατάλογος που φτάνει ως τις πιστωτικές
κάρτες και τους τραπεζικούς λογαριασμούς και βέβαια δεν εξαντλείται εκεί. ........
........................................................
Όλοι αυτοί, από τους πιο κοινούς ως τους πιο πλούσιους και εκλεπτυσμένους συλλέκτες,
έχουν ένα γνώρισμα χαρακτηριστικό. Λαχταράνε τα αντικείμενα, θέλουν να τα
κρατήσουν, τους συναρπάζει η σκέψη της ιδιοκτησίας. Μπορεί και να 'ναι αυτό
ανθρώπινο και φυσικό και πώς μπορεί κανείς στις μέρες μας να φέρει αντίρρηση, ιδιαίτερα
όταν πρόκειται για το αντίκρισμα μιας ολόκληρης ζωής που τελικά δωρίζεται στο κράτος
για να ολοκληρωθεί η δόξα και η προσφορά και να διδάσκονται οι μεταγενέστεροι.......
.................................................................................... ...........
..................
Ομολογώ ότι είμαι κι εγώ ένας συλλέκτης. Μπορώ μάλιστα να ισχυριστώ με ακλόνητα
επιχειρήματα πως ακέραιος ο πλούτος που έχουν συσσωρεύσει όχι μόνον οι ιδιώτες μα
και τα κρατικά μουσεία και πινακοθήκες δεν προσεγγίζει καν σε αξία τη δική μου
συλλογή. Μια συλλογή που μεγαλώνει συνεχώς και διευρύνεται. Κι όμως δεν έχω
συστήματα συναγερμού ηλεκτρονικά ούτε πάνοπλους φρουρούς για να τη διαφυλάξω.
Δεν την κρατάω σε υπόγειες θυρίδες και τα απρόσβλητα χρηματοκιβώτια κάποιας
τράπεζας μα ούτε στο σαλόνι ή το δωμάτιό μου. Και προ παντός και πάνω απ' όλα, δεν τη
θέλω καν αποκλειστικά δική μου. Πώς θα μπορούσα αφού εκτείνεται σε παρελθόν, παρόν
και μέλλον, αφού είναι εγκατεσπαρμένη στις πέντε ηπείρους αυτού του κόσμου και πιο
μακριά; Πώς θα μπορούσα αφού είναι απόλυτα προσιτή στον καθένα, μεγάλο ή μικρό,
φτωχό ή πλούσιο, λευκό ή κίτρινο ή μελαψό ή μαύρο; Αφού από τη φύση της είναι
προορισμένη να μην ανήκει σε έναν μα σε πολλούς;...................................................
..................................................................................
Είναι απλή υπόθεση να αποκτήσει κανείς μια τέτοια συλλογή. Θα πρέπει, πρώτα-πρώτα,
να έχει κληρονομήσει κάποια αστάθμητη προδιάθεση από προγόνους βοσκούς
Σαρακατσαναίους, παππούδες Μικρασιάτες πρόσφυγες και πλάνητες Θρακιώτες από τη
Μαύρη Θάλασσα. Μετά, θα πρέπει να έχει διαβάσει μερικές χιλιάδες βιβλία, να έχει
περάσει μέσα απ' όλα τα καμίνια της σύγχρονης ζωής, να μάτωσε για να κερδίσει πλήρη
την αίσθηση της ματαιότητας. Οι εμπειρίες αυτές και τα σημάδια που άφησαν θα πρέπει
να τον έχουν οπλίσει με θάρρος πέρα από την απόγνωση και να έχουν σφυρηλατήσει
μια ματιά παρθενική στον κόσμο. Που σημαίνει αιρετική, βέβηλη, ανατρεπτική. Από κει
και πέρα, δεν χρειάζεται παρά λίγη τύχη, μια ανοιχτή καρδιά που δέχεται τον άνθρωπο
και πολύ πείσμα. Έτσι, χωρίς καλά-καλά να το αντιληφθεί, κάποιο πρωί θα διαπιστώσει
πως αξιώθηκε να γίνει κάτοχος μιας εξαίσιας συλλογής σαν τη δική μου............................
...................................................................................
Η συλλογή μου, ένα φαντασμαγορικό μωσαϊκό με άρωμα μεθυστικό της άνοιξης,
αποτελείται από πολλά κομμάτια, καθένα και μοναδικό. Θα αναφέρω μόνο μερικά και, αν
θέλετε, μπορείτε εσείς να ψάξετε τα άλλα που είναι καλά κρυμμένα μπροστά στα μάτια
σας. Τους δυο δάσκαλους που με γέννησαν και μ' έβαλαν στη φωτιά από τα παιδικά μου
χρόνια, τον δάσκαλο της εφηβείας μου που όπως το λάδι και το φως προσωρινά γαλήνευε
τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τον Τζίντου Κρισναμούρτι της ωριμότητάς μου που μου
έδειξε τον δρόμο που δεν υπάρχει. Ένα κορίτσι που μου φανέρωσε την αγάπη όταν εγώ
δεν καταλάβαινα και πήγε εντελώς χαμένο σ' αυτές εδώ τις γειτονιές. Κάποιον Τζούνιορ
από τις Δυτικές Ινδίες που γνώρισα σ' ένα λεωφορείο της Κοπεγχάγης, κάποιον Πόλντι
Αυστριακό που δούλευε μαζί μου στο Δυτικό Λονδίνο, κάποιον ανώνυμο, βραχνό,
τετράγωνο γίγαντα από τα βάθη της Ασίας που, ενώ κοιτούσαμε μπουλούκι τους
τρούλους των εκκλησιών στη Μόσχα, με ρώτησε από πού έρχομαι, επανέλαβε
έκπληκτος την εθνικότητά μου στον γιο του κι ύστερα έσφιξε το χέρι μου, με χτύπησε
στην πλάτη. Κι ακόμα, την Αϊλάτι Ασμάγα απ' τον πλανήτη Αχαράνι που ταξίδεψε είκοσι
έτη φωτός για να με συναντήσει, τον Γιάννη Μάριο που μας βασάνιζαν μαζί στην
τράπεζα κι εκείνος πέθανε στη πιο γλυκιά του νιότη και είναι ως τώρα αδύνατο να βρω
πού έχει ξαναγεννηθεί, κι ένα αγόρι που κάθε βράδυ χρόνια τώρα προσέχω την ανάσα
του όταν κοιμάται. Θα μπορούσα να προσθέσω και πολλούς άλλους που, από το πριν και
το μετά, διαλύουν τη γελοία ψευδαίσθηση του χρόνου, ωραίοι και άτρωτοι μου δίνουν
την πνοή τους.....................................................................................
................. ...................................................
Ποτέ δεν θα μπορέσω να μιλήσω με επάρκεια έστω και για μια από τις συναρπαστικές
κόκκινες και μαύρες ψυχές που γνώρισα. Άγριες και ατίθασες σαν τον άνεμο που
κατεβαίνει από την κοιλάδα του Αξιού, γαλήνιες με ρεύματα μυστικά σαν τη
φθινοπωρινή θάλασσα. Άλλοτε σαν το ζεστό ψωμί κι άλλοτε ανεξιχνίαστες σαν τους
βυθούς όπου ενεδρεύουν. Και τη Σοφία, αστέρι ανεκτίμητο της συλλογής μου, αρχή και
τέλος της........................................................................................ ..................................
...................
Άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα, άλλοι μαζεύουν χρήματα και πράγματα κάθε λογής. Εγώ
δεν θέλω τίποτα. Ούτε έχω τίποτα στο κράτος να δωρίσω. Το μόνο που λαχτάρησα είναι
να σπαρταράει η ζωή στην ανοιχτή μου παλάμη. Μετανάστης εγώ προσωρινός από το
βασίλειο του Πλούτωνα, γυμνή μετράω την ψυχή μου μ' άλλες ψυχές. Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-70413509333481859062021-01-26T12:31:00.004+02:002021-01-26T12:39:54.650+02:00Μια αγάπη για το καλοκαίρι ή Ο έρωτας στην εφηβεία<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGsZgACz7LCAgyrLyhSuYQPgAOi8TNHAnGmH13SNE0Wf_6eqUXQcSXN9tokPDKfzYnozKufvSgl6PUeviIFhClUG5R5shzygVklwV6H7m_gPQ0VEMQM2b-33DysT84WPGTix-J6_Zw-Pk/s750/1+Marc+Chagall+%25281887-1985%2529+The+Lovers.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="547" data-original-width="750" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGsZgACz7LCAgyrLyhSuYQPgAOi8TNHAnGmH13SNE0Wf_6eqUXQcSXN9tokPDKfzYnozKufvSgl6PUeviIFhClUG5R5shzygVklwV6H7m_gPQ0VEMQM2b-33DysT84WPGTix-J6_Zw-Pk/w640-h466/1+Marc+Chagall+%25281887-1985%2529+The+Lovers.jpg" width="640" /></a></div> <i>Marc Chagall, The lovers</i><p></p><p><i> </i></p><p><i><i><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
<w:UseFELayout/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--></i>
</i></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-size: 14pt;">Μη
φαντασθείτε νησί του Αιγαίου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σπίτι
εξοχικό ή μακρινό ξενοδοχείο, ούτε καφενεδάκι πλάι στη θάλασσα με χρυσή
αμμουδιά. Καλοκαιράκι βέβαια αλλά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με κτίρια
γραφείων, μαγαζιά ανοιχτά, κοσμοπλημμύρα και έστω λίγα αυτοκίνητα, κάπου προς
το τέλος της δεκαετίας του 1950. <span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Έφη ήτανε χαριτωμένη και
ελκυστική, έξυπνη, δυναμική <span style="mso-spacerun: yes;"></span>και
σκωπτική.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δικαίωνε, δηλαδή, απόλυτα τα
δεκαέξι της χρόνια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ακόμη, είχε πεθάνει πολύ νέος ο πατέρας της
ενώ εγώ είχα άλλου είδους οικογενειακά προβλήματα. Μόλις είχα αποφοιτήσει από
το Ανατόλια κι εκείνη θα πήγαινε στην πέμπτη τάξη το φθινόπωρο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η τάξη
μας των αγοριών έκανε πάρτι με τη δική της τάξη των κοριτσιών, μια και πέφταμε
μικροί για τις συμμαθήτριες μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πώς
ακριβώς τα φτιάξαμε, μετά διάφορα πειράγματα και διαξιφισμούς, δεν θυμάμαι τώρα
μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι όμως άλλες απίθανες λεπτομέρειες.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφού είχα κάνει λοιπόν μια βόλτα
στους πέντε θερινούς κινηματογράφους γύρω-γύρω στη Πλατεία Αριστοτέλους και
είχε δει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις φωτογραφίες του έργου στις
εισόδους τους,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σκέφτηκα να πάρω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα τηλέφωνο την Έφη. Με τον φόβο πάντα
μήπως απαντήσει η μαμά της, σχημάτισα λοιπόν τον αριθμό της σε ένα θάλαμο. </span></p>
<p class="MsoListParagraph" style="line-height: normal; margin-left: 20.25pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><span style="font-size: 14pt;">Δεν μπορώ να βγω
απόψε, μου είπε η Έφη, έλα εσύ στο σπίτι μου. Θα σε περιμένω στην ταράτσα της
οικοδομής. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 20.25pt;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν
ήταν μόνο πρόσκληση αλλά και πρόκληση, επικίνδυνη φυσικά για τα ήθη της εποχής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά και ρομαντική, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και φυσικά ήταν αδύνατον να την αφήσω
αναπάντητη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είπα λοιπόν «εντάξει,
έρχομαι, σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί», περπάτησα στην Τσιμισκή, έφτασα στη
προέκταση της και βρήκα την πολυκατοικία της. Ελάχιστες πολυκατοικίες είχαν ασανσέρ την
εποχή εκείνη κι έτσι άρχισε να σκαρφαλώνω τις σκάλες των <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τεσσάρων ή πέντε ορόφων. Σε κάποια στροφή,
είδα ένα κεφάλι ώριμης γυναίκας να με κοιτάζει καχύποπτα από το παραθυράκι της
εξώπορτας και ένα δεύτερο λίγο ψηλότερα. </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 20.25pt;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"></span>Έφτασα
λοιπόν κάποτε στην κορυφή της σκάλας και βγήκα στην ταράτσα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Τσιμισκή απλωνόταν κάτω φωτισμένη ως το
τέρμα της προς τη Δωδεκανήσου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και η Έφη;
Τη διέκρινα σε λίγο να χαμογελάει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μισοκρυμμένη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στη γωνία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την πλησίασα, αγκαλιαστήκαμε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι αρχίσαμε τα φιλιά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φιλιά που είναι ακόμη πιο ηδονικά όταν
γίνονται σε συνθήκες παρανομίας και μάλιστα από εφήβους. Πριν καλά –καλά
ζεσταθούμε και λειτουργήσει το μυαλό μας προς κάτι το παραπάνω ερωτικά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ακούστηκαν φωνές από τη σκάλα. </span></p>
<p class="MsoListParagraph" style="line-height: normal; margin-left: 20.25pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><span style="font-size: 14pt; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font: 7pt "Times New Roman";">
</span></span></span><span style="font-size: 14pt;">Ωχ, οι
γειτόνισσες θα σε είδαν, είπε εκείνη μισοειρωνικά και κάπως τρομαγμένη,
καλύτερα να μην μας πιάσουν εδώ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Συμφώνησα,
απέσπασε μια τελευταία δόση νέκταρ από τα χείλη της και βγήκα έξω, να κατεβώ
τις σκάλες τη φορά αυτή. Σε ένα κεφαλόσκαλο με σταμάτησαν τρεις γυναίκες. </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-Τι θέλατε, κύριε, στην ταράτσα μας; με
ρώτησαν με βλέμμα απειλητικό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span> – Ξέρετε, είμαι ζωγράφος, ψέλλισα εγώ, και
ήθελα να δω τη θέα της πόλης από ψηλά, ενώ σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είχα
πει ακόμη μεγαλύτερη βλακεία.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>- Να ξέρετε ότι αν ήταν οι άντρες εδώ, θα
γινόταν φασαρία, μου τόνισαν εκείνες
με μια φωνή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> <br /></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πέρασα ευγενικά ανάμεσα τους και
την κοπάνησα ενώ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο μυαλό μου
χοροπηδούσαν εικόνες από αγριεμένους πατεράδες, προστάτες του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οικογενειακού ασύλου. Βγήκα και πάλι στην
Τσιμισκή, πήρα βαθιά ανάσα και περπάτησα προς την Αριστοτέλους στην αντίθετη
αυτή τη φορά κατεύθυνση, αποφασισμένος να χωθώ σ’ ένα σινεμά και δω το οποιοδήποτε
έργο για να χαλαρώσω. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έφτασα στον ίδιο
θάλαμο της πλατείας και ξαναπήρα τηλέφωνο την Έφη. Απάντησε σκασμένη στα γέλια.
</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">- Σας
άκουσα, είπε, σας άκουσα, είσαι ζωγράφος, έτσι; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πάλι καλά να λες, δικαιολογήθηκα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">– Δεν
φαινόταν πάντως αλήτης το παιδί,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είπε
κάποια γειτόνισσα μετά τα διάφορα απειλητικά, με παρηγόρησε η Έφη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το αφήσαμε λοιπόν το θέμα εδώ για τη
βραδιά εκείνη, συμφωνήσαμε να συναντηθούμε μια άλλη μέρα με πιο ομαλές συνθήκες
κι εγώ χώθηκα στο σινεμά μου και έβλεπα στην οθόνη περισσότερο το περιστατικό
παρά το έργο. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και πέρασαν τα χρόνια όπως στα έργα. Η
εφηβική αυτή αγάπη για το καλοκαίρι
κράτησε από μακριά σχεδόν μια ολόκληρη ζωή με πολλά άλλα απίστευτα περιστατικά
και την ατυχία μόνιμη επωδό της. Την Έφη δεν την ξέχασα, νομίζω ότι ούτε εκείνη
εμένα. Μένει στη μνήμη μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σαν μια τόσο
αγνή, τόσο ρομαντική και ωραία ιστορία που τη σεβάστηκε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο χρόνος ενώ εμάς τους ίδιους μας τιμώρησε
αλύπητα. Έτσι δεν συμβαίνει συχνά; </span></p>
<p><i> </i><br /></p>Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-10776607458029662032020-11-30T19:27:00.002+02:002020-11-30T19:27:34.614+02:00Δείκτης νοημοσύνης (I.Q.)<p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYxn_AuQ2VD0JYOj4_qGueqHavEsBS2Hn19LQ_HFcf419uhprfQepnAXzRxhk75NQUxvGmo0aYkeSn2cXE1vCJtdnpMpbk2V12p-0q0iw7eSiI4KC3idV4pN6lj_d74PPHrZ9MjUKYwaE/s500/%25CE%2591%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="469" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYxn_AuQ2VD0JYOj4_qGueqHavEsBS2Hn19LQ_HFcf419uhprfQepnAXzRxhk75NQUxvGmo0aYkeSn2cXE1vCJtdnpMpbk2V12p-0q0iw7eSiI4KC3idV4pN6lj_d74PPHrZ9MjUKYwaE/w375-h400/%25CE%2591%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1.png" width="375" /></a></div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p>Ομολογώ ότι βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση. Καθότι, και στην ωριμότητά μου τώρα, δεν έχω<br />καταλάβει σε πιο άκρο ανήκω, εάν είμαι έξυπνος ή ηλίθιος, νοήμων, εύστροφος, ή σκέτος<br /> βλαξ. Κάποτε νόμιζα ότι αυτά τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα στη ζωή μας. Ότι είναι <br />εμφανής από νωρίς ο βαθμός ευφυίας, ο περίφημος δείκτης νοημοσύνης, με ελάχιστα <br />περιθώρια βελτίωσης. Το κάθε παιδί απ’ το σχολείο αποδέχεται αναγκαστικά το πεπρωμένο<br /> του και ανάλογα πορεύεται. Με τη συναισθηματική και την κοινωνική ωριμότητα,<br />και ποικίλες άλλες εκλεπτύνσεις και μετρήσεις, να έχουν επινοηθεί από τους <br />επιστήμονες ως κάποιου είδους παρηγοριά ή μέθοδο διαφυγής από την αμείλικτη<br /> κληρονομημένη αλήθεια.<br /> <br />Οι αριθμοί βεβαίως ουδέποτε είναι απόλυτοι, υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες. Στην <br />καθιερωμένη όμως κλίμακα, από το μοναχικό 50-70 του κρετίνου έως το εξ ορισμού 100<br /> του μέσου όρου, στα πέριξ του οποίου συνωστίζεται η ανθρωπότητα, έως τα υψηλότερα<br /> επίπεδα νοημοσύνης και το ερημικό 160-180 και πλέον του ιδιοφυούς, το υποκειμενικό <br />στοιχείο δεν μπορεί να ξεπερνά τις δέκα έως είκοσι μονάδες. Έτσι νόμιζα.<br /> <br />Τα μάτια μου κουράστηκαν και θόλωσαν, έχω ανατρέξει στη σοφία όλου του κόσμου, οι<br /> τοίχοι, τα πατώματα, κάθε επιφάνεια και ντουλάπι του σπιτιού μου, στενάζουν από <br />αναρίθμητα βιβλία, πολιτικά, ιστορικά, επιστημονικά, λογοτεχνικά (έγραψα κι από<br />πάνω μερικά δικά μου), χρόνια εργάστηκα, έζησα και ταξίδεψα σε ξένες χώρες. Τίποτα <br />και κανένας όμως δεν μου έλυσε την απορία. Ούτε οι δάσκαλοί μου, οι φιλόσοφοι ή <br />ποιητές, η ίδια η φύση, ούτε καν οι καφενόβιοι, τα πολύστροφα παιδιά της πιάτσας, με<br /> την καθαρή ματιά και τη σκληρή γλώσσα, οι χίλιοι δυο από κάθε γωνιά του κόσμου που <br />γνώρισα και συμπάθησα κατά καιρούς. <br /> <br />Επειδή οι θεωρίες είναι άπειρες και ανέξοδες (ο καθένας λέει ότι του κατέβει) και <br />μόνη αξιόπιστη από αρχαιοτάτων χρόνων παραμένει η πράξη, τείνω να καταλήξω στο πικρό <br />συμπέρασμα ότι, ναι, είμαι βλάκας. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι αδυνατώ να<br />αποφύγω τα κραυγαλέα σεσημασμένα ναρκοπέδια και να ακολουθήσω την πεπατημένη; Να <br />εφαρμόσω τους νόμους, τους κανόνες, τις διατάξεις, να αναγνωρίσω τις λεγόμενες <br />κοινωνικές συνθήκες και να ενταχθώ ασφαλώς στο σύνολο. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το<br /> γεγονός ότι έχω κάνει τόσα λάθη στη ζωή μου; Από μεγάλα έως τεράστια, χονδροειδή,<br /> μεσαίου μεγέθους και μικρότερα. Και όχι μόνον πρωτότυπα ούτε απλές επαναλήψεις, αλλά<br /> ολόκληρα σήριαλ λαθών με αναρίθμητα επεισόδια. Και όλα τα βιβλία μου δεν είναι παρά<br /> κεφάλαια από το ένα και μοναδικό βιβλίο με γενικό τίτλο, Η θλιβερή ιστορία των λαθών<br /> μου. <br /> <br />Θυμάμαι την αυθόρμητη και ομόφωνη προτροπή των μεγαλύτερων που είχαν υποφέρει τα <br />πάνδεινα από προσφυγιά και εξουσία. «Πρόσεξε, να είσαι έξυπνος στη ζωή σου». Λες και<br /> η ευφυία ήταν διάβαση για τους πεζούς και έπρεπε να βαδίζω αρχικά μέσα στα καρφιά ή<br />μέσα στις λευκές γραμμές αργότερα, να μένω στήλη άλατος στο κόκκινο ανθρωπάκι και να <br />έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα για να μη με κόψει κανένα αυτοκίνητο. ΄Η ασφαλιστήριο <br />συμβόλαιο που εκδίδει εταιρία με δωρικούς κίονες στην είσοδο κατά παντός κινδύνου της<br /> ζωής.<br /> <br />Θυμάμαι κι εκείνη τη στριμμένη θεία μου την Παναγιώτα, ράφτρα θρακιώτισσα στις <br />φτωχικές 40 Εκκλησιές της προσφυγιάς, που μάλλον μ’ αγαπούσε με τον δικό της τρόπο,<br /> να διαφωνεί σφυριχτά με το συγγενολόι, σφίγγοντας τις καρφίτσες στα λεπτά της χείλη.<br /> «Αφήστε το ήσυχο το παιδί, βρε καρακάξες, εσύ είσαι καλός, αγόρι μου, δεν είσαι;»<br />Σίγουρα και δεν ήξερε τι έλεγε η καημένη. Σε κανένα σχολείο δεν μας δίδαξαν ποτέ ότι<br /> η ευθύτητα είναι το αντίθετο της ευφυϊας. <br /> <br />Αργότερα πρόσεξα ότι άλλαξε η προτροπή από θετική σε αρνητική (αντί,«να είσαι <br />έξυπνος»,έγινε, «πρόσεξε να μην είσαι βλάκας»). Φαίνεται ότι έφταιγαν και οι <br />απαράδεκτές μου επιδόσεις. Πέρασε μια περίοδο από τη γκριμάτσα απογοήτευσης και<br /> κάποια αμφιβολία («βλάκας είσαι;») για να καταλήξει στο κατηγορηματικό και ανίατο<br /> στάδιο («μα εσύ είσαι βλάκας»). Κατά το οποίο προστέθηκε ως κωδωνοκρουσία η υπόμνηση<br /> του θείου μου τάδε, που τον έστησαν στον τοίχο, και του μεγαλύτερου ξαδέλφου μου<br /> δείνα, που τον έστειλαν στα ξερονήσια, και η δυσοίωνη παροιμία («θα πας κι εσύ σαν <br />το σκυλί στ’ αμπέλι»).<br /> <br />Παρατηρώντας, λοιπόν, το παιδικό μου περιβάλλον και, στη συνέχεια, προϊσταμένους και<br /> συναδέλφους στο γραφείο, διδάχτηκα ότι όσοι γείτονες κάθονταν στ’ αυγά τους ήταν <br />ευφυείς και όσοι έκαναν ωραίες κωλοτούμπες ευφυέστεροι, ενώ στα υψίπεδα της <br />νοημοσύνης ήταν αραγμένοι, από τη μια, ο άτεγκτος διευθυντής της τράπεζας που <br />πλούτισε από μίζες και προμήθειες και, από την άλλη, ο αρχοντικός κεντρικός ταμίας<br /> που συστηματικά έδινε λειψά τα ρέστα στους πελάτες. Αυτό το οροπέδιο υπήρξε πάντοτε <br />εξαιρετικά ευρύχωρο για να υποδεχτεί πλείστους όσους διακεκριμένους συμπολίτες μου σε<br /> κάθε τομέα, στην επιστήμη και τα γράμματα, στην πολιτική και τις επιχειρήσεις. <br />Ευνούχους επιδέξιους με τα γνωστά μεταξωτά βρακιά. Αυτούς που βλέπουν οι άλλοι στο <br />ανάκλιντρό τους και αποφαίνονται με θαυμασμό, «έξυπνος άνθρωπος ο κύριος ... » τάδε.<br /> Ο πιο έξυπνος, μάλιστα, ο κορυφαίος που γνώρισα, ήταν ο ιδιαίτερος του διευθυντή, <br />ένας νεαρός καρά τάδε, αρχιχαφιές αγέρωχος, που περιφερόταν στους διαδρόμους με τα<br /> χέρια διπλωμένα στο στήθος, παρατηρούσε, σημείωνε και ανέφερε αδιακρίτως <br />προïσταμένους και απλούς υπαλλήλους, και έφτασε τριάντα χρόνια αργότερα στη θέση του<br /> γενικού διευθυντή μιας άλλης μεγάλης τράπεζας.<br /> <br />Εκείνο που με μπέρδευε, που διαρκώς με εμπόδιζε να συμβιβαστώ με την αφόρητη βλακεία<br /> μου και να ησυχάσω επιτέλους, είναι ότι υπήρχαν πάντοτε και μερικοί που με θεωρούσαν<br /> έξυπνο (προφανώς εξίσου βλάκες). Και, επιπλέον, οι ποικίλες και πολύπλοκες <br />δοκιμασίες, γνώσεων, λέξεων, αριθμών και σχημάτων, που μονότονα συμφωνούσαν με αυτούς <br />τους μερικούς (μαύρη παρηγοριά). <br /> <br />Ως βλαξ αυθεντικός, λοιπόν, σε διαρκή αμφιβολία έζησα τη ζωή μου. Ταλαιπωρήθηκα, <br />υπέφερα και πόνεσα, και, έτσι ανεπίδεκτος μαθήσεως και ανίατος, χωρίς λεφτά και δόξα,<br /> χωρίς δεξιώσεις, υποκλίσεις, βραβεία, παράσημα και μεγαλόσταυρους (τι να σου κάνει <br />ένα κούνημα της ουράς ή ένα χαμόγελο;), πήρα κουτσά στραβά την τελευταία στροφή στο <br />αμπέλι και βγήκα με το αγύριστο κεφάλι μου στη μοιραία ευθεία.<br /><br />Τζάμπα πήγε η λαχτάρα γονέων και συγγενών, δωρεάν οι προτροπές και παραινέσεις,<br /> χαμένα τα πολυετή αναλυτικά μαθήματα από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως, σε τόπους<br /> εργασίας και κοινωνικές συναναστροφές. Ανάμεσα στους ξεροκέφαλους (καλή παρέα)<br />που είχαν κάποτε αποπειραθεί να πάνε αντίθετα σ' αυτό το ρεύμα (τι λέω, τη <br />νομοτέλεια),ήταν κάτι ταλαίπωροι φιλόλογοί μου στο σχολείο (ολέθρια επίδραση στην <br />ευεπίφορή μου εφηβεία) που πρόφεραν με ευλάβεια τη λέξη αρετή, κι επέμεναν στην <br />ονειροφαντασία τους με τρεις κι εξήντα.<br /> <br />Ομολογώ αβίαστα προφορικώς και εγγράφως ότι εξακολουθώ να βρίσκομαι σε πλήρη <br />σύγχυση. Σύγχυση που ασφαλώς και δεν μπορώ (ούτε προτίθεμαι) να επικαλεστώ σε κανένα<br /> δικαστήριο και ιδίως στο υπέρτατο εκείνο που δεν διαθέτει εφετείο, δεν αναγνωρίζει<br /> ελαφρυντικά, ούτε εκδίδει αποφάσεις με αναστολή. Που απλώς εφαρμόζει όσα με απόλυτη<br /> σαφήνεια προέβλεψε άγνωστος και παντελώς ακατανόητος νομοθέτης. Δηλαδή, όπως κι εγώ<br /> ακόμη τελικά αντιλήφθηκα, στη ζωή αυτή να ανταμείβεται ο έξυπνος, ενώ ο βλαξ να <br />εναποθέτει τις προσδοκίες του στην επόμενη. Που όταν μάλιστα αδυνατεί να την <br />πιστέψει, μένει και χωρίς την τελευταία ελπίδα.
</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="469" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFsFXUNn2dSoNaCY_lfbAH7_K_mne-KqkprUdjkOn-8AFmJCfNQs1qXfrvIn_jPad1i9wYx9rn6xYsRJTiIJiNYoEag94vOiPYRgBASqoklJY3Y-uqIh4UPrxS96C7tilW6tg8IXMbg48/s320/%25CE%2591%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1.png" /></div><br />Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-61927354260670084712020-10-05T00:27:00.004+03:002020-10-05T00:27:56.682+03:00Σ' αγαπώ - Ελογοκρίθη !<p><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]--></p><p>
</p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></b><span style="font-size: 16.0pt;">σ</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">’ αγάπησα</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε
σκονισμένες γειτονιές και εργοστάσια</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">στην
άχρωμη επιφάνεια του μπετόν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">πίσω από
οδοφράγματα σ’ αγάπησα</span></i></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt;"></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;">Ο Φώτης είναι φιλόλογος. Συμπαθητικός,
σοβαρός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δραστήριος. Σε ένα επάγγελμα
που κυριαρχείται από τις γυναίκες, είναι ένας από τους
λίγους άνδρες φιλολόγους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που
παρακολουθούν τη ζωντανή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λογοτεχνία της
εποχής μας. Ο Φώτης λοιπόν με κάλεσε
στο σχολείο του, κάπου στο Ωραιόκαστρο για τα τόσο
γνωστά και καθιερωμένα. Παρουσίαση, δυο λόγια από μένα, ανάγνωση μερικών
ποιημάτων μου, και, κυρίως, απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα των μαθητών. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Λίγο αργότερα, ο Φώτης ήρθε στην
παρουσίαση ενός βιβλίου μου στην Κεντρική Βιβλιοθήκη. Όταν τελείωσε η εκδήλωση
και φεύγαμε όλοι, ο Φώτης με πλησίασε, μου είπε ότι είναι και ερασιτέχνης
κινηματογραφιστής και μου πρότεινενα γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ
για τη ζωή μου. Αιφνιδιάστηκα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν
περίμενα βέβαια κάτι τέτοιο και αμφέβαλα αν η προσωπική μου ιστορία θα
παρουσίαζε ενδιαφέρον σε ένα ευρύτερο κοινό. Με τιμά η πρότασή σου, απάντησα
και θα έλεγα γιατί όχι, δεν ξέρω όμως πώς θα γίνει αυτό. Αφού καταρχήν
συμφωνείς, ας βρεθούμε να το συζητήσουμε, είπε ο Φώτης.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήρθαν λοιπόν ένα βράδυ στο σπίτι ο Φώτης
με τη Βάσω, καθηγήτρια κι εκείνη, και
μιλήσαμε για το ντοκιμαντέρ. Του περιέγραψα σε εντελώς αδρές
γραμμές την περιπέτεια της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ζωής μου
και του έδειξα φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της για να κάνει ένα αρχικό πλάνο των
γυρισμάτων. Είχαμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήδη συζητήσει
αρκετά κατά την επίσκεψη μου στο σχολείο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του και ήξερε τις βασικές μου θέσεις. Είχε διαβάσει και μερικά βιβλία μου. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το ντοκιμαντέρ θα είχε τίτλο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Σ’ αγαπώ-Ελογοκρίθη,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"></span>Η
αλήθεια του ποιητή Τόλη Νικηφόρου»,</i> από το τηλεγράφημα της Σοφίας κατά τη
δικτατορία, που το είχα κάνει εξώφυλλο βιβλίου το 1980. Η διάρκεια του θα ήταν
μια ώρα περίπου και θα γυριζόταν με ελάχιστα
έξοδα, ουσιαστικά χωρίς λεφτά. Στο τελευταίο αυτό ο
Φώτης επέμενε. Θα συμμετείχαν η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σοφία, η Βάσω και η Μαρία, μια συμπαθητική
φίλη τους,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά κι ένας μικρός
ανεψιός του Φώτη που θα έπαιζε τον<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ρόλο του παιδιού που υπήρξα κάποτε εγώ. Τη μουσική επένδυση θα
αναλάμβανε ο Άρης, ένας νέος πολύ αξιόλογος συνθέτης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και άρχισαν τα γυρίσματα. Ο Φώτης με
πήγε από την φορτισμένη με αναμνήσεις και παιδικά τραύματα γειτονιά μου στην Αγνώστου Στρατιώτου και την
Πλατεία Δικαστηρίων, τώρα Πλατεία Αρχαίας Αγοράς, περπατήσαμε στη Μητσαίων και
την Αμύντα, είδαμε μερικές παλιές βουβές οικοδομές να στέκονται στη θέση τους
με μουντζουρωμένες τις εισόδους,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>περάσαμε έξω από το παλιό μου δημοτικό σχολείο και από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την Αγίας Σοφίας φτάσαμε ως την Πλατεία
Μακεδονομάχων.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με πήγε και στο Ανατόλια μαζί με τον
Ντίνο, παλιό συμμαθητή και φίλο, στα κτίρια, στα δρομάκια και τα γήπεδα, στην
για πάντα χαμένη νιότη μας. Με πήγε και στο κέντρο, με πήγε και στα Κάστρα, με
πήγε στο Πανόραμα και στην κυριακάτικη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>συνάντηση των παλιών συμμαθητών, με πήγε στη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Λέσχη Ανάγνωσης της Κάτω Τούμπας, σχεδόν
παντού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με πήγε. Για να μιλήσω για
οτιδήποτε σημαντικό είχε σχέση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τη
ζωή μου. Κι ας του έλεγα ότι εγώ δεν είμαι ηθοποιός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και αισθάνομαι περίεργα να με στήνουν
συνεχώς απέναντι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον φακό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η αλήθεια είναι ότι, όταν μου είχε
γίνει η πρόταση, είχα σχηματίσει μια εντελώς
διαφορετική εικόνα για τι θα περιείχε το ντοκιμαντέρ. Νόμιζα ότι θα γίνονταν
κυρίως πλάγιες αναφορές στη ζωή και
τα βιβλία μου, με σαφώς μικρότερη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατά
διαστήματα δική μου παρουσία. Ο Φώτης όμως το έβλεπε αλλιώς και, μια και είχα
μπει στο παιχνίδι, έπρεπε να ακολουθήσω τις οδηγίες του σκηνοθέτη. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είπα λοιπόν όσα προλάβαινα να πω,
διάβασα και μερικά ποιήματα στο σπίτι κάτω από το παραθυράκι, μπροστά στον
υπολογιστή, στο υπνοδωμάτιο και αλλού, ήμουν λίγο σφιγμένος αλλά για μια φορά
ακόμη ο εαυτός μου. Και το ντοκιμαντέρ κάποτε ολοκληρώθηκε με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάποια βοήθεια στο μοντάζ από τους αρμόδιους. Ολοκληρώθηκε,
υποβλήθηκε και εγκρίθηκε για να προβληθεί στο 15<sup>ο</sup>
Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στο Λιμάνι. Ήταν Μάρτιος του 2015.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την ημέρα της προβολής πήγαμε όλοι
μαζί, βρήκαμε και μερικούς φίλους και γνωστούς να περιμένουν και μπήκαμε τελικά
στο κατάμεστο αμφιθέατρο. Προηγήθηκε ένα ντοκιμαντέρ για τα νοσοκομεία και τα
προβλήματά τους και, όταν ήρθε η σειρά μας, παρακολούθησα για πρώτη φορά τον
εαυτό μου στη μεγάλη οθόνη με έντονη την αίσθηση του εξωπραγματικού.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ικανοποιημένος, από
την παρουσία μου και περίμενα εναγωνίως τις αντιδράσεις. Το ντοκιμαντέρ
χειροκροτήθηκε, υποθέτω από κάποιους τυπικά και από άλλους ουσιαστικά, ήρθαν
και μερικοί φίλοι εκεί που καθόμασταν και μου έδωσαν συγχαρητήρια, ενώ λίγο
μετά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναγκάστηκα να κατεβώ κάτω
για να σταθώ απέναντι στο κοινό και να απαντήσω στις ερωτήσεις. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Υπήρχε δίπλα μου κι ένας ικανός
διερμηνέας της αγγλικής για τους ξένους θεατές και, μετά τις πρώτες κουβέντες,
βαρέθηκα να περιμένω και έκανα το λάθος να τον παραμερίσω εντελώς αυθόρμητα
και να απαντάω εγώ στα αγγλικά. Αμέσως μετά συνειδητοποίησα ότι τώρα θα είχαν
πρόβλημα όσοι Έλληνες θεατές δεν ήξεραν αγγλικά. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η κυρίως συζήτηση όμως έγινε με τον
γιατρό του ντοκιμαντέρ που είχε προηγηθεί. Αυτό που άφησε σαφώς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>υπονοηθεί στην ερώτησή του, που ήταν και τοποθέτηση ταυτόχρονα, ήταν ότι
η ποίηση δεν είχε θέση σε ένα ντοκιμαντέρ και στο φεστιβάλ, όταν υπήρχαν τόσα
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τόσα απείρως σοβαρότερα
προβλήματα υγείας και ιατρικής περίθαλψης. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Του απάντησα ότι σέβομαι απόλυτα και
εκτιμώ το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ιατρικό λειτούργημα και
είμαι βέβαιος ότι είναι καλός γιατρός αλλά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ο κόσμος δεν είναι ασπρόμαυρος τετράγωνος και μονοσήμαντος, η ζωή είναι
πολύχρωμη και πολυδιάστατη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και η
κάθε μορφή τέχνης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πηγάζει από την ψυχή
και αποτελεί ζωτική ανάγκη του ανθρώπου.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η θέση μου αυτή κέρδισε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού αλλά και την παραδοχή του ίδιου του
έντιμου γιατρού που ήρθε στο τέλος και δώσαμε τα χέρια. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μικρή αυτή αψιμαχία ήταν κάποιου
είδους συνέχεια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του ερωτήματος αν
μπορεί να γραφεί ποίηση μετά το Άουσβιτς. Η<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>εκ των προτέρων τελεσίδικη επιβεβαίωση είχε έρθει από τους ίδιους τους
κρατούμενους στο κολαστήριο με τους στίχους που βρέθηκαν γραμμένοι στους
τοίχους του. Ναι, όσο πιο πυκνή είναι η νύχτα και πιο φρικτή η κόλαση, τόσο πιο
απεγνωσμένα το ανθρώπινο πνεύμα θα αναζητά την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Την έκφραση. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με το τέλος του Φεστιβάλ, το
ντοκιμαντέρ προβλήθηκε σε αίθουσες βιβλιοθηκών, σε
βιβλιοπωλεία και σχολεία, το αγόρασε και η ΕΡΤ3 και το προέβαλε τρεις φορές. Σε
μερικές από τις προβολές αυτές ήμασταν παρόντες και ο Φώτης με μένα για να απαντήσουμε σε
ερωτήσεις. Έγιναν και ζωηρές συζητήσεις. Και το ντοκιμαντέρ πέρασε στην
ιστορία. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν ήταν να κάνω τώρα, τέσσερα έως πέντε
χρόνια αργότερα μια νηφάλια αποτίμηση, θα έλεγα ότι το ντοκιμαντέρ <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></i>ήταν
μια φιλότιμη προσπάθεια με μηδαμινά μέσα που δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο Φώτης έδωσε και την ψυχή του και είχε μερικά ωραία σκηνοθετικά ευρήματα, η
μουσική του Άρη ήταν εξαιρετική, ο μικρός ήταν θαυμάσιος κι εμείς οι υπόλοιποι κάναμε ό,τι
μπορούσαμε. Το ντοκιμαντέρ ήταν ειλικρινές και πέρα για πέρα αληθινό αλλά
υστερούσε στο μοντάζ και στην τεχνική επεξεργασία γενικότερα. Το «χωρίς λεφτά»
του Φώτη μας είχε κοστίσει ακριβά ! Το βασικότερο του όμως μειονέκτημα, κατά τη
γνώμη μου, ήταν η δική μου υπερβολική παρουσία. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν κάτι είναι να μείνει, ελπίζω αυτό
να είναι εκείνη η προσωπική μου αλήθεια, η αλήθεια καθώς κοιτάζω πάντα τον άλλο στα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μάτια. Έμεινε και η φιλία μου με τον Φώτη και
τη Βάσω και η φιλική διάθεση μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προς τους
άλλους όταν τύχει να τους δω. Αυτό σίγουρα είναι κέρδος καθαρό και χωρίς
επιφυλάξεις.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p> </p>Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-69693210817675806812020-08-02T19:03:00.000+03:002020-08-02T19:03:16.783+03:00Το ασθενές φύλο<br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidisEVN78MX5XJgzt9-514YJnVN_CFudUC-5vNIjQ3Q2bMXSgRo_s-xkODpncaCSEhr1o8dY86wQOkTvY9_nHkV6hT9YdPKbo14OuaLq6C0ZfTIwgT01bZ1IW1fZLUQq7fBJfk8tq1bTI/s620/Zoe_Karelli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="620" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidisEVN78MX5XJgzt9-514YJnVN_CFudUC-5vNIjQ3Q2bMXSgRo_s-xkODpncaCSEhr1o8dY86wQOkTvY9_nHkV6hT9YdPKbo14OuaLq6C0ZfTIwgT01bZ1IW1fZLUQq7fBJfk8tq1bTI/s0/Zoe_Karelli.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Ζωή Καρέλλη<br /></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στέκεσαι
δίπλα μου</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο σπίτι,
στη δουλειά ή στο οδόφραγμα</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και με τα
ίδια μάτια </span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ελεύθερα
ατενίζουμε τον ήλιο</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περήφανοι,
ασυμβίβαστοι</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ωραίοι
μέσα στα τόσα ελαττώματά μας</span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"> </span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;">Περίπου μεσημέρι με την κοσμοσυρροή,
περπάτησα στην Ερμού, χαζεύοντας τις βιτρίνες των μαγαζιών, βρήκα τη σωστή
διεύθυνση, κοίταξα τις πινακίδες στην είσοδο, ανέβηκα στον πρώτο όροφο, έσπρωξα
την εξώπορτα και μπήκα στη μεγάλη αίθουσα. Ήταν το Κέντρο Ανοιχτής Προστασίας
Ηλικιωμένων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τη Λέσχη Ανάγνωσής του. Είχα
δεχτεί μετά χαράς την πρόταση της Μαρίας να διαβάσω στα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέλη της κείμενα μου,να συζητήσω μαζί τους και να
απαντήσω στις ερωτήσεις τους. Της Μαρίας που είναι ποιήτρια και πεζογράφος,
συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης των αποφοίτων του Ανατόλια. είναι εξαιρετικά
ευαισθητοποιημένη σε κοινωνικά θέματα και είχε καταρτίσει ολόκληρο πρόγραμμα
επισκέψεως λογοτεχνών σε Κ.Α.Π.Η., οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία και ανάλογα
ιδρύματα.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στη μεγάλη αίθουσα λοιπόν αντίκρισα
τριάντα-σαράντα συνταξιούχους γύρω από τραπεζάκια, βυθισμένους στα χαρτιά κυρίως
και στο τάβλι, ίσως και σε διάφορα άλλα επιτραπέζια παιχνίδια. Ως βετεράνο
παίκτη αθλημάτων κάθε είδους και με οποιεσδήποτε συνθήκες και κάποτε διαβόητο
καφενόβιο κουμαρτζή, το θέαμα δεν μπορώ να πω ότι με εξέπληξε ιδιαίτερα. Η
απορία μου ήταν που στο καλό να βρισκόταν η Λέσχη Ανάγνωσης που είχα έρθει να επισκεφθώ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την αμηχανία μου ήρθε να διαλύσει
ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ελκυστικό κορίτσι που εμφανίστηκε
από τα ενδότερα και, όταν διαπίστωσε ποιος ήμουν, με οδήγησε από ένα διάδρομο
σε μια παρακείμενη μικρότερη αίθουσα, όπου ήταν καθισμένες γύρω από ένα
μακρόστενο τραπέζι, δώδεκα συμπαθητικές γυναίκες κάποιας ηλικίας. Αυτή ήταν η
Λέσχη Ανάγνωσης. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γνωριστήκαμε λοιπόν με τις κυρίες και
τα είπαμε μια χαρά. Διαβάσαμε, συζητήσαμε, τους έλυσα τις απορίες, με μερικές
βγήκαμε και παλιοί γείτονες, μια και εγώ ήμουν παιδί του κέντρου της πόλης και
της ίδιας περίπου γενιάς με εκείνες. Χάρισα στην ομάδα και μερικά βιβλία μου με
θερμές αφιερώσεις. Αποχώρησα μετά δύο ώρες με μια ευχάριστη αίσθηση, όπως όταν
μιλάς από καρδιάς σε ανθρώπους που <span style="mso-spacerun: yes;"></span>σε καταλαβαίνουν και δεν διστάζουν να
μοιραστούν τις δικές τους εμπειρίες από τη ζωή.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Περνώντας από την αίθουσα των ανδρών,
πριν κατεβώτις σκάλες, τους είδα και
πάλι όλους βυθισμένους στα δικά τους. Ποιος να σηκώσει κεφάλι και πώς να
αξιωθεί κανείςένα βλέμμα έστω, όταν
μοιράζεται η τράπουλα ή όταν πέφτουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα ζάρια; </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και πού βρίσκεται το παράξενο θα μου
πείτε; Τι είναι εκείνο που ξεφεύγει από την πεπατημένη; Όταν σε πολλές από τις
δεκαπέντε έως είκοσι λέσχες ανάγνωσης που έχω γνωρίσει, είτε ως συντονιστής ή
μέλος, είτε ως προσκεκλημένος,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα μέλη
είναι αποκλειστικά γυναίκες και στις υπόλοιπες οι άνδρες αποτελούν μια μικρή
μειοψηφία, κάτι σαν γαρνιτούρα στο κυρίως έδεσμα. Όταν οι φιλόλογοι στα λύκεια
και τα γυμνάσια που με καλούν είναι σχεδόν πάντα γυναίκες, για να μην μιλήσω γενικότερα για τους
εκπαιδευτικούς. Και σχεδόν πάντα οι γυναίκες ενδιαφέρονται για το κάτι παραπάνω
από τα προγράμματα του υπουργείου για τους μαθητές τους. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ως χαριστική βολή έρχονται τα επίσημα
στοιχεία που δείχνουν ότι το 70% των αναγνωστών της λογοτεχνίας είναι γυναίκες.
Οι γυναίκες είναι πιο επιμελείς, οι γυναίκες αποκτούν περισσότερα προσόντα,
περισσότερα πτυχία, και το γυναικείο κύμα ανέρχεται και καταλαμβάνει ολοένα και
περισσότερες θέσεις στα υψηλά κλιμάκια κάθε ιεραρχίας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτά όλα βέβαια στις αναπτυγμένες
χώρες της δύσης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και σε εκείνες που σέβονται στοιχειωδώς τα ανθρώπινα
δικαιώματα και όχι στον μεσαίωνα του Ισλάμ. Ανατριχιάζω όταν αναλογίζομαι τη
μοίρα της γυναίκας στις μουσουλμανικές χώρες. Πολύ ωραία την είχε περιγράψει
στη γείτονα Τουρκία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο και
συνθέτης Ζουλφί Λιβανελί στο μυθιστόρημα του «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ευτυχία»</i>. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτά σκεφτόμουν καθώς βγήκα από το
ΚΑ.Π.Η.στη Βενιζέλου και πήρα ένα
ταξί για να γυρίσω στο σπίτι. Γυναίκα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η οδηγός σε ένα επάγγελμα που συνεχίζει να
παραμένει κυρίαρχα ανδρικό. Ομολογώ ότι, ως κάποτε βαρύκι ασήκωτο αρσενικό, που
μεγάλωσε στα γήπεδα Χαριλάου και Τούμπας, δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι μεγάλο
μέρος του ανδρικού πληθυσμού βαδίζει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>προς την αποκλειστική <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποβλάκωση
των γηπέδων και των πάσης φύσεως τυχερών και άλλων παιχνιδιών χωρίς να ανοίγει
τις σελίδες κάθε τόσο έστω καιενός βιβλίου. Δεν μπορώ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να
μη δεχτώ την αλήθεια που με κοιτάζει στα μάτια. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο κάτω-κάτω, κατέληξα, ας κυβερνήσουν κάποτε
τον κόσμο και οι γυναίκες. Δεν μπορεί να είναι χειρότερες από μας με την επιθετική έως
δολοφονική τεστοστερόνη μας. Δεν μπορεί να είναι χειρότερες από μερικούς
αρχηγούς κρατών που βλέπω και με πιάνει αναγούλα. Κι αν η εξουσία διαφθείρει,
ας ελπίσουμε ότι αυτές θα τις διαφθείρει σε μικρότερο βαθμό και τελικά θα
υπερισχύσει το φυσικό τους ένστικτο για την<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>προστασία της ζωής. </span></p><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--></div>Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-7302729879145749452020-06-01T15:09:00.000+03:002020-06-01T15:09:31.283+03:00Εμένα δεν μου αρέσουν τα ποιήματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgriKMdqHw1aVqnhZH1IVNngUqRudgR5jdS0sfkOsyCY_WKXmvBD1ucV_8d9PQwjUMMn_jFhrF15-MTv5zHZio5UJV2WiQnpN3l2nx_Z7xi-VyVPlyoWe5V_tyzHPas0fplp5LaZ8erito/s1600/acb90f46aeb63a94b45c295d238d976b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="322" data-original-width="611" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgriKMdqHw1aVqnhZH1IVNngUqRudgR5jdS0sfkOsyCY_WKXmvBD1ucV_8d9PQwjUMMn_jFhrF15-MTv5zHZio5UJV2WiQnpN3l2nx_Z7xi-VyVPlyoWe5V_tyzHPas0fplp5LaZ8erito/s640/acb90f46aeb63a94b45c295d238d976b.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt;"></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τ</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">α δάκρυά
σου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τρέχουν στις φλέβες μου</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν
είσαι μόνος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;">Ο Γιάννης παλεύει κάθε μέρα
με τον θάνατο. Κυριολεκτικά. Παλεύει με την αγωνία, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τον πόνο και το μαρτύριο. Όπλα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του η γνώση και η πείρα,, τα μέσα που
διαθέτει η επιστήμη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ίσως να νικάει
οριστικά μερικές φορές, υποθέτω όμως ότι συνήθως οι όποιες νίκες
του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι προσωρινές, σημαίνουνμια ανακούφιση, μια μικρή ελπίδα,
μια παράταση ζωής. Δεν είναι λίγο, καθόλου λίγο. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δίνει τη μάχη όμως και με άλλα μέσα.
Και εκεί νικάει </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;">ανεπιφύλακτα. Ο Γιάννης
νοιάζεται για τον ασθενή του, συμμετέχει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και συμπαρίσταται με την ψυχή του. Αυτό το ξέρω.Το ξέρω από τότε που μαρτύρησε
και πέθανε η Κική μας.Η Κική που είχε μεγάλη δίψα
για ζωή και ακόμη μεγαλύτερη προσφορά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και άξιζε πραγματικά να ζήσει. Ο Γιάννης έκανεό,τι μπορούσε για εκείνη και
ακόμη περισσότερα. Και την κέρδισε όπως μας κερδίζει ένας άγγελος που εμφανίζεται
ξαφνικά και παρήγορα στο πλευρό μας. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πιστεύω ότι η υπέρτατη πράξη και
προσφορά στη ζωή είναι η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Και αυτός ο αφανής
ήρωας της καθημερινής ζωής με κάνει να αισθάνομαι μικρή και ασήμαντη τη
λογοτεχνική μου παρουσία εδώ και πενήντα τόσα χρόνια. Και όχι μόνο αυτή. Με
κάνει να τον εκτιμώ και να τον θαυμάζω όπως τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν λοιπόν ήρθε μια μέρα στο σπίτι μας
με τη γυναίκα του, γιατρό κι εκείνη, και έφτασε κάποτε η κουβέντα σε θέματα
λογοτεχνικά, τον άκουσα ξαφνικά να δηλώνει:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Εμένα
δεν μου αρέσει η ποίηση»</i> ! </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν μια μικρή βόμβα αλλά με την πείρα
μου μιας ολόκληρης ζωής στη λογοτεχνία, δεν μπορώ να πω ότι με εξέπληξε
ιδιαίτερα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>- «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δικαίωμά
σου, του είπα, χάνεις όμως κάτι σημαντικό». </i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-
«Μπορεί»,</span></i><span style="font-size: 16.0pt;"> απάντησε, «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">εμένα όμως δεν μου αρέσει η ποίηση». </i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το δέχτηκα φυσικά. Κανένα επιχείρημα
δεν μπορεί να αλλάξει τις ιδιαίτερες προτιμήσεις κάθε ανθρώπου, ιδίως πάνω σε
θέματα της τέχνης.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ίσως και να είχε δίκαιο ο Γιάννης,
σκέφτηκα μετά. Τι μπορεί να σημαίνει η ποίηση και η κάθε μορφή τέχνης μπροστά
στο μαρτύριο του ανθρώπου που υποφέρει και την προοπτική του θανάτου; Μου ήρθε
και πάλι στον νου και ο αφορισμός του Αντόρνο, ότι «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">δεν μπορεί να γράφεται ποίηση μετά το
Άουσβιτς». </i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένα –δυο χρόνια μετά, έτυχε να
ξαναμιλήσω με τον Γιάννη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για να με
αιφνιδιάσει ξανά, πιο ευχάριστα αυτή τη φορά. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Τι
ανοησία είχα πει τότε ! Συγγνώμη</i>». </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>- «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ε,
καλά</i>», του απάντησα, «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">δεν χάλασε ο
κόσμος. Μια κουβέντα είπες που στο κάτω-κάτω είχες κάθε δικαίωμα</i>». </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">-«
Όχι, όχι</i>», επέμεινε. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Πώς είπα εγώ
κάτι τέτοιο!»</i> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν τον ρώτησα ποτέ πώς είχε γίνει κι
άλλαξε γνώμη. Ίσως να τον είχε επηρεάσει ο γιος του που γνώριζε την ποίησή μου
από το γυμνάσιο, ίσως πάλι να είχε ρίξει μια ματιά στα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βιβλία που είχα χαρίσει στον
μικρό. Προφανώς του είχε δοθεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η
ευκαιρία, όπως και σε άλλους σε ώριμη ηλικία, να γνωρίσει την ποίηση και, με
την πηγαία εντιμότητά του, να αναγνωρίσει το λάθος του. Εμένα όμως δεν θα με
πείραζε, δεν θα με πείραζε καθόλου κι αν είχε επιμείνει στην άποψή του. Θα
συνέχιζα να αποκαλύπτομαι μπροστά στον γιατρό και τον άνθρωπο, ισόβιος
οφειλέτης του. </span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]--><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-72928361797771561782020-04-01T19:17:00.001+03:002020-04-01T19:17:59.455+03:00Ένας ισόβιος έρωτας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ-aZpO42PwpWFhGr2yKDrmP1aNiU5XUHDIAHkOs9uySt5i62lNOld-KGk8uehe3-aw-gYigGlG0EXpiiGi-lmUou9Yr6gVcdMU_3VkknUsDtdRp9uyqOKSPispZqqWoyw_ZV5q3qz8SI/s1600/16408460_poetry.limghandler+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25AF%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="650" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ-aZpO42PwpWFhGr2yKDrmP1aNiU5XUHDIAHkOs9uySt5i62lNOld-KGk8uehe3-aw-gYigGlG0EXpiiGi-lmUou9Yr6gVcdMU_3VkknUsDtdRp9uyqOKSPispZqqWoyw_ZV5q3qz8SI/s640/16408460_poetry.limghandler+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25AF%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"> το όνειρο είναι όνειρο</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτό
είναι σ’ αγαπώ</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το άλφα ως το ωμέγα του</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτό είναι σ’
αγαπώ</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;">Πήρα από το κιβώτιο το βιβλίο
και το ακούμπησα στην αριστερή μου παλάμη. Απαλά, τρυφερά, προσεκτικά, όπως
κρατάς ένα νιογέννητο μωρό. Το κοίταξα αρκετή ώρα στα μάτια, κι ύστερα ολόκληρο
μπρος και πίσω, πάνω και κάτω, ανάμεσα στις σελίδες. Του μίλησα στη δική μας
γλώσσα, το χάιδεψα, το μύρισα. Δεν το φίλησα, το ακούμπησα όμως στο μάγουλό μου
κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένιωσα την καρδιά του να χτυπάει
μαζί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τη δική μου. Το βράδυ
θα το έπαιρνα στην αγκαλιά μου <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο
κρεβάτι, να κοιμηθεί δίπλα μου. Κι ύστερα θα το έβαζα στο ράφι μαζί με τ’ αδέρφια και τους φίλους
του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από κάθε γωνιά του κόσμου. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τώρα όμως έπρεπε να το διαβάσω για
πρώτη φορά φρεσκο-τυπωμένο κι ολοκάθαρο, να το διαβάσω από την αρχή ως το τέλος,
κάθε ποίημα, κάθε στίχο, κάθε λέξη. Να βυθιστώ στους ήχους του, στη μελωδία των
λέξεων, να αναβιώσουν οι εκστατικές στιγμές που το είχαν γεννήσει. Να νιώσω την
Ερατώ να σκύβει απαλά πάνω απ’ τον ώμο μου για να κοιτάξει το εικοστό δεύτερο
παιδί μας, να με αγγίζει, να το αγγίζει και να ξέρω ότι θα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φύγει και πάλι όπως πάντα, για να ξαναγυρίσει
σε χρόνο της απόλυτης δικής της επιλογής.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Ερατώ είναι μία από τις εννέα
Μούσες, η Μούσα της λυρικής ποίησης και των ύμνων. Είναι θεότητα, κόρη του Δία
και της Τιτάνιδος Μνημοσύνης και το όνομά της προέρχεται από το ρήμα έρεσθαι
και από τη λέξη έρως και εραστής. Όπως είναι φυσικό, η Ερατώ έχει αναρίθμητους
εραστές ανά τους αιώνες σ’ όλο τον κόσμο, που όλοι τη λατρεύουν και για τον
καθένα τους είναι μοναδική. Έχει γεννήσει αναρίθμητα παιδιά και συνεχίζει αλλά
παραμένει για πάντα εκθαμβωτικά ωραία, αγνή και εξαίσια ονειρική όπως μια
σταγόνα βροχής πάνω στο πρώτο φύλλο της άνοιξης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εγώ έχω κι άλλα δεκαπέντε παιδιά, που
μπορεί να μην<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα έκανα με την Ερατώ
αλλά είναι απολύτως αδύνατο να μη βάλει κι εκείνη το δαχτυλάκι της στη σύλληψη
και σε κάθε φάση της γέννας. Η ανάσα της, το άρωμά της είναι διάχυτο ανάμεσα
στις γραμμές τους. Ναι, είμαι ένας πολύτεκνος αμετανόητος, που προσδοκά ένα νέο
παιδί κάθε χρόνο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ομολογώ ότι πρώτα ερωτεύτηκα τα
βιβλία γενικότερα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ακόμη γενικότερα
το διάβασμα. Από τα παιδικά μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρόνια. Κάπου στο βάθος όμως η Ερατώ χαμογελούσε γιατί ήξερε ποια θα
ήταν η κατάληξη. Και η κατάληξη ήταν, στα εφηβικά μου χρόνια, να ερωτευτώ
παθιασμένα και την ίδια. Άντε να ξεφύγεις, αν μπορείς, από τις ερωτικές επιθυμίες
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;">μιας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θεότητας ! </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Από κει και πέρα, ποίηση και πεζογραφία, το βιβλίο γενικότερα, κατέκτησε
και καθόρισε τη ζωή μου. Και τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βιβλία άρχισαν να συσσωρεύονται. Χώρια εκείνα που δανειζόμουν από τις
βιβλιοθήκες. Σε κάθε σπίτι μου και σε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κάθε μετακόμιση. Και τότε γνώρισα τη Σοφία. Μια άλλη μαγεμένη και
ερωτοχτυπημένη. Με το βιβλίο, καλέ, και ολίγον </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;">με μένα τον ίδιο. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν αποφασίσαμε να ενώσουμε τη ζωή
μας, ενώσαμε και τις βιβλιοθήκες μας. Άντε όμως να κρατήσεις βιβλιοθήκη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με κάπου είκοσι μετακομίσεις. Από το ένα
σπίτι στο άλλο και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, από την Αθήνα στο Λονδίνο,
από το Λονδίνο στην αγγλική επαρχία και από κει πίσω στη Θεσσαλονίκη. Και πάλι
από σπίτι σε σπίτι. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χάναμε μερικά στον δρόμο, άλλα μας τα κλέβανε
κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλα, όταν τα δανείζαμε, ξεχνούσαν
να μας τα επιστρέψουν. Απτόητες όμως οι βιβλιοθήκες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγάλωναν. Ολοένα και περισσότερο. Από τα
βιβλία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έγραφα εγώ, από εκείνα που αγόραζα και εκείνα που
αγόραζε η Σοφία, και από εκείνα που μου έστελναν. Με επιπλέον τα λογοτεχνικά
περιοδικά. Κάποια εποχή ήμουν συνδρομητής ή απλώς αγόραζα και διάβαζα γύρω στα
δεκαπέντε, της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, της περιφέρειας. Ο καταιγισμός των
ηλεκτρονικών λογοτεχνικών περιοδικών ήρθε αργότερα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν τελικά νομίσαμε ότι καταλήξαμε
και κατασταλάξαμε στην Άνω Τούμπα, πραγματοποιήσαμε και ένα από τα ωραιότερα
όνειρα της ζωής μας. Μια τεράστια βιβλιοθήκη από τοίχο σε τοίχο κι ως το ταβάνι
περίπου, σε χρώμα ξύλου, καμάρι μας και περηφάνια. Ακολούθησαν όμως άλλες δύο
μετακομίσεις έως ότου τελικά να αράξουμε. Πέρασαν και τα χρόνια. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γύρισα λοιπόν κάποια στιγμή πρόσφατα
και κοίταξα τριγύρω μου στο σπίτι. Βιβλιοθήκες μία, δύο, τρεις …. οχτώ. Σε κάθε
χώρο. Χώρος στις βιβλιοθήκες για βιβλία μηδενικός. Ούτε από πάνω-πάνω τους. Μερικές
με διπλές σειρές βιβλίων. Βιβλία στα ράφια λοιπόν, βιβλία στα τραπεζάκια,
βιβλία πάνω στα γραφεία, βιβλία πάνω στο μουσικό όργανο, βιβλία μέσα στη ντουλάπα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα ντουλάπια και τα μπαούλα, βιβλία πάνω σε
πολυθρόνες και καρέκλες, βιβλία στα κομοδίνα πλάι στο κρεβάτι. Το πάτωμα με κοίταζε
παρακλητικά, σαν να έλεγε, ε, όχι και πάνω σε μένα. Πώς
θα με σκουπίζουν και θα με σφουγγαρίζουν μετά; </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παρόλο που έχω μια στοιχειώδη
ταξινόμηση στις βιβλιοθήκες μας (ποίηση της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, <span style="mso-spacerun: yes;"></span>της περιφέρειας, της Κύπρου, πεζογραφία,
λογοτεχνικό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δοκίμιο, αστυνομικά
μυθιστορήματα, μελέτες και ανθολογίες, λευκώματα, ξενόγλωσσα βιβλία, και ούτω
καθεξής), είναι σχεδόν αδύνατον να βρω τα βιβλία που ψάχνω και μερικές φορές
αναγκάζομαι να τα ξαναγοράσω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Συγνώμη για την ασέβεια αλλά, τι
χαμογελάς, ρε Ερατώ;Έχω γίνει τέλειος σκλάβος
σου, έτσι; Εκούσια, ηθελημένα και ολόψυχα σκλάβος σου και
χαμογέλασε εσύ όσο θέλεις.Εξ άλλου, με τρελαίνει το
χαμόγελό σου, με ερεθίζει και με κάνει έφηβο ξανά !<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ό, τι και να κάνεις λοιπόν, εγώ θα σε λατρεύω
! </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μου πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό
η ιδέα να πετάξω μερικά βιβλία και αμέσως την έδιωξα με φρίκη. Πετιούνται τα
βιβλία στους κάδους όσο ασήμαντα κι αν είναι; Πετάει κανείς τ’ αδέρφια του,
τους φίλους και συντρόφους του; Θα το θεωρούσα ιεροσυλία !
Ήταν κι εκείνο το πλάγιο βλέμμα που μου έριξε η Ερατώ, ελαφρά συνοφρυωμένη. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γέμισα λοιπόν σαράντα πέντε μεγάλες μαύρες
σακούλες (λες και πενθούσα) με σειρές λογοτεχνικών περιοδικών και τα έστειλα
στην Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης για τη βιβλιοθήκη της. Έτσι πέτυχα μια
προσωρινή ανακούφιση. Πολύ προσωρινή !</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"> <span style="mso-spacerun: yes;"></span>Στράφηκα μετά στα βιβλία. Καλά, ρε
παιδιά, μην κάνετε έτσι, ζήσαμε μαζί τόσα χρόνια, μπορούμε να ζήσουμε μαζί και
τα υπόλοιπα. Με κοίταξαν σιωπηλά σαν να έλεγαν, εντάξει, ρε φίλε, αλλά θέλουμε
και κάποια άνεση στο σπίτι μας! Σας καταλαβαίνω, σκέφτηκα εγώ, αλλά δεν μπορώ
να αρνηθώ τη φιλοξενία στ’ αδέρφια σας που ζητούν εδώ καταφύγιο. Ουφ, ελπίζω να
μείνει τελικά κάποιος χώρος ελεύθερος και για τις άλλες ανάγκες μας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τώρα που έχω μεγαλώσει, έχει μεγαλώσει
και η Σοφία, και ο Νίκος μας, που ζει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μακριά μας με τη νέα του οικογένεια δεν είναι
ακριβώς το παιδί του βιβλίου, σκέφτομαι τι θα γίνουν τα βιβλία μας όταν
λείψουμε εμείς. Έρημα και μόνα, χωρίς το χάδι μας, χωρίς τη φροντίδα, χωρίς
έστω τη σκέψη μας. Πώς θα τα αφήσουμε ορφανά και
παραπεταμένα; Μετά τόση αγάπη, τόση κοινή ζωή; </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βλέπω την Ερατώ να χαμογελάει και
πάλι, θλιμμένα τη φορά αυτή με μια σκιά στα ωραία μάτια της. Σαν να μου λέει
ότι αυτή είναι η μοίρα των θνητών και όλων όσων αγάπησαν στη μάταιη ύπαρξη
τους. Το ξέρω. Με όλη την πίκρα του το ξέρω. Τουλάχιστον όμως αγάπησα. Αγάπησα
και έδωσα την ψυχή μου. Ας είναι αυτή η αγάπη ένα πράσινο φύλλο δέντρου στον
άνεμο της αιώνιας λήθης.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt;"> </span></div>
</div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-39210145507386094842020-01-29T13:51:00.000+02:002020-01-29T13:53:23.594+02:00Όπως η γάτα με το ποντίκι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMaijT8yLgWL2kOt_lfFpE1sFFYB_ldbNZwjSdATOyzOGnBovgAhx2PwdbFM5neYHAVAwjqxm-VrH0JCcoJGC3VXpVxzJ9fyIv9FaLhNGNtr2abhNyZjr84-piI7Z-fKIXZu9SaPhOw14/s1600/%25CE%25B3%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="638" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMaijT8yLgWL2kOt_lfFpE1sFFYB_ldbNZwjSdATOyzOGnBovgAhx2PwdbFM5neYHAVAwjqxm-VrH0JCcoJGC3VXpVxzJ9fyIv9FaLhNGNtr2abhNyZjr84-piI7Z-fKIXZu9SaPhOw14/s640/%25CE%25B3%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Καθόμουν με το μπράτσο ακουμπισμένο στο σιδερένιο τραπεζάκι της αυλής και κουβέντιαζα<br />
<br />
<div>
με τη Σοφία και τους άλλους, όταν άκουσα δίπλα μου ένα νιαούρισμα, ταυτόχρονα</div>
<div>
παραπονιάρικο και απαιτητικό. Γύρισα κι είδα τον Μεζέ με ανασηκωμένο το κεφάλι κάτω απ’</div>
<div>
την πάνινη πολυθρόνα. Τι θέλεις, ρε, του είπα, νομίζω ότι έχεις φάει και μάλιστα καλά. Το</div>
<div>
νιαούρισμα όμως συνεχίστηκε εξίσου επίμονο. Αναστέναξα, άπλωσα το δεξί μου χέρι, το</div>
<div>
πέρασα κάτω απ’ την άσπρη κοιλιά του, τον ανέβασα και τον απίθωσα στην αγκαλιά μου.</div>
<div>
Αυτό ήθελε. Μόλις βρέθηκε σε επιφάνεια ζεστή και προστατευμένη, απλώθηκε απολαυστικά,</div>
<div>
άρχισε να γουργουρίζει με τα χάδια και σε λίγη ώρα αποκοιμήθηκε.<br />
<br />
Ένα γκριζόασπρο αρσενικό απολειφάδι. Τον είχε περιμαζέψει πριν λίγες μέρες η Μυρτώ, η</div>
<div>
κόρη του Αλέξη και της Άρτεμης στο διπλανό μας σπίτι, προστάτιδα κάθε αδέσποτου και</div>
<div>
εγκαταλελειμμένου. Που είχε μια βαθιά τσάντα γεμάτη με όλα τα θαύματα του φαρμακείου</div>
<div>
για ν’ ανασταίνει τα ετοιμοθάνατα. Ενέσεις, εμβόλια και ορούς, χάπια και δυναμωτικά,</div>
<div>
αντισηπτικά, αλοιφές, γάζες και τσιρότα. Έτσι έγινε και με τον Μεζέ. Με τη φροντίδα, το</div>
<div>
γάλα με το μπιμπερό, με την καλή στερεά τροφή αργότερα, συνήλθε και ζωντάνεψε και</div>
<div>
άρχισε να χοροπηδάει τριγύρω.<br />
<br />
- Τώρα πρέπει να τον βαφτίσουμε, δεν πρέπει; είχε ρωτήσει ο Αλέξης, κρατώντας τον στην</div>
<div>
παλάμη του κάτω απ’ την ελιά και χαμογελώντας σκανταλιάρικα. Προτείναμε λοιπόν</div>
<div>
διάφορα συμβατικά ή πρωτότυπα ονόματα στην ολομέλεια των δύο οικογενειών και τελικά ο</div>
<div>
Αλέξης είπε, μια σταλιά δεν είναι, μια μπουκιά; Θα τον φωνάζουμε Μεζέ. Αυτό και κόλλησε.<br />
<br />
Λίγο καιρό πριν τον Μεζέ, η Μυρτώ είχε υιοθετήσει ένα μεγάλο θηλυκό σκυλί σε εξίσου</div>
<div>
αξιοθρήνητη κατάσταση. Λεπτό, με μακρύ ξανθό τρίχωμα και φουντωτή ουρά, με μαύρη</div>
<div>
μούρη και αυτιά, πολύ ήμερο και αγαπησιάρικο. Μπουμπού, το είχε βαφτίσει εκείνη, ένα</div>
<div>
όνομα που είχα επαναλάβει με γκριμάτσα κι ερωτηματικό αλλά σύντομα άρχισα να το</div>
<div>
προφέρω με ευχαρίστηση έτσι όπως μου γέμιζε το στόμα.<br />
<br />
Στα δύο άσπρα κολλητά απομονωμένα σπίτια, λίγο έξω απ’ την Άφυτο, στο μπουγάζι του</div>
<div>
παλιού κοινοτικού δρόμου προς τη Νέα Φώκαια, ανάμεσα στο υδραγωγείο του χωριού και το</div>
<div>
κοιμητήριο, τα δύο πρώην αδέσποτα μάς κέρδισαν το καλοκαίρι. Βεβαίως, εκείνος που</div>
<div>
αλώνιζε, μέσα και έξω απ’ τα σπίτια, στο τσιμέντο, στα πλακάκια, στο χώμα και το χόρτο, σε</div>
<div>
πεζούλια, περβάζια, πάγκους, καρέκλες, τραπεζάκια, σε χέρια και σε αγκαλιές, ήταν ο</div>
<div>
πανέξυπνος, θρασύτατος κι αχόρταγος Μεζές. Αχόρταγος για φαγητό, για χάδια, για παιχνίδι</div>
<div>
και για πονηριές.<br />
<br />
Όταν καθόμασταν στο μεγάλο μπαλκόνι που έβλεπε προς τον κατακόρυφο γκρεμό, τη</div>
<div>
θάλασσα από κάτω και το δεύτερο πόδι απέναντι, ακούγαμε συχνά ένα χαρακτηριστικό</div>
<div>
νιαούρισμα να αναγγέλλει την άφιξή του. Σε λίγο, το κεφαλάκι του προέβαλε ανάμεσα στα</div>
<div>
κάγκελα στην κορυφή της εξωτερικής σκάλας και το μικρό αιλουροειδές εισχωρούσε στο</div>
<div>
πλακόστρωτο, με το χαριτωμένο νωχελικό περπάτημά του.<br />
<br />
Στην αρχή είχα υποθέσει ότι θα ήταν χορτάτος αφού τον τάιζε τακτικά η Μυρτώ. Ο Μεζές</div>
<div>
όμως έτρωγε στους πλαϊνούς, ερχόταν να διεκδικήσει το μερίδιό του απ’ τα ψαράκια στο</div>
<div>
πιάτο μου, κυνηγούσε κι ανάμεσα στα χόρτα. Έστω και για προπόνηση. Εξακολουθούσε να</div>
<div>
έχει αδυναμία στην αγκαλιά μου, όταν όμως αποφάσιζε να προσγειωθεί, γινόταν ένα με το</div>
<div>
δάπεδο, φέρμαρε τις μύγες και κάθε άλλο πετούμενο, εκτινασσόταν και χτυπούσε με</div>
<div>
εκπληκτική ταχύτητα και ακρίβεια. Καμιά φορά, όταν άφηνα το χέρι μου κρεμασμένο στο</div>
<div>
πλάι, αισθανόμουν ξαφνικά τα νύχια του να το γραπώνουν, έτσι ώστε να τα αισθανθώ καλά</div>
<div>
αλλά χωρίς να με πληγώσουν.<br />
<br />
Στην εφηβεία του ο Νίκος, είχε αιφνιδίως αποκτήσει τον σκύλο που τόσο επιθυμούσε αλλά</div>
<div>
ήταν αδύνατον να βάλουμε μέσα στο διαμέρισμα της πόλης. Ξάπλωνε δίπλα στη Μπουμπού</div>
<div>
στο γκρο μπετόν, την χάιδευε και έπαιζε μαζί της, την έβγαζε φωτογραφίες, την έπαιρνε και</div>
<div>
έτρεχαν στους δρόμους του χωριού ως τον κυκλικό κατήφορο, το παραθαλάσσιο καφενεδάκι</div>
<div>
και τη αμμουδιά.<br />
<br />
Κοινά και φυσιολογικά πράγματα ως εδώ, θα έλεγε κανείς. Έχει όμως και παρακάτω. Όπως η</div>
<div>
Μυρτώ είχε υιοθετήσει τη Μπουμπού, έτσι κι εκείνη με τη σειρά της υιοθέτησε τον Μεζέ.</div>
<div>
Καθόταν η μεγάλη σκύλα στο υπόστεγο με απλωμένα τα μπροστινά της πόδια κι ανάμεσα</div>
<div>
τους άραζε το απολειφάδι, μικρότερο απ’ το κεφάλι της, γαλήνιο και απρόσβλητο από κάθε</div>
<div>
κίνδυνο. <br />
<br />
Η Μπουμπού τον προστάτευε, μοιραζόταν μαζί του το φαγητό της, τον έγλειφε από τα μυτερά</div>
<div>
αυτιά ως την άκρη της ουράς του. Καμιά φορά εκείνος χωνόταν μες στο στόμα της, κι απέξω</div>
<div>
έμενε μόνον το κεφαλάκι του. Και, μάλιστα, όχι ολόκληρο. Εμείς παρακολουθούσαμε με δέος</div>
<div>
και λέγαμε, πάει, αυτή θα το φάει κάποια μέρα το γατί. Ύστερα ο Μεζές επέστρεφε σώος και</div>
<div>
αβλαβής και διαπιστώναμε ότι ήταν λουσμένος με τα σάλια της.<br />
<br />
Γεροί και δυνατοί πλέον οι δυο τους, περνούσαν τις μέρες του καλοκαιριού με ατέλειωτο</div>
<div>
παιχνίδι. Στο κυνηγητό γύρω απ’ τα σπίτια, όταν ο γάτος αισθανόταν ότι η σκύλα θα τον</div>
<div>
έφτανε, χωνόταν ξαφνικά σ’ ένα σημείο με ψηλά χόρτα, κι εκείνη, αφού μάταια έψαχνε</div>
<div>
λιγάκι, απέμενε να κοιτάει τριγύρω με μια απορημένη έκφραση. Έως ότου ο γάτος</div>
<div>
αποφασίσει να εμφανιστεί στην άλλη μεριά και να αρχίσει πάλι το παιχνίδι.<br />
<br />
Κι όταν καμιά φορά τον έπιανε; Τότε τον σήκωνε ψηλά, θριαμβευτικά σαν λάφυρο ανάμεσα</div>
<div>
στα δόντια, κατορθώνοντας να τον κρατάει τόσο σφιχτά ώστε να μην πέσει και τόσο απαλά</div>
<div>
ώστε να μην τον τραυματίσει. Τον απέθετε κάτω απ’ το υπόστεγο, όπου για ένα διάστημα τα</div>
<div>
πράγματα ηρεμούσαν, ώσπου οι δυο τους να ξαναρχίσουν πρώτα τα χάδια κι ύστερα τα</div>
<div>
πειράγματα.<br />
<br />
Ένα ζεστό μεσημέρι, η Μπουμπού μισοκοιμόταν ξαπλωμένη στη σκιά ακριβώς κάτω απ’ το</div>
<div>
μπαλκόνι μας. Όμως ο Μεζές είχε όρεξη για παιχνίδι. Πήγαινε και πρώτα πείραζε την ουρά</div>
<div>
της, μετά τα πίσω πόδια και το σώμα της αλλά χαμπάρι εκείνη. Στο τέλος, ο γάτος πήδηξε με</div>
<div>
τα μπροστινά από τις δύο μεριές του κεφαλιού της και, με τα νύχια μαζεμένα, τις έδωσε</div>
<div>
μερικές που ήταν αδύνατον να την αφήσουν ασυγκίνητη. Σάλταρε λοιπόν επάνω και άρχισε</div>
<div>
και πάλι να τον κυνηγάει.<br />
<br />
Με χαρές και με παιχνίδια πέρασε κάποτε το πρώτο καλοκαίρι. Είχαμε βέβαια όλοι τις</div>
<div>
επαγγελματικές υποχρεώσεις μας και έπρεπε, ως την αρχή του φθινοπώρου, να επιστρέψουμε</div>
<div>
οριστικά στη Θεσσαλονίκη. Τέθηκε αναπόφευκτα το ερώτημα κι οι φίλοι μας αποφάσισαν, με</div>
<div>
μισή καρδιά, ότι ήταν αδύνατον να πάρουν μαζί τους τα δύο πλέον οικόσιτα. Κατασκεύασαν</div>
<div>
με μουσαμά και ξύλα ένα πρόχειρο κατάλυμα πλάι στον τοίχο για να τα προστατεύσουν από</div>
<div>
το κρύο και τη βροχή, τους άφησαν κάποια τροφή, και τα φρόντιζαν καλύτερα όταν</div>
<div>
πήγαιναν στην Άφυτο το Σαββατοκύριακο.<br />
<br />
Η σκύλα και ο γάτος επιβίωσαν. Φαντάζομαι με τα ολίγα, με το όποιο κυνήγι, το ένα με το</div>
<div>
χνώτο του άλλου. Όταν ξαναπήγαμε κι εμείς στο χωριό το Πάσχα, τα βρήκαμε λίγο</div>
<div>
αδυνατισμένα αλλά πιο δυνατά και σκληροτράχηλα. Να μην εκδηλώνουν ούτε ίχνος μνησι-</div>
<div>
κακίας. Η αλλαγή ήταν βέβαια πολύ πιο αισθητή στον Μεζέ. Που είχε περάσει απ’ την παιδική</div>
<div>
ηλικία στην εφηβική και είχε πια γίνει γάτος σωστός.<br />
<br />
Μάλιστα, μια φορά που καθόμουν δίπλα του στο γρασίδι και τον πασπάτευα αφηρημένα,</div>
<div>
ένιωσα να μπήγονται τα νύχια του στο χέρι μου, γύρισα και το τράβηξα, βγάζοντας μια</div>
<div>
κραυγή διαμαρτυρίας. Ο γάτος είχε πέσει ανάσκελα, απολάμβανε βέβαια τα χάδια μου αλλά</div>
<div>
είχε κι όλα τα νύχια έξω, ανοιχτό το στόμα με τα μυτερά δόντια, και μια σχεδόν σατανική</div>
<div>
λάμψη στα μάτια του. Που σήμαινε, πρόσεξε, είμαι μεγάλος πια και επίφοβος. Οι αγκαλιές</div>
<div>
είχαν τελειώσει. Εξακολουθούσε όμως να έρχεται όταν τον καλούσα, να απλώνει και το πόδι</div>
<div>
του, να δείχνει ότι δεν ήμουν κάποιος άγνωστος, ότι με κάποιον τρόπο αναγνώριζε την</div>
<div>
ιδιαίτερή μας σχέση.<br />
<br />
Ήταν κι ατρόμητος ο γάτος. Μια μέρα που όλοι έλειπαν, έλειπε κι ο Νίκος με τη Μπουμπού,</div>
<div>
εισέβαλε στην αυλή ένα τεράστιος μούργος, ενώ ο ιδιοκτήτης του μάλλον καμάρωνε απ’ τον</div>
<div>
δρόμο. Του όρμησε, έχωσε τη μούρη στη γαβάθα του και σκούπισε τα υπολείμματα του</div>
<div>
φαγητού. Ο γάτος όμως δεν το έβαλε στα πόδια. Έδωσε ένα σάλτο και στάθηκε στα χόρτα</div>
<div>
ακριβώς πίσω απ’ το τοιχίο και, απ’ τα τριάντα εκατοστά, κοίταζε ίσια στα μάτια, ψύχραιμα</div>
<div>
και προκλητικά, τον προαιώνιο εχθρό του που είχε ακουμπήσει εκεί τα μπροστινά του</div>
<div>
πέλματα και γρύλιζε απειλητικά. Έως ότου επέμβω εγώ, που έβαφα κάτι παντζούρια</div>
<div>
παρακάτω, και ο κρετίνος τον ανακαλέσει. </div>
<div>
<br />
Το ίδιο καλοκαίρι, η Μπουμπού άρχισε να σέρνει. Συνέλαβαν λοιπόν την αδιάψευστη</div>
<div>
μυρωδιά όλα τα αρσενικά της περιοχής και δεχτήκαμε επισκέψεις από πολλούς επίδοξους</div>
<div>
γαμπρούς, ως και μία επαίσχυντη από έναν κάτασπρο και φουντωτό του καναπέ. Τους</div>
<div>
περισσότερους τους διώχναμε αλλά ήταν αδύνατον να βρισκόμαστε σε διαρκή επιφυλακή. Το</div>
<div>
διάστημα εκείνο, ο Μεζές είχε προνοητικά αποσυρθεί και κυριαρχούσαν οι μνηστήρες. Ιδίως</div>
<div>
ένα υπέροχο μαλλιαρό κατάμαυρο σκυλί που ξημεροβραδιαζόταν στο κατώφλι της. Όταν</div>
<div>
ξυπνούσαμε και βγαίναμε στην αυλή για καφέ και για κουβέντα, το βλέπαμε σε μια γωνιά,</div>
<div>
ξενυχτισμένο και βαλαντωμένο να την περιμένει.</div>
<div>
<br />
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό περιστατικό της ενηλικίωσης του Μεζέ να ήταν όταν, χώνοντας</div>
<div>
τη μουσούδα του στη βλάστηση, συνέλαβε ένα ποντικάκι. Πάνω από μία ώρα απ’ το</div>
<div>
μπαλκόνι, βλέπαμε την επίδειξή του και καταλάβαμε πραγματικά τι σημαίνει να παίζει η</div>
<div>
γάτα με το ποντίκι. Το πετούσε στον αέρα και το άφηνε να προσγειωθεί στα νύχια του, το</div>
<div>
έφερνε στο στόμα του, το ψιλοδάγκωνε και ύστερα το άφηνε, έκανε τον αδιάφορο ή τον</div>
<div>
μισοκοιμισμένο κι όταν εκείνο πήγαινε να δραπετεύσει, με ένα άλμα το γράπωνε δυο βήματα</div>
<div>
παρακάτω.<br />
<br />
Θαυμάσαμε, απορήσαμε, γελάσαμε. Ύστερα εγώ θυμήθηκα τον ίδιο τον Μεζέ μικρό κι</div>
<div>
ανυπεράσπιστο και μελαγχόλησα. Κατεβήκαμε στη θάλασσα αλλά η περιέργεια δεν μ’ άφηνε.</div>
<div>
Όταν γυρίσαμε, κατέβηκα κάτω και έψαξα τριγύρω στην έρημη αυλή. Ο γάτος είχε παίξει το</div>
<div>
γνωστό παιχνίδι του αλλά δεν είχε φάει το ποντικάκι. Το βρήκα σε μια ρίζα δέντρου εκεί</div>
<div>
κοντά, σκοτωμένο με μια νυχιά πέρα ως πέρα στην κοιλιά.<br />
<br />
Το τέλος του καλοκαιριού είναι πάντοτε δύσκολο. Αυτό το τέλος όμως ήταν δυσκολότερο. Η</div>
<div>
Μυρτώ αποφάσισε να δώσει τον Μεζέ σε ένα σπίτι του χωριού για να μην μένει έξω νηστικός.</div>
<div>
Η Μπουμπού θα την έβγαζε λίγο πολύ με το ίδιο καθεστώς. Το αποτέλεσμα; Νομίζω τον</div>
<div>
επόμενο Φεβρουάριο, μάθαμε ότι είχαν βρει τη σκύλα πεταμένη κοντά στο γήπεδο. Την είχαν</div>
<div>
σκοτώσει κάπου αλλού, της είχαν δέσει τα πόδια με σύρμα, και την είχαν σύρει με τρακτέρ ως</div>
<div>
τον σκουπιδότοπο.<br />
<br />
Χρειάστηκαν μήνες για να βρούμε το θάρρος να πούμε στον Νίκο την αλήθεια. Και τότε χωρίς</div>
<div>
λεπτομέρειες. Τουλάχιστον βολεύτηκε ο Μεζές, παρηγορηθήκαμε. Είναι πιο σκληρός αυτός,</div>
<div>
δεν έχει ανάγκη. Τον είχε μάλιστα δει η Άρτεμη σε κάποια αυλή και τον φώναξε, και ένα</div>
<div>
κοριτσάκι από μέσα είπε, μαμά, είναι μια κυρία εδώ και χαϊδεύει τη γάτα μας. Τουλάχιστον</div>
<div>
βολεύτηκε ο Μεζές. Έως ότου μας ενημερώσει λίγο αργότερα κάποια ντόπια γειτόνισσα.</div>
<div>
Σκυλιά και γάτες; Τίποτα δεν υπάρχει στο χωριό. Τα φαρμάκωσαν όλα.</div>
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-60153549739242380222019-12-01T14:47:00.000+02:002019-12-01T14:47:21.122+02:00Η γαρδένια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAVJkRFt8E8ajI8oNzYDMaYSHstqjtXUwEdEss1zhKy1Jxx5zCkb0GjV9JSmZGVfz9sEXdVG1_UzYDwnIhNCo65LFEGarhWdJXPY-2UxQ9o6yxhu-jlkRBPtzAZsFkFBOvAFY2n_RAQFE/s1600/%25CE%2593%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B4%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAVJkRFt8E8ajI8oNzYDMaYSHstqjtXUwEdEss1zhKy1Jxx5zCkb0GjV9JSmZGVfz9sEXdVG1_UzYDwnIhNCo65LFEGarhWdJXPY-2UxQ9o6yxhu-jlkRBPtzAZsFkFBOvAFY2n_RAQFE/s640/%25CE%2593%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B4%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Οι έγκλειστοι στο κέντρο της πόλης, μέσα στο μπετόν και τα καυσαέρια, ελάχιστη<br />επαφή έχουν με τη φύση. Ιδιαίτερα αν, όπως εγώ, έτυχε να γεννηθούν εκεί,<br />αγνοούν ακόμη και τα ονόματα των δέντρων και των λουλουδιών, εκτός από<br />τα πολύ κοινά, και χαίρονται με την καρδιά τους όταν τύχη να βγουν στην εξοχή.<br /><br />Όταν πριν λίγους μήνες μετακομίσαμε στο τέρμα της Άνω Τούμπας, όχι μόνο βρέθηκα<br />ξαφνικά στο περιβάλλον της γειτονιάς, με τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους αντί τα<br />αυτοκίνητα, με τους μαγαζάτορες να ξέρουν το μικρό μου όνομα, με τις γειτόνισσες στα<br />μπαλκόνια και την καλημέρα τους, αλλά και για πρώτη φορά ήρθα σε άμεση και<br />καθημερινή επαφή με τη φύση.<br /><br />Το διαμέρισμα αυτό, δυο μέτρα από το χώμα, τραβούσε σαν μαγνήτης τον ήλιο στα<br />μεγάλα του παράθυρα. Στο ευρύχωρο σαλόνι εκπληρώθηκε το αρχαίο μας όνειρο, μια<br />τεράστια βιβλιοθήκη σε ανοιχτό χρώμα ξύλου που κάλυπτε ολόκληρο τον τοίχο και<br />δέχτηκε όσα βιβλία μας είχαν απομείνει από τις είκοσι μετακομίσεις, την περιπλάνηση<br />στην ξενιτιά και τις υγρές αποθήκες. Καθόμουνα και τη καμάρωνα φωτισμένη, διάλεγα<br />ένα βιβλίο από το ράφι, του ‘ριχνα μια ματιά, ύστερα το ‘βαζα στη θέση του και διάλεγα<br />ένα άλλο.<br /><br />Στο μπαλκόνι, γύρω-γύρω, λίγο στενό αλλά ατέλειωτο σε μήκος, βάλαμε γλάστρες<br />κόκκινες και τις γεμίσαμε φυτά. Εκεί έμαθα για πρώτη φορά τα γεράνια και τις πετούνιες<br />με λουλούδια πορτοκαλί και μωβ, δεκάδες αποχρώσεις. Προτιμήσαμε τα σκληρά και<br />ανθεκτικά φυτά και γέμισαν οι τοίχοι από τα φύλλα του αμπέλοψι που στριφογύριζε,<br />γαντζωνόταν, ανέβαινε παντού, και το φθινόπωρο, πριν φυλλορροήσει, έπαιρνε το βαθύ<br />χρώμα της φωτιάς. Κάτω από το μπαλκόνι είχαν φυτρώσει αγριόχορτα και ζιζάνια. Με<br />την αδυναμία μου για κάθε είδους πράσινο, ποτέ δεν τα ξερίζωσα, μάλιστα αρκετές φορές<br />τα είχα ποτίσει.<br /><br />Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της δύναμης και της αυτάρκειας, λίγο νερό κάθε τρεις μέρες<br />ήταν όλο κι όλο που ζητούσε, εγκαταστάθηκε βασίλισσα λεπτεπίλεπτη, τρυφερή και<br />παράξενη μια γαρδένια. Σε λίγο καιρό μεγάλωσε μέσα στον κόκκινο τενεκέ της και γέμισε<br />μπουμπούκια αλλά σχεδόν ταυτόχρονα τα φύλλα της άρχισαν να κιτρινίζουν και να<br />μαραίνονται. Δοκιμάσαμε διάφορα δυναμωτικά, λιπάσματα, βιταμίνες, ήρθε κι ένας φίλος<br />μας γεωπόνος που την εξέτασε με τον φακό του και αποφάνθηκε. Κι ωστόσο τα<br />μπουμπούκια της συνέχισαν να ξεραίνονται και να πέφτουν πριν ανθίσουν.<br /><br />Ένα πρωί τηλεφώνησα στο γραφείο ότι ήμουν αδιάθετος, βγήκα στο μπαλκόνι και κάθισα<br />δίπλα της σ’ ένα σκαμνί. Με υγρό σφουγγάρι θαλασσινό καθάρισα ένα-ένα τα<br />φυλλαράκια της ενώ της ψιθύριζα γλυκόλογα, την έλεγα κορίτσι μου, μικρό και χαϊδεμένο<br />μου. Κι ύστερα της διηγήθηκα παραμύθια, παράξενα τρελά παραμύθια, βγαλμένα από<br />την παρόρμηση της στιγμής. Και της τραγούδησα με μια φωνή αργή και διστακτική όπως<br />ο καθένας κάποτε είπε το πρώτο σ’ αγαπώ.<br /><br />Από τη μέρα εκείνη η γαρδένια πήρε επάνω της. Σύντομα τα μπουμπούκια της<br />μισάνοιξαν σε εκθαμβωτικά κατάλευκα λουλούδια και η μεθυστική τους ευωδιά<br />πλημμύρισε τον χώρο. Έτσι τώρα με τη γαρδένια μου έχω μια σχέση σχεδόν ερωτική που<br />δεν πρέπει ποτέ να παραμελήσω. Της μιλάω, την αγγίζω απαλά κι εκείνη συλλαμβάνει τα<br />μυστικά κύματα που εκπέμπω, με τις ευαίσθητες κεραίες της εκείνη καταλαβαίνει.<br /><br />Και κάθομαι και συλλογίζομαι μήπως ήταν τα λιπάσματα ή κάποια θεραπεία επιστημονική<br />κι όχι οι τρέλες οι δικές μου. Μήπως το βλέμμα δεν γλιστράει σαν το νερό στη επιφάνεια<br />των πραγμάτων. Μήπως η λογική δίνει σε όλα εξήγηση και δεν υπάρχουν μυστηριώδεις<br />εκδοχές κι ανεξακρίβωτες δυνάμεις που καθορίζουν τη ζωή μας.
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-90312422548581926072019-10-13T15:10:00.000+03:002019-10-13T15:10:01.823+03:00Επίγεια και υπόγεια <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRgfWAbgm2-ZyUhjfM012woXxxWHcDqWROJRJhNTTkdbM0yZ5A9SZL6jRR0pNoFFnO-gbaSZ1yVT3M-mH5MvesYvgZM-Cdzgt0lauXzK1NZuY9EbJ2t0ku_TWd5N84EnJxa6zid-YLq0k/s1600/4+%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AF%25CF%2587%25CE%25BB%25CE%25B7+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="852" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRgfWAbgm2-ZyUhjfM012woXxxWHcDqWROJRJhNTTkdbM0yZ5A9SZL6jRR0pNoFFnO-gbaSZ1yVT3M-mH5MvesYvgZM-Cdzgt0lauXzK1NZuY9EbJ2t0ku_TWd5N84EnJxa6zid-YLq0k/s640/4+%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AF%25CF%2587%25CE%25BB%25CE%25B7+%25282%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">περιπλανήθηκα σε σκοτεινούς θαλάμους</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">βγήκα σε δάση σιωπηλά με αιωνόβια δέντρα</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">ν’ ανακαλύψω παιδικές ηδονικές κρυψώνες …</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι πρώτες αναμνήσεις μου είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σκόρπιες εδώ κι εκεί, κουρελάκια που τα ‘χει
πάρει ο άνεμος, ξέφτια μέσα στην ομίχλη.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αδύνατον να συνθέσουν μια ακέραια, συνεκτική εικόνα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι πρώτες αναμνήσεις της ζωής μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι από το ημιυπόγειο της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ζεύξιδος.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Για την ακρίβεια,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η είσοδος
της οικοδομής ήταν στη γωνία με την Παύλου Μελά ενώ το δικό μας ισόγειο
παράθυρο έβλεπε στη Ζεύξιδος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάπου
απέναντι ήταν η οικοδομή με το υπόγειο καταφύγιο, ενισχυμένο στην πρόσοψη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με ειδικό επικλινές τοιχίο. Οι γερμανοί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχαν επιτάξει το διαμέρισμά μας στην
Πλατεία Δικαστηρίων και μας είχαν πετάξει εκεί. Στην αρχή εγώ θα ήμουν
τριών-τεσσάρων και στο τέλος γύρω στα έξι μου. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">Θυμάμαι δυο σκοτεινά δωμάτια, το
μεγάλο μπροστινό για ύπνο και το μικρό πίσω για αποθήκη. Θα είχε και κουζίνα,
δεν μπορεί. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στην αποθηκούλα υπήρχαν
σακιά με σιτάρι, την αμοιβή σε είδος του πατέρα μετά τ’ αλώνια για τις
διάφορες εμπορικές πράξεις με γεωργικά μηχανήματα που κατάφερνε να κάνει μέσα
στην κατοχή.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τον άκουγα <span style="mso-spacerun: yes;"></span>να λέει<span style="mso-spacerun: yes;"> με κάποια περηφάνια
</span>ότι έτρωγε τις κλωτσιές των γερμανών στους σταθμούς του τραίνου για να
εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειάς. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">Τα σακιά πάντως ήταν κατάλληλα για
παιχνίδι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καθώς μερικά απ’ αυτά είχαν
σκιστεί ή κάποια παρτίδα είχε παραδοθεί χύμα, το σιτάρι κάλυπτε το πάτωμα σε
ύψος 30-40 εκατοστών. Ανέβαινα λοιπόν πάνω στα σακιά, ζυγιζόμουν και
πηδούσα μέσα στο σιτάρι, ίσως και ανάσκελα μερικές φορές.<span style="mso-spacerun: yes;"> Με </span> είχαν μαλώσει βέβαια γι’ αυτό και,
επιπλέον, είχα βγάλει κάτι εξανθήματα στο σώμα που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έλεγαν ότι ήταν αλλεργικά. Το ψωμί δεν μας
έλειψε πάντως. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ακόμη λιγότερο μας είχε λείψει
το παιχνίδι στη γειτονιά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτοσχέδια
παιχνίδια βέβαια. Οι μανάδες έδιωχναν τότε τα παιδιά από το σπίτι για να
μαγειρέψουν και να συγυρίσουν αλλά και για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους από τα
θηρία και, τόσο ο μεγάλος όσο κι εγώ ο μικρός είμασταν ολημέρα στον δρόμο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στη Ζεύξιδος, στην Παύλου Μελά, στην
Ικτίνου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην υπόγεια εκκλησία του Άη
Γιάννη και στο προαύλιο της Αγίας Σοφίας. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν βέβαια πανεύκολο να
καβαλήσουμε τα κάγκελα της περίφραξης και να χωθούμε ανάμεσα σε δέντρα και
θάμνους, σ’ έναν κόσμο που μπορούσαμε να θεωρούμε δική μας κρυψώνα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και να κατέβουμε τα διαδοχικά επίπεδα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προς την υπόγεια εκκλησία, πάντα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τον φόβο μην μας δουν, μας μαλώσουν και μας διώξουν. Απ’τ’ αυτί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ποτέ δεν είχαμε τολμήσει
όμως να μπουμε στην εκκλησία και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στις
κατακόμβες.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η μπάλα ήταν πάντα βασιλιάς.
Συνήθως λαστιχένια και σκισμένη. Σβούρες παίζαμε και στο τσιμέντο και στο χώμα.
Με το κορδόνι στα <span style="mso-spacerun: yes;"></span>ίσια ή και με
μεγαλύτερη δύναμη κάθετα πάνω απ’ το κεφάλι για να γυρίζει πιο πολλή ώρα. Όπως
και γκαζιές, πιατάκια, χαρτόνια και βάλε. Κυνηγητό, κρυφτό, κρυφτόμπικο,
αγιούτο, τελειωμό δεν είχε η επινοητικότητα της τσακαλοπαρέας σε παιχνίδια και
αταξίες. Μια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φορά μάλιστα είχαμε
σκαρφαλώσει ως την ταράτσα της οικοδομής μας και βλέπαμε με δέος την περιοχή
και τη πόλη από κει. Και μια άλλη, μπροστά στα μάτια του Γιώργου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>έτυχε να βρίσκεται εκεί, ο διαβόητος Δάγκουλας είχε αστράψει ένα φοβερό
χαστούκι στον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θυρωρό γιατί είχε
αργήσει να του ανοίξει την εξώπορτα της οικοδομής. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Γιώργος βέβαια σπάνια με έπαιρνε
μαζί του και τότε με άνωθεν εντολή ή για να με
προστατεύσει. Τεσσεράμισι χρόνια<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>διαφορά στην ηλικία εκείνη ήταν μια άβυσσος. Έπρεπε λοιπόν να βρω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνομήλικους μου της νέας γειτονιάς για να
κάνω παρέα κι αυτό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν ήταν
εύκολο. Πάντως ο Γιώργος ήταν ο μοναδικός σε όλη τη ζωή<span style="mso-spacerun: yes;"> μ</span>ου που καμιά φορά με έλεγε Τολάκη ενώ τα
γαλαζοπράσινα μάτια του χαμογελούσαν. Σαν
χάδι ένα όνομα, σαν χάδι και η φωνή του. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν δυνατός και σκληρός ο Γιώργος
από τη φύση του, παιδί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της
γειτονιάς με τις γροθιές έτοιμες στην παραμικρή πρόκληση.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>είχε διστάσει τότε και αργότερα να τα βάλει και με μεγαλύτερους. Ξύλο
είχα φάει κι εγώ μερικές φορές τα επόμενα χρόνια χωρίς να αντιδράσω,
βάζοντας μόνο τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπό μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να προστατευθώ. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">Αυτά βέβαια δεν ήταν τίποτα μπροστά
στις απειλές της εποχής. Τις χίλιες δυο απειλές με πρώτο τον θάνατο
κυριολεκτικά. Ένα βράδυ είχε μπει κλέφτης στο ημιυπόγειο διαμερισματάκι, τον
πήρε χαμπάρι ο πατέρας και τον κυνήγησε αλλά εκείνος τον χτύπησε, ευτυχώς όχι
πολύ άσκημα, και ξέφυγε από το παράθυρο.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το χουνί το ακούγαμε τακτικά τα
βράδια. Μια φωνή που σαν να ερχόταν από κάπου στην Πρίγκηπος Νικολάου ή την
Παλαιών Πατρών Γερμανού, από έναν άλλο κόσμο. Ένα βράδυ χτύπησαν κάποιοι
ένοπλοι την πόρτα για να πάρουν τον πατέρα, ίσως χωρίς γυρισμό,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΟΠΛΑ ή ταγματασφαλίτες, τρέχα γύρευε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν όμως μαζί τους κάποιος που είχε δουλέψει
μαζί του στην Ούλεν και είπε «αφήστε τον αυτόν, είναι καλός άνθρωπος» και έτσι
γλύτωσε στο παρά τρίχα ο πατέρας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάποτε πάλι περνούσαν χαμηλά κάτι
εγγλέζικα αεροπλάνα, που μάλλον είχαν βομβαρδίσει το λιμάνι, κι ένας τραυματίας
γερμανός στην ταράτσα του δεύτερου γυμνασίου απέναντι έβγαλε το περίστροφο και
τα πυροβολούσε, λες και υπήρχε περίπτωση να τα χτυπήσει. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν πια ήταν να φύγουν οι
κατακτητές και η οικογένεια να γυρίσει στο κανονικό της
σπίτι,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το πίσω μπαλκόνι της
υπηρεσίας τους απέναντι οι γερμανοί πετούσαν στο πλήθος, που είχε συγκεντρωθεί
στην αυλή, διάφορα αντικείμενα που δεν θα έπαιρναν μαζί τους. Γιάγμα κανονικό,
ό,τι αρπάξει ο καθένας. Κάποιος είχε φάει ένα βάζο στο κεφάλι και τον πήγαιναν
μέσα στα αίματα για τις πρώτες βοήθειες. Χώθηκε και ο Γιώργος εκεί (όχι, που
δεν θα πήγαινε!) και γύρισε στο σπίτι με ένα τεράστιο ρολό κολλητική ταινία,
μάλλον για χαρτοκιβώτια.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χαρήκαμε όλοι
και θαυμάσαμε το λάφυρο αλλά μάλλον δεν ξέραμε τι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να το κάνουμε. Έτσι έμεινε πάνω στη τρίφυλλη
ντουλάπα της Αγνώστου Στρατιώτου για χρόνια αργότερα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξέφτια μέσα στην ομίχλη, σκιές και λάμψεις.
Όπως τότε που πάτησε το σκυλάκι μου η γερμανική μοτοσικλέτα. Ή τότε που βγήκα
φωτογραφία μαζί με μεγαλύτερους, ο ένας πίσω από τον άλλο στο παρκάκι της
Παύλου Μελά, που υπάρχει ακόμη. Και η μεγάλη οικοδομή στη γωνία υπάρχει ακόμη.
Ανακαινισμένη με προσθήκη ενός ή δύο ορόφων,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με ένα πολυτελές κατάστημα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πλάι
στην εξώπορτα. Και με καφετέριες πλημμυρισμένες κόσμο στη Ζεύξιδος και σε ολόκληρη
την περιοχή. Κόσμο που θεωρεί αυτονόητα τα πάντα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα εξοχικά, την
ελευθερία.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξέφτια μέσα στην ομίχλη και οι
άνθρωποι του τότε. Οι γονείς και τ’ αδέρφια, οι αγαπημένοι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σκιές και λάμψεις. </span></div>
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-90887748082726268142019-08-04T18:52:00.000+03:002019-08-04T18:52:32.499+03:00Παιδί της αλάνας και του βιβλίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvhl9aDQ79in5Inx4chbESd7OLb7YeQ1myT6tH2jSsd0bfz04mqpmBcHxWoekRuctxY0j7v14DPsK_QfHAJ1puPfxb8itVfs9laGsvOv_sTN3bi-Izo5EFTpcrYnr2_4QJtBc1pEwq7_I/s1600/3813+children+plyaing+football.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="774" data-original-width="1125" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvhl9aDQ79in5Inx4chbESd7OLb7YeQ1myT6tH2jSsd0bfz04mqpmBcHxWoekRuctxY0j7v14DPsK_QfHAJ1puPfxb8itVfs9laGsvOv_sTN3bi-Izo5EFTpcrYnr2_4QJtBc1pEwq7_I/s640/3813+children+plyaing+football.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γιατί, δηλαδή, να θεωρούνται ασυμβίβαστα αυτά τα δύο και να μην συμπληρώνει το ένα το άλλο αρμονικά;
Γιατί αφού σκοτωθείς σε άγρια παιχνίδια στην πλατεία και ανεβείς στο σπίτι
καταϊδρωμένος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να πιεις εφτά
ποτήρια νερό από τη βρύση, να μη μπορείς να ξαπλώσεις στον ντιβάνι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και, ακουμπώντας το κεφάλι σου στο χέρι,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να χώσεις τη μούρη σου ηδονικά σ’ ένα
βιβλίο και κάποτε να σε πάρει εκεί ο ύπνος από τον
συνδυασμό σωματικής και πνευματικής κούρασης; Συναρπαστικό το παιχνίδι, συναρπαστικό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμως και το βιβλίο. Άλλου είδους παιχνίδι
αυτό. </span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτές όμως είναι σκέψεις της ωριμότητας
που θέλει, σώνει και καλά, να εξηγήσει το κάθε τι. Πιτσιρικάς της γειτονιάς
εγώ, δεν είχα ανάγκη από καμιά δικαιολογία και καμιά εξήγηση. Απλώς μου άρεσε,
τρελαινόμουν να τα κάνω και τα δύο. Απόδειξη τα γόνατα και τα καλάμια μου που
ήταν γεμάτα πληγές και σημάδια, και το μυαλό μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που ήταν γεμάτο ιστορίες. Ιστορίες,
φαντασίες και όνειρα που,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα αξεδιάλυτο χαρμάνι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αργότερα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με τις εμπειρίες της ζωής, θα με οδηγούσαν κάποτε στο γράψιμο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τι διάβαζα; Ό, τι έπεφτε στα χέρια μου
και ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Τα λίγα βιβλία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βέβαια που υπήρχαν στο σπίτι, από καμιά
δεκαριά φορές το καθένα, με πρώτους τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Δίκη των Εξ για τη Μικρασιατική Καταστροφή
με ενδιέφερε άμεσα αλλά ήταν γραμμένη
σε μια στριφνή καθαρεύουσα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και με
δυσκόλευε. Τα βιβλία που δανειζόμουν από τη βιβλιοθήκη της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χ.Α.Ν.Θ., μοναδική στη Θεσσαλονίκη την εποχή
εκείνη. Τα βιβλία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δανειζόμουν από φίλους και τα κρυμμένα ως
ακατάλληλα από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον πατέρα μου ή τον
μεγάλο μου αδερφό, που βέβαια ξετρύπωνα όταν ήμουν μόνος στο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σπίτι. Αστείο πράγμα οι κρυψώνες για ένα
διψασμένο παιδί. Άσε που τα κλειδιά καμιά φορά τύχαινε να μείνουν ξεχασμένα
πάνω στην κλειδαριά. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διάβαζα και την εφημερίδα που έτρεχα να αρπάξω
από το χέρι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του μπαμπά όταν γύριζε
το μεσημέρι από το μαγαζί. Διάβαζα τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λαϊκά περιοδικά της εποχής, Θησαυρό, Ρομάντζο, Μπουκέτο, από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω αριστερά στο εξώφυλλο ως κάτω δεξιά
στο οπισθόφυλλο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διάβαζα κάποια τεύχη
της εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου που υπήρχαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τότε στο σπίτι, διάβαζα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ως και
γραμματόσημο όταν λύσσαγα να διαβάσω κάτι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και δεν είχα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το γλέντι μου όμως ήταν η Μάσκα και οι
αστυνομικές ιστορίες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στη γωνία Μακεδονικής Αμύνης και Ολύμπου,
πάνω αριστερά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το μπαλκόνι μας,
ήταν ένα περίπτερο με κρεμασμένα απέξω τα<span style="mso-spacerun: yes;"> π</span>αλιά τεύχη της Μάσκας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και της
Μασκούλας με μανταλάκια σαν μπουγάδα ρούχων. Δωρεάν τα κοίταζες, δωρεάν τα
ξεφύλλιζες,και με δύο δραχμές τα
δανειζόσουν για μια βδομάδα. Έδιναν κι έπαιρναν ο Ντέντεκτιβ Χ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Άνθρωπος Αράχνη, ο Ρεπόρτερ Ρολόι και διάφοροι άλλοι λιγότερο
διάσημοι ήρωες των συγγραφέων της εποχής. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο μπαμπάς βέβαια δεν ενέκρινε αυτά τα
αναγνώσματα και,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκτός από τις
συνηθισμένες επιπλήξεις του, μια φορά, μέσα στο βαποράκι που γυρίζαμε από την
Περαία, μου άρπαξε από τα χέρια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη Μάσκα που διάβαζα παραδίπλα και την πέταξε στην αφρισμένη θάλασσα. Κάτι που δεν θα
συγχωρούσα ποτέ σε κανέναν άλλο αλλά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τον πατέρα μου, αυτή η εντελώς σπάνια
πράξη απλώς με πίκρανε προσωρινά. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διάβαζα λοιπόν. Διάβαζα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με το φως της μέρας, διάβαζα και με τη γυμνή λάμπα που
κρεμόταν από το ταβάνι και μου έλεγαν ότι θα χαλάσω τα μάτια μου
και θα βάλω γυαλιά. Διάβαζα τις μέρες του σχολείου, διάβαζα
τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές. Διάβαζα γερμένος με τα παπούτσια απέξω στο
ντιβάνι και στο διπλό κρεβάτι, διάβαζα στο
μικρό μπαλκόνι της Πλατείας Δικαστηρίων και στην κρυψώνα μου
ανάμεσα στα καυσόξυλα στο πίσω μακρόστενο μπαλκόνι,
διάβαζα και στο καμπινέ, συχνά τα αποκόμματα περιοδικών και εφημερίδων που χρησιμοποιούσαμε τότε ως χαρτί υγείας. Διάβαζα
στο λεωφορείο και το τραμ, διάβαζα και στο βαποράκι για Περαία
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μπαξέ Τσιφλίκι. Διάβαζα με το
εξωσχολικό βιβλίο μέσα στο βιβλίο του σχολείου για παραλλαγή, διάβαζα όπου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν. Διάβαζα όταν
δεν έπαιζα και έπαιζα
διαβάζοντας. Κι όταν ήμουν βυθισμένος στο διάβασμα, δεν έβλεπα και δεν
άκουγα τίποτε άλλο. Κι ήμουν ακόμη στο δημοτικό σχολείο. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από το διάβαζα στο έπαιζα όμως είναι
που δεν έχει τελειωμό. Σκέφτηκα μερικές φορές να καθίσω και να καταγράψω όλα τα
αυτοσχέδια παιχνίδια που παίζαμε στη γειτονιά. Αυτοσχέδια γιατί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φυσικά λεφτά δεν υπήρχαν και άντε να
αγοράζαμε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σπάνια καμιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σβούρα, κανένα σκαλιστό ή τα σύνεργα για
χαρταετό ή τον καραγκιόζη. Ήταν μια εποχή
αυτονόητης γενικής στέρησης και το κάτι λίγο παραπάνω, ένα
λουκούμι, μια καραμέλα, ένα γλυκό ή ένα παιχνίδι, ήταν για
όλους μας, μικρούς και μεγάλους, μια αληθινή γιορτή.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα παιχνίδια της γειτονιάς θα
μπορούσε να τα διακρίνει κανείς στα πολύ άγρια έως
επικίνδυνα, στα απλώς σκληρά, με δεδομένη την τεστοστερόνη που
είχε αρχίσει να ρέει κρουνηδόν στο σύστημά μας και στα ήπια,
συνήθως επιτραπέζια ή συνηθέστερα επιπεζούλια, δηλαδή, στο πεζούλι του
παραθύρου του συχνά ενοχλημένου έως εξαγριωμένου κυρ-Θανάση που έμενε στο ημιυπόγειο και είχε το
απίστευτο θράσος να θέλει να κοιμηθεί το μεσημέρι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><br />
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα πολύ άγρια ήταν η μακριά
γαϊδούρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(τσαταλίνα-ματαλίνα-και στον κώλο σ’ μια σωλήνα,
πόσα είναι αυτά;), ο πετροπόλεμος , συνήθως με την Καρμπολά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απέναντι, οι διάφορες απόπειρες να
πυροδοτηθούν οι σφαίρες που βρίσκαμε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>καμιά φορά πεταμένες στον δρόμο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το τζιζ (τα χαστούκια ξέφευγαν καμιά φορά
στον ώμο ή στο μάγουλο),<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το
άλμα εις βάθος στο αμμοχάλικο της υπό ανακατασκευή εκκλησίας του Αγίου
Δημητρίου και ο μπίκος με την ασετιλίνη, που κάποτε στη
μέση της πλατείας έσκυψε να δει γιατί αργούσε να εκτοξευτεί ο
Τάκης, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγαλύτερος αδερφός του
Αχιλλάκου, έφαγε τον μπίκο στο κεφάλι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και έφερε μετά το σημάδι στο μέτωπο ως παράσημο. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα απλώς σκληρά , ίσως όχι από τη φύση
τους αλλά με τον τρόπο που τα παίζαμε εμείς,
ήταν το δίτερμα με τη συνήθως πάνινη ή λαστιχένια μπάλα, ακόμη και
με πέτρα στην πλατεία, το κυνηγητό και ο κρυφτόμπικος,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η τσομάκα-τσιλίκα, το πατίνι, το κατρακύλι και το ποδήλατο. Δεν ήταν
λίγες οι φορές που κόντεψα να σκοτωθώ με το αθώο ποδήλατο, είτε από
αυτοκίνητο, είτε από σατανικούς τοίχους που έτειναν να
έρχονται κατευθείαν επάνω μου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ακόμη και απλώς πέφτοντας στις
μυτερές κοτρώνες της πλατείας. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήπια ήταν τα αναρίθμητα επιτραπέζια,
τριάρα, εξάρα, εννιάρα<span style="mso-spacerun: yes;"> και </span><span style="mso-spacerun: yes;"></span> δεκαεξάρα, το «μη
θυμώνεις άνθρωπε» ή </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">stop</span><span style="font-size: 14.0pt;">, όπως το ονόμαζε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Τάκης ο ψηλέας, που ήταν και κάτοχός
του, το τάβλι, από εβραίικο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ως
πόρτες, πλακωτό και φεύγα, οι μπίλιες ή γκαζιές σε διάφορες παραλλαγές, η
σβούρα, οι ομάδες και τα πιατάκια, τα χαρτόνια, το σχοινάκι, τα σκαλιστά και το
κουτσό που συνήθως παίζανε τα κορίτσια. Και βέβαια τα χαρτιά από ξερή και
τριανταμία ως το πόκερ που είχε μάθει ο Λαζαράκης από τον πατέρα του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και το είχε διδάξει σε μένα.Χωρίς να αποκλείονται τα
μοναχικά παιχνίδια, όπως η πασιέντζα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα σταυρόλεξα, οι γρίφοι και διάφορες προκλήσεις στον εαυτό μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που επινοούσα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτά θυμάμαι τώρα και τελειωμό δεν
έχει η ιστορία με τα κυρίως αυτοσχέδια παιχνίδια,
ούτε οι διαχωρισμοί αυτοί ήταν απόλυτοι. Γιατί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα ήπια μπορεί ξαφνικά να γίνονταν άγρια ή
πολύ άγρια με τις μπουνιές να πέφτουν αριστερά και δεξιά, σχεδόν ποτέ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμως μεταξύ των μελών της στενής παρέας
στη γειτονιά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πώς αλλιώς όμως θα δίναμε διέξοδο στην παιδική
ορμή μας, πώς αλλιώς θα μαθαίναμε τη συνεργασία, την άμιλλα, τον ανταγωνισμό,
πώς αλλιώς θα μεγαλώναμε; Πώς αλλιώς θα διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μας και θα
ξεχώριζε ο έντιμος από τον χαραμτζή; Και πώς αλλιώς θα ησύχαζε για λίγο το
κεφάλι γονέων και κηδεμόνων:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το διάβασμα και τα παιχνίδι με
ακολούθησαν βέβαια σε όλη μου τη ζωή. Στην εφηβεία μου
στο γυμνάσιο, στις σπουδές μου, στη δουλειά μου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παντού. Αναπτύχθηκαν, μεταλλάχτηκαν,
εξελίχτηκαν αλλά παρέμειναν ουσιαστικά τα
ίδια. Η λαχτάρα για γνώση και η λαχτάρα για διασκέδαση που συχνά συνδυάζονταν
σε μια πρόκληση στις ικανότητές μου ή στην
τύχη, σε μια πρόκληση πνευματική.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όσο μεγάλωνα βέβαια άρχιζαν να υποχωρούν τα
σωματικά και βίαια και να υπερισχύουν τα
ήπια και καθιστικά, τα εγκεφαλικά Το αγόρι και ο έφηβος που
έπαιζε, σταδιακά εξελίχτηκε σε παθιασμένο τζογαδόρο και το παιδί
που διάβαζε σε ποιητή και πεζογράφο με δεκάδες βιβλία. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φαίνεται όμως ότι κάποιος άλλος παίζει
μαζί μας το δικό του παιχνίδι, διαβάζει και γράφει το δικό του μεγάλο βιβλίο.
Κάποιος άγνωστος και ανεξιχνίαστος στο παρασκήνιο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καθορίζει τη ζωή μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τη στιγμή που αρχίζει να σχηματίζεται
στη μήτρα της γυναίκας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι
ερχόμαστε μετά εμείς, αθύρματα στα δικά του χέρια, να μιλήσουμε για ελευθερία,
να προκαλέσουμε την τύχη μας και ίσως μάταια να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από
το πεπρωμένο μας. Τι παιχνίδι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτό !!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span> </div>
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-10380618166594438312019-06-02T14:50:00.000+03:002019-06-02T14:50:13.219+03:00Ο δρόμος για την Ουρανούπολη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM1oEGp6FrfENzDOZYdYP7itvfa2nt0wJUY_lnqsrNwuQh9fii_S8rWtX7InnmnshOwPT_9lPcvcgSK_5TyW1yCrbIGvNwOLZl9MFKfdT8zHUkvKMLqvSTuYsh5VYU8mcZxdwXmVQBOuk/s1600/%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BA%25CE%25AC%25CF%2582+%25CE%2592%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="560" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM1oEGp6FrfENzDOZYdYP7itvfa2nt0wJUY_lnqsrNwuQh9fii_S8rWtX7InnmnshOwPT_9lPcvcgSK_5TyW1yCrbIGvNwOLZl9MFKfdT8zHUkvKMLqvSTuYsh5VYU8mcZxdwXmVQBOuk/s640/%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BA%25CE%25AC%25CF%2582+%25CE%2592%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Ο Λουκάς ήταν γιος ζαχαροπλάστη. Ο Λουκάς ήταν ιδεολόγος. Ο Λουκάς ήταν σπουδαίος<br />
<div>
ζωγράφος. Ήθελε να τυπώσει οκτώ εκατομμύρια λιθογραφίες από έναν πίνακα του και να τις</div>
<div>
μοιράσει σε όλους τους Έλληνες. Για να κρεμάσουν τη ζωγραφιά στο σαλόνι τους, να τη</div>
<div>
βλέπουν και να εμπνέονται. Να αλλάξουν τη χώρα τους κι ολόκληρο τον κόσμο. Ο Λουκάς,</div>
<div>
πέταξε ο Τάκης.<br /> - Ο Λουκάς, τι ο Λουκάς;</div>
<div>
- Ο Λουκάς θα μας πάει.<br /> <br />Ήταν αργά το απόγευμα Παρασκευή συννεφιασμένη του Ιουλίου κι είχαμε καταφέρει να</div>
<div>
χάσουμε το τελευταίο λεωφορείο για την Ουρανούπολη. Το λεωφορείο που θα μας πήγαινε</div>
<div>
στις διακοπές, στην Καίτη με τα τουριστικά είδη και τις θρυλικές της ψαρόσουπες, στην</div>
<div>
Καίτη με τον Δημήτρη, στον Γιάννη με την Δάφνη, στον Μιχάλη με τη Σάσα, και στους</div>
<div>
άλλους φίλους. Και στο αραλίκι, τους καφέδες, τα τσίπουρα και τις ρετσίνες, τις παθιασμένες</div>
<div>
συζητήσεις, τα παραθαλάσσια εστιατόρια και τις ταβέρνες, στα ημερήσια και τα γυμνά</div>
<div>
νυχτερινά μπάνια. Στον Αρσανά και το μετόχι, δυο βήματα από το Άγιο Όρος, στην</div>
<div>
Αμμουλιανή απέναντι με τις αμμουδιές του ΄Αη Γιώργη και τις αλυκές και στο Γαϊδουρονήσι.<br /> <br />Στεκόμασταν λοιπόν με τα τζουμπλέκια μας σε μια είσοδο πολυκατοικίας στην Ολύμπου κι</div>
<div>
ενώ κάποια ανοιχτά παράθυρα απέναντι μάς έβγαζαν τη γλώσσα και κάποια ξεχασμένα</div>
<div>
εσώρουχα στο μπαλκόνι φάνταζαν σαν λευκές σημαίες, βλέπαμε το ένα πίσω απ’ το άλλο τα</div>
<div>
λεωφορεία να αναχωρούν άσπλαχνα για εκεί που δεν πηγαίναμε εμείς. Εγώ με τη Σοφία κι ο</div>
<div>
Τάκης με την Ευγενούλα και τη μικρή, όλοι εξίσου αμήχανοι σαν τις μωρές παρθένες. Και</div>
<div>
μάταια προσπαθούσαμε να βρούμε μια οποιαδήποτε λύση στο πρόβλημά μας.<br /> <br /> - Είσαι με τα καλά σου, ρε; Περίπου εκατόν πενήντα χιλιόμετρα είναι ως την Ουρανούπολη,</div>
<div>
τα περισσότερα πάνω στον Χολομώντα, και διακόσιες δεκαοχτώ απότομες στροφές</div>
<div>
μετρημένες απ’ τον Πολύγυρο ως την Αρναία. Άφησε τον άνθρωπο στην ησυχία του. Θα πάμε</div>
<div>
αύριο το πρωί.</div>
<div>
- ΄Ηξερε ότι δεν οδηγώ και μου είπε να μην διστάσω αν παρουσιαστεί η περίπτωση.<br /> - Σου είπε για αποστάσεις λογικές.<br /> <br />Εκείνος όμως μάλλον δεν πείστηκε, εμείς αρχίσαμε να τα μασάμε (τι λες εσύ, ίσως πραγματικά</div>
<div>
να θέλει να μας πάει), για πότε ο Τάκης του τηλεφώνησε από το περίπτερο, γύρισε και είπε</div>
<div>
ανακουφισμένος, έρχεται, δεν καταλάβαμε. Σε λίγο εμφανίστηκε το αυτοκίνητο, βγήκε ένας</div>
<div>
Λουκάς μειλίχιος, μας χαιρέτισε ευγενικά και είπε, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μπείτε μέσα</div>
<div>
να σας πετάξω ως εκεί.</div>
<div>
<br />Κάτι ψέλλισα εγώ, πλέον για τα προσχήματα, ενώ λίγο παράμερα ο Λουκάς έγειρε μ’ ένα</div>
<div>
συνωμοτικό χαμόγελο και μου ψιθύρισε στ’ αυτί, σύντροφέ μου. Εκεί ήταν που χτύπησε</div>
<div>
κόκκινο η αμηχανία μου, ένα μείγμα αιφνιδιασμού, συγκίνησης και δισταγμού για μια λέξη</div>
<div>
που ναι μεν μπορούσα να σκεφτώ και να γράψω αλλά όχι και να αρθρώσω, και για μια</div>
<div>
προσφορά που με άφηνε εντελώς ανυπεράσπιστο.<br /><br />Στον δρόμο έβρεχε συνέχεια, έβρεχε στις ευθείες, έβρεχε και στις στροφές, έβρεχε στα πεδινά</div>
<div>
και στα ορεινά, έβρεχε στις ανηφόρες και τις κατηφόρες και, όταν κάποτε φτάσαμε νύχτα</div>
<div>
στην Ουρανούπολη, συνέχιζε κι εκεί να βρέχει. Ο Λουκάς οδηγούσε με άκρα προσοχή και</div>
<div>
σοβαρότητα και με μια υπολανθάνουσα έκφραση ευδαιμονίας. Η Κατερίνα με το μπουρνουζέ</div>
<div>
φόρεμα και τα τσόκαρα κρεμασμένα στα παχουλά της ποδαράκια, δεν γκρίνιαζε και δεν</div>
<div>
ζήτησε απολύτως τίποτα σαν παιδί με καλούς τρόπους, ο Τάκης ήταν έτσι κι αλλιώς βαρύς</div>
<div>
πίσω απ’ το μουστάκι του κι η Ευγενούλα συνεσταλμένη και λιγόλογη από τη φύση της. Αλλά</div>
<div>
κι εμείς το βρίσκαμε κάπως άπρεπο να λέμε τα πολλά και διάφορα και να χαιρόμαστε</div>
<div>
μεγαλόφωνα για τις διακοπές μας, τη στιγμή που ο Λουκάς διεκπεραίωνε με τόση συνέπεια,</div>
<div>
για μας την αγγαρεία του, για εκείνον μάλλον την αποστολή του.<br /> <br />Αν και έλειπε ο Πρόδρομος, έλειπαν η Λιάνα και ο Κώστας, ο Φούλης και η Δέσποινα, και οι</div>
<div>
υπόλοιποι ηθοποιοί και καλλιτέχνες, τα καθίσματα του αυτοκινήτου ήταν σίγουρα πιο</div>
<div>
αναπαυτικά από τις ξύλινες καρέκλες στα γραφεία της Μακένζι Κινγκ ή αργότερα της</div>
<div>
Μητροπόλεως και θα μπορούσαμε άνετα να είχαμε χτυπήσει μια μικρή ανανεωτική</div>
<div>
συνεδρίαση, έστω και για να ξεμουδιάσουμε. ΄Η για να συνοψίσουμε τις θεωρητικές μας</div>
<div>
θέσεις και τα της πορείας του παγκοσμίου κινήματος. Όμως και πάλι φαίνεται ότι μας</div>
<div>
σταμάτησε κείνη η αδιόρατη λάμψη στο πρόσωπο του οδηγού και η αίσθηση ότι δεν θα</div>
<div>
άρμοζε να προσθέσουμε απολύτως τίποτα.<br /><br />Όταν λοιπόν μας παρέδωσε ο Λουκάς ακέραιους και ξεκούραστους στον προορισμό μας, του</div>
<div>
είπαμε, κοιμήσου απόψε εδώ και γυρίζεις νωρίς αύριο το πρωί. Αλλά εκείνος ήταν ήδη έτοιμος</div>
<div>
για την επιστροφή και δεν κάθισε ούτε για καφέ ή πορτοκαλάδα. Είμαι εντάξει και ξεκινάω</div>
<div>
τώρα αμέσως, απάντησε, χωρίς να φαίνεται ότι ακούει τις ευχαριστίες μας. Σε λίγο, είδαμε το</div>
<div>
αυτοκίνητό του να χάνεται μέσα στο σκοτάδι για τις διακόσιες δεκαοχτώ στροφές, τώρα από</div>
<div>
την αντίθετη κατεύθυνση.<br /> <br />Περάσαμε ωραία στην Ουρανούπολη, δυο βήματα από το Άγιο Όρος. Νοικιάζαμε κάθε πρωί</div>
<div>
ένα κεραμιδί πλεούμενο, μικρότερο από ψαροκάικο και μεγαλύτερο από ψαρόβαρκα, με τα</div>
<div>
δίχτυα και όλα τ’ άλλα σύνεργα του επαγγέλματος απλωμένα στο κατάστρωμα, και</div>
<div>
τραβούσαμε για τις καλύτερες και πιο ερημικές αμμουδιές απέναντι ή παράλληλα με το</div>
<div>
χωριό. Η Σοφία με τον Δημήτρη ανοίγονταν στα βαθιά, έφταναν και μέχρι ένα ειδυλλιακό</div>
<div>
νησάκι ακατοίκητο, η Κατερίνα έπαιζε μόνη της, ενώ οι υπόλοιποι διαβάζαμε κανένα βιβλίο,</div>
<div>
μετρούσαμε τα βότσαλα, και πλατσουρίζαμε στο ένα με ενάμιση μέτρο.<br /><br />Ρίχναμε κι έναν υπνάκο μεσημεριανό και, φρέσκοι κι ηλιοκαμένοι το απόγευμα ως το βράδυ,</div>
<div>
γυρίζαμε εδώ κι εκεί, κάτω απ'τον επιβλητικό Πύργο του χωριού, ψάχναμε και συχνά</div>
<div>
βρίσκαμε γνωστούς και φίλους, έως ότου το ρίξουμε στο τάβλι έξω απ’ το μαγαζί της Καίτης</div>
<div>
ή σε άλλα καθιστικά αθλήματα στα ενοικιαζόμενα δωμάτιά μας. Όχι όμως ο Δημήτρης και η</div>
<div>
Καίτη, όταν κατάφερνε εκείνη να ξεφύγει από τις βιοποριστικές ασχολίες της με τα</div>
<div>
φορέματα, τα δερμάτινα, τα κομπολόγια και τα κομποσκοίνια και τ’ άλλα τουριστικά είδη.</div>
<div>
Αυτοί ήταν τύποι αθλητικοί, δεν κάπνιζαν και, εκτός από τις κολυμβητικές τους επιδόσεις,</div>
<div>
προτιμούσαν την υγιεινή διατροφή, όπως τις ψαρόσουπες μέσα στην κάψα του μεσημεριού,</div>
<div>
και χάνονταν σε πεζοπορίες ως πίσω από κάτι λόφους στο βάθος του ορίζοντα.<br /><br />Ασφαλώς και περάσαμε ωραία στην Ουρανούπολη. Κολλούσαν βέβαια επάνω μας τα ρούχα</div>
<div>
από τη ζέστη στα ενοικιαζόμενα δωμάτια κι ήταν λιγάκι θλιβεροί οι γυμνοί τοίχοι, τα</div>
<div>
πατώματα από φτηνές σανίδες, τα πατικωμένα στρώματα και τα κρεβάτια. Κάπως οδυνηρά</div>
<div>
ήταν και τα κόκκινα σημαδάκια που άφηνε στα πόδια μας η ακούσια αιμοδοσία στους</div>
<div>
κοριούς. Κι ήταν αργότερα δυσώδες και ηχηρό το ολοκαύτωμά τους στους σιδερένιους</div>
<div>
σομιέδες,με το παραδοσιακό οινόπνευμα και βαμβάκι δεμένο στο πιρούνι. Φάγαμε και στη</div>
<div>
μάπα λιγάκι παραπάνω ο ένας τον άλλο, ιδίως τις στιγμές που χωρίς έμπνευση</div>
<div>
σκυλοβαριόμασταν με τη μέρα απλωμένη μπροστά μας σαν λευκό χαρτί.<br /><br />Μια φορά μάλιστα θύμωσε ο Τάκης γιατί είχε γίνει λάθος συνεννόηση, δεν είχε έρθει το</div>
<div>
καϊκάκι να μας πάρει από τον Αρσανά και υποχρεωθήκαμε, ντάλα μεσημέρι, να γυρίσουμε με</div>
<div>
το πόδια στο χωριό. Βάδιζε εκείνος ολοταχώς με ελαφρά σκυμμένο πεισμωμένα το κεφάλι και</div>
<div>
με το ναυτικό καπελάκι να αιωρείται στη φαλάκρα του, περίπου σαν τον Ζάτοπεκ δύο</div>
<div>
δεκαετίες νωρίτερα, κι ακολουθούσε πίσω του ο συρφετός αγκομαχώντας. Σταματήσαμε να</div>
<div>
πιούμε νερό σε μια δημόσια βρύση με γούρνα, αποφεύγοντας ακροβατικά στις μύτες</div>
<div>
τις τεράστιες αχνιστές κοπριές, ενώ εκείνος συνέχιζε απτόητος. Έτσι τερμάτισε πρώτος με</div>
<div>
διαφορά και υποχρεώθηκε μετά να περιμένει ώρα πεινασμένος στο τραπέζι έως ότου του</div>
<div>
καθαρίσει το ψάρι η Ευγενούλα. Όχι ότι ο Τάκης δεν άφηνε τον ένοχο να απολογηθεί για τις</div>
<div>
αδυναμίες του και τα πραγματικά ή τα φανταστικά του αδικήματα. Όλα κι όλα, τον</div>
<div>
προειδοποιούσε μάλιστα, του την έδινε την ευκαιρία και με το παραπάνω. Αλλά η καταδίκη,</div>
<div>
καταδίκη.<br /> <br />Το παράξενο ήταν ότι αυτή η παράξενη παρέα λειτούργησε ως παρέα. Με τον Γιάννη να</div>
<div>
εμφανίζεται σπανίως και τη Δάφνη σπανιότερα αλλά και τους δύο πάντοτε υπό κάποιου</div>
<div>
είδους συλλογική προστασία μια και ήταν οι μικρότεροι, στα είκοσι τόσα ακόμη. Το άλλο</div>
<div>
καλοκαίρι, έτος ολυμπιακών αγώνων, πήγαμε με ευρύτερη συμμετοχή και μεγαλύτερες</div>
<div>
προσδοκίες στον Ποτό της Θάσου. Όπου, μαζί με τον ενθουσιασμό και κάτι αισιόδοξα πρωινά</div>
<div>
με φρέσκο ψωμί, τυριά και μαρμελάδες, βγήκαν λίγο περισσότερο στην επιφάνεια και τα</div>
<div>
ελαττώματά μας. Με αναπόφευκτη συνέπεια να καυγαδίσουμε και λίγο περισσότερο και</div>
<div>
μόλις να μας σώσει η ειλικρινής αυτοκριτική μας στην ολομέλεια της παρέας. Και το</div>
<div>
μεθεπόμενο, με το φεριμπόουτ Σαπφώ, καταπλεύσαμε στη Μυτιλήνη και συνεχίσαμε με ταξί</div>
<div>
για το Πλωμάρι και από κει για άλλους ειδυλλιακούς προορισμούς. Ένα καλοκαίρι που</div>
<div>
αποδείχτηκε και το κύκνειο άσμα της παρέας.</div>
<div>
<br />Και ο Λουκάς; Τι ο Λουκάς; Είχαμε πει όλοι εν χορώ, για δες, και, μπράβο ο Λουκάς, μόνο</div>
<div>
αυτός ήταν άξιος να κάνει κάτι τέτοιο. Και αφοσιωθήκαμε στις διακοπές μας. Ύστερα,</div>
<div>
γυρίσαμε στο επαγγελματικό μαγκανοπήγαδο, τον είδαμε σε μερικές κομματικές συνεδριάσεις</div>
<div>
της ρουτίνας που βαθμιαία οδήγησαν στην πλήρη αδράνεια και την αποψίλωση,</div>
<div>
προσαρμοστήκαμε, θέλοντας και μη, στα δεδομένα της νέας εποχής. Και τον καταχωνιάσαμε</div>
<div>
σε κάτι σκοτεινά ντουλάπια της μνήμης.<br /><br />Γιατί, ποιόν μπορεί να ενδιαφέρουν τα νησιά και τα τουριστικά χωριά και οι συνηθισμένες</div>
<div>
διακοπές μιας συνηθισμένης παρέας κάποια συνηθισμένα καλοκαίρια πριν τόσα χρόνια;</div>
<div>
Ποιόν μπορεί να ενδιαφέρουν οι κοινές και βαρετές ιστορίες που αναδύονται από παλιά</div>
<div>
τεφτέρια; Αν κάποιος (ποιος;) μας πήγε ή δεν μας πήγε (ποιους;) με το αυτοκίνητο του στην</div>
<div>
Ουρανούπολη εκείνο το βροχερό σούρουπο το καλοκαίρι του 1975, λίγο μετά την πτώση της</div>
<div>
δικτατορίας και λίγο πριν τη μέση ηλικία;<br /><br />Ο Λουκάς λοιπόν. Ο Λουκάς ποτέ δεν τύπωσε οκτώ εκατομμύρια λιθογραφίες από τον πίνακα</div>
<div>
του, ποτέ του δεν τις μοίρασε σε όλους τους Έλληνες. Οι οποίοι βεβαίως τίποτα δεν άλλαξαν.</div>
<div>
Προτίμησε να φύγει ένα βράδυ, όλως προώρως και αιφνιδίως, για τη δική του</div>
<div>
ουρανούπολη, εκεί όπου όλοι οι ωραίοι πίνακες είναι αναρτημένοι απ’ την αρχή του κόσμου.</div>
<div>
Εκεί, πιστός και συνεπής, υποδέχτηκε έναν άλλο βιαστικό, τον Γιάννη τον μικρό μας, εκεί</div>
<div>
περιμένει και όλους τους υπόλοιπους. Ίσως με κείνη την αδιόρατη έκφραση ευδαιμονίας στο</div>
<div>
πρόσωπο κι εκείνη τη λέξη που προξενεί αμηχανία στα χείλη.</div>
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-16543392294646209222019-03-30T15:38:00.000+02:002019-03-30T15:38:26.180+02:00Νυχτερινή διαδρομή ή τα μάτια του πάνθηρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibW972dlb_O6gcapCfOD8nQ8VjK4-LGkqZ7kj_Xw6uDeKT-crXxLv_39xyVrRs6BR8qWxVrKRmK00dN3dhG9EMJ9X8toEYpbebCvRdj24Pzsrgx2bZVMuRXGRkUmA2C1SnjBgYjJIodqA/s1600/%25CE%25A4%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25B7%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibW972dlb_O6gcapCfOD8nQ8VjK4-LGkqZ7kj_Xw6uDeKT-crXxLv_39xyVrRs6BR8qWxVrKRmK00dN3dhG9EMJ9X8toEYpbebCvRdj24Pzsrgx2bZVMuRXGRkUmA2C1SnjBgYjJIodqA/s640/%25CE%25A4%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25B7%25CF%2581%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Το βλέμμα του αρσενικού ήταν σπέρμα συμπυκνωμένο. Την είχε κιόλας ξαπλώσει στο<br />διάδρομο, πάνω σ’ άδεια πακέτα κι αποτσίγαρα, πάνω σε σπόρια χαρτομάντιλα και<br />γυαλιστερά περιτυλίγματα, και την κατασπάραζε με βιαστικές ρυθμικές κινήσεις<br />δαγκώνοντας μανιασμένα τους ώμους και τον τρυφερό λαιμό και χαρακώνοντας τις<br />πλάτες της. Το βλέμμα του αρσενικού την ακολούθησε επίμονα ώσπου βγήκαμε στο<br />επόμενο βαγόνι. Ακολούθησε τα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά ριγμένα άτακτα πίσω, τα<br />στητά στρόγγυλα στήθη, τους γερούς γοφούς και τις άσπρες γάμπες, ακολούθησε την<br />πίσσα της αβύσσου στα μάτια της.<br /><br />Το προαιώνιο θηλυκό ένιωσε βέβαια πεντακάθαρα το σπασμό που προκαλούσε και δεν<br />είπε τίποτα. Δεν αρνήθηκε και δεν ανταποκρίθηκε, ίσως αναλογίστηκε μονάχα πως το<br />αρσενικό δεν είχε επίγνωση του κινδύνου. Τίποτα δεν είπα κι εγώ, δυο βήματα πίσω της,<br />δεν μπόρεσα όμως να συγκρατήσω ένα χαμόγελο. Ήξερα καλά πως, για λίγες<br />τουλάχιστον μέρες, ήταν δική μου. Την είχα κατακτήσει με μια σπάνια για μένα<br />ορμητική και αποφασιστική ενέργεια, λες κι ήμουνα εγώ ο πάνθηρας που διψούσε για<br />αίμα. Την έδειχνα τώρα με άνεση και συγκατάβαση σ’ ένα περίγυρο πεινασμένο. Μια<br />σύντομη διαδρομή από την κλινάμαξα στο εστιατόριο που περνούσε από το βαγόνι με<br />τους στρατιώτες και μια σύντομη παραμονή για φαγητό, μια γρήγορη επιστροφή. Ό, τι<br />χρειάζεται για ν’ αποδείξεις ότι κρατάς κάτι που ο άλλος λαχταράει.<br /><br />Ήταν Αύγουστος και φορούσε μια λινή μπλούζα κι έκανε πολλή ζέστη. Στάθηκε στο<br />παράθυρο, εγώ ξαπλωμένος στο κάτω κρεβάτι, και κοιταχτήκαμε στα μάτια καθώς ο<br />αέρας ανέμιζε τα άγρια μαλλιά της. Είχε μια έκφραση σοβαρή, σχεδόν αινιγματική. Σε<br />λίγο ήρθε και κάθισε πλάι μου. Δεν την άγγιξα και δεν μ’ άγγιξε. Επικοινωνούσαμε με τα<br />μάτια, ίσια και αποκλειστικά. Αυτά τα μάτια του πάνθηρα, πελώρια ζωντανά χάσματα,<br />άνοιγαν κρουνούς πυρετού, απύθμενα και μυστικά πηγάδια, με τύλιγαν με μια αόρατη<br />μεμβράνη, μούδιαζαν το μυαλό μου. Μάτια κρατήρες ηφαιστείου σε ενέργεια, διαβολικές<br />δίνες που με τραβούσαν σε μια περιδίνηση χωρίς μέτρο, μάτια απέραντα. Το<br />παρατεταμένο κοίταγμα ήταν μια πρόκληση σ’ ένα θανάσιμο αντίπαλο. Η φλόγα που<br />άναβε χιλιάδες χρόνια στις ωοθήκες της έβρισκε εκεί διέξοδο.<br /><br />Έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα, μπήκα σ’ αυτά τα μάτια, εκούσια εισχώρησα, βυθίστηκα<br />αργά και ανελέητα μες στις αστραφτερές περίλαμπρες παγίδες, το σκοτεινή εκείνη<br />θάλασσα των τροπικών που λαχταράει το ξάστερο ουρανό τους μαγικούς βυθούς όπου<br />ελλοχεύει, γεμάτη αγκίδες κι άρωμα μεθυστικό, ακέραια η ψυχή της. Τυλίχτηκα στα<br />μαύρα σύννεφα και στν κατακλυσμό δακρύων των μαλλιών της, καταδύθηκα<br />ολόκληρος, άκουσα τους στεναγμούς και τις επικλήσεις της, ένιωσα τον τρομερό σπασμό<br />της. Οι περαστικοί σταθμοί φώτιζαν μιαν ανεπανάληπτη πράξη έρωτα και τα μακρινά<br />χωριά δάνειζαν μικρά φώτα στις κοιλάδες κάτω απ’ τ’ άστρα. Εκείνη δεν μιλούσε μα<br />έστελνε τις σκιές της αδιάκοπα να απλωθούν στους ώμους μου.<br /><br />Είχε ήδη βραδιάσει όταν ξεκίνησε το τραίνο σέρνοντας καμιά εικοσαριά βαγόνια, το δικό<br />μας τελευταίο. Ως το πρωί που έφτασε στην πρωτεύουσα, καθόμασταν στο κάτω κρεβάτι,<br />το επάνω έμενε στρωμένο, και πρώτη εκείνη μίλησε για τη ζωή της από τα παιδικά της<br />χρόνια, σε μένα ακούμπησε το βάρος κάθε οδύνης και την άνοιξη κάθε προσδοκίας.<br />Γυμνός σταυροπόδι την άκουγα με το ένα χέρι περασμένο στους ώμους της και τ’ άλλο<br />να κρατάει, να στηρίζει, να χαϊδεύει το τρυφερό της στήθος. Την άκουγα σαν μέσα από<br />ομίχλη καθώς ήμουνα πιότερο βυθισμένος στα μάτια της.<br /><br />Ύστερα της είπα εγώ τα δικά μου. Μίλησα για τη φλόγα της δημιουργίας που με<br />πυρπολούσε, για το θανάσιμο παιχνίδι με την άβυσσο και τις στιγμές που η θέλησή μου<br />αδυνάτιζε και λιποψυχούσα. Κι ύστερα παίξαμε το παιχνίδι του μεγαλύτερου ψέματος<br />και κέρδισε εκείνη.<br /><br />Μου’ πε πως δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα, πως ήμουνα ο άνθρωπος που την άγγιξε<br />πιο βαθιά, πιο επώδυνα. Κι εγώ είπα στον πάνθηρα ένα παραμύθι για τα ζώα του δάσους<br />που αγαπιούνται και κοιτάζονται στα μάτια και δεν ζητάνε τίποτα. Και πάνω εκεί, μετά<br />μια ολόκληρη νύχτα αγρύπνιας, αποκοιμήθηκε στο χέρι μου κι ήμασταν μόνοι και τ’<br />άστρα σβήσαν και το τραίνο σύντομα θα έμπαινε στον σταθμό.<br /><br />Τίμια και άγνωστα, νεανικά και προαιώνια, μάτια νυχτερινά. Ίδιος ο θάνατος, ο ενιαίος<br />χρόνος και το πάθος της ζωής κρυσταλλωμένα σε μια υπέρτατη στιγμή. Ακέραια η<br />γοητεία του απόλυτου. Ακόμη και στα μάτια του πάνθηρα καμιά φορά φυτρώνει ένα<br />δάκρυ. Γι’ αυτό που λαχταράει κι είναι απαγορευμένο και δεν μπορεί ποτέ να αποχτήσει.<br />Για την αγάπη που είναι έξω από τη φύση του.<br /><br />Όταν γνωρίσεις τον πάνθηρα, τα μάτια του σ’ αιχμαλωτίζουν και σ’ ακολουθούν για<br />πάντα. Η μυστική ενέργεια που ακτινοβολούν, με μια παράξενη διαδικασία, μετατρέπεται<br />και ολοκληρώνεται και, πράγμα απίστευτο, μπορεί να γεννήσει ένα ποίημα, ένα φύλλο,<br />ένα πουλί.
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-82924674333163007582019-02-07T12:42:00.000+02:002019-02-07T12:42:39.369+02:00Κούκος μονός, γνήσιος και ανόθευτος (β' μέρος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbuKIagXy4tX0Y25Uho9UI4Z3OVpwlXe9ZfVuchgpcidAvaG4lpCKk_RnvMNtCak0yJRy9jBzjmqCB2ieYJr2nPxgOhdXgMtKNeU79tiP6GNMGgdBLP9Aphd88dOev4B2MfBAwNy6GltQ/s1600/%25CE%25A7%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="465" data-original-width="696" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbuKIagXy4tX0Y25Uho9UI4Z3OVpwlXe9ZfVuchgpcidAvaG4lpCKk_RnvMNtCak0yJRy9jBzjmqCB2ieYJr2nPxgOhdXgMtKNeU79tiP6GNMGgdBLP9Aphd88dOev4B2MfBAwNy6GltQ/s640/%25CE%25A7%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582.png" width="640" /></a></div>
<br />
<span dir="ltr" id=":2u" style="font-weight: bold;"><br /></span>
<br />
<span class="widget-item-control">
<span class="item-control blog-admin">
<a class="quickedit" href="http://www.blogger.com/rearrange?blogID=2650256767866038198&widgetType=Text&widgetId=Text1&action=editWidget&sectionId=crosscol" rel="nofollow" target="configText1" title="Επεξεργασία">
<img alt="" height="18" src="https://resources.blogblog.com/img/icon18_wrench_allbkg.png" width="18" />
</a>
</span>
</span>
<div id="main-wrapper">
<div class="main section" id="main">
<div class="widget Blog" data-version="1" id="Blog1">
<div class="blog-posts hfeed">
<div class="status-msg-wrap">
<div class="status-msg-body">
<a href="http://enchantedseconds.blogspot.com/2010/04/blog-post.html">)</a>
</div>
</div>
<div class="date-outer">
<div class="date-posts">
<div class="post-outer">
<div class="post hentry uncustomized-post-template" itemprop="blogPost" itemscope="itemscope" itemtype="http://schema.org/BlogPosting">
<div class="post-header">
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-3760341309632512707" itemprop="description articleBody">
Μ’ αυτά και περισσότερα, φτάσαμε στην περίοδο που ξύπνησε ο Εγκέλαδος
και κυριολεκτικά αποχαλινώθηκε τη νύχτα εκείνη του Ιουνίου. Ακολούθησαν
μήνες φόβου και οι επαγγελματίες που παραμελούσαν τη δουλειά τους, είχαν
πια ελάχιστη δουλειά για να παραμελήσουν. Η πόλη ήταν ημιπαράλυτη,
άλλοι την είχαν κοπανήσει στα χωριά τους ή στα εξοχικά, και άλλοι έμεναν
σε πλατείες, προαύλια εκκλησιών και σε κάθε άλλο ανοιχτό χώρο. Ιδανικό
πλέον το σκηνικό για να ξεφαντώσει με τη σειρά του ο Τζόγος.<br /><br />Από
τις δυο και τρεις φορές την εβδομάδα, έφτασε η παρέα να παίζει κάθε
βράδυ. Μετά το πρώτο σκόρπισμα στις είκοσι Ιουνίου και τον κύριο
μετασεισμό στις πέντε Ιουλίου, κάναμε έναρξη στις μεγάλες τετράγωνες
σκηνές και συνεχίσαμε σε διαμερίσματα. Από την ανάγκη, είχαμε γίνει όχι
μόνο σεισμολόγοι αλλά και ειδικοί ρωγμολόγοι, όπως έλεγε ο Σκοτεινός. Με
μια ματιά μπορούσαμε να αποφανθούμε τελεσίδικα αν οι συγκεκριμένες
ρωγμές επηρέαζαν τη στατική επάρκεια ή αν ήταν απλώς επιφανειακές στη
τοιχοποιία …<br /><br />Έτσι, στην έντονη συγκίνηση της πόκας μεταγγιζόταν ο
ισχυρός υπολανθάνων φόβος του σεισμού. Λες κι έκανες έρωτα με
χειροπέδες ή κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη. Τα μέλη της παρέας ήταν, κατά
κανόνα, πολύ συμπαθητικά παιδιά αλλά ιδιαίτερα σκληροί ως παίκτες. Ο
Σπίνος, για παράδειγμα, ήταν νέος με γνώσεις και συγκρότηση και, όπως
υποδηλώνει το παρατσούκλι του, γλυκός και ελκυστικός για το άλλο φύλο.
Όταν η καθημερινή του παλινδρόμηση τον έφερνε απ’ τα διάφορα κρεβάτια
στο πράσινο τραπέζι, είχε ευθυβολία ελεύθερου σκοπευτή και χαρτοπαικτικό
δήγμα βασιλικής κόμπρας. Ανάλογη ήταν και η περίπτωση του Σκοτεινού,
που ήταν λογιστής αλλά δεν έμοιαζε. Με το μειλίχιο ύφος του, τα
καλαμπούρια και τον αιώνιο φιλικό του τρόπο, κατάφερνε να παραμένει σε
διαρκή κατάσταση μπλόφας. Και η σχεδόν μόνιμη απορία των συμπαικτών του
ήταν αν είχε δυο εφτάρια ή τέσσερις άσσους.<br />……………………………………………………..<br /><br />Σε
κάθε είδος παιχνιδιού, αθλήματος ή τέχνης, ίσως και σε όλες τις
εκδηλώσεις της ζωής, όσο ωριμάζει κανείς από την άσκηση, τις περιπέτειες
και τις μπουνιές που τρώει στη μούρη, τόσο καλύτερα αντιλαμβάνεται το
νόημα της λιτότητας. Στον έρωτα, για παράδειγμα, που είναι όλα μαζί τα
παραπάνω αλλά και η πηγή της ύπαρξης. Οι φιοριτούρες, τα κόλπα και οι
διαστροφές προορίζονται για τα παιδάκια ή για ανθρώπους μπουχτισμένους,
για ανθρώπους που κάπου έχασαν τον μπούσουλα. Και παραδέρνουν σε
αδιέξοδα μονοπάτια, εκλαμβάνοντας το ορντέβρ ως το κυρίως γεύμα και τις
υποσημειώσεις ως το κυρίως θέμα.<br /><br />Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην
πόκα. Οι παραλλαγές με τα πολλά χαρτιά στο χέρι και κάτω, είναι ένα
πρώτο στάδιο, όπως εκείνα τα βαφτιστά που παίζαμε στην εφηβεία μας και
έβγαζαν πενταρέ του άσσου οι τέσσερις από τους έξι. Το φλος ρουαγιάλ
είναι η σούπερ γκόμενα των διαφημίσεων, από κοντά μια βαρετή
πασαλειμμένη κότα. Το ένα κανταϊφι μπορεί να είναι απείρως πιο
απολαυστικό από ολόκληρο ταψί και η σπιτική φασουλάδα χίλιες φορές πιο
νόστιμη από τον αστακό. Δυο εφτάρια με άσσο κερδίζουν τα δυο εφτάρια με
παπά και τα μεγάλα κόλπα.<br />……………......................................................<br /><br />Η
παρέα έπαιζε διάφορές παραλλαγές της πόκας, άλλες με τα γνωστά και
άλλες με αυτοσχέδια ονόματα, πολλές φορές για καλαμπούρι. Όταν όμως
εκείνος που είχε σειρά να μοιράσει, δήλωνε τονίζοντας τις συλλαβές,
κούκος μονός, τότε συχνά ακουγόταν στο τραπέζι ένας ψίθυρος δέους. Κι αν
το νευρικό σύστημα κάποιου δεν άντεχε εκείνη τη στιγμή, μπορούσε άνετα
να πάει πάσο. Αρκεί να μην κέρδιζε, γιατί τότε θα ήταν υπόλογος για
καραμπίνα, περίπου έγκλημα καθοσιώσεως.<br /><br />Στον κούκο τον μονό, όπως
τον παίζαμε εμείς, παίρνει ο κάθε παίκτης ένα χαρτί κλειστό. Ακολουθεί
το πρώτο χτύπημα. Μετά ανοίγει χαρτί στο τραπέζι για το δεύτερο χτύπημα.
Δεύτερο χαρτί στο τραπέζι και τρίτο χτύπημα, τρίτο χαρτί και τέταρτο
χτύπημα. Στο σημείο αυτό, μοιράζεται το δεύτερο χαρτί στο χέρι και
ακολουθεί το πέμπτο χτύπημα. Τέλος, πέφτουν κάτω, ένα-ένα, άλλα δύο
χαρτιά. Σύνολο δύο χαρτιά στο χέρι και πέντε κάτω, σύνολο εφτά
χτυπήματα.<br /><br />Τι έκανε, λοιπόν, κάποιος που έπαιρνε τον άσσο στο
χέρι; Περνούσε ντούκου για να παρασύρει μέσα τους υπόλοιπους; Πρωτόγονη
σκέψη. Περίμενε τον δεύτερο άσσο, στο χέρι ή κάτω, για να ζευγαρώσει και
ύστερα να χτυπήσει; Ακόμη πιο πρωτόγονη. Έτσι την έχουν πατήσει
αναρίθμητοι γιατί, όπως γνωρίζει και ο κάθε αρχάριος, οι μεγαλοπρεπείς
δύο άσσοι, όσο κι αν φαίνεται άδικο, χάνουν από τα ζεύγη του οκτώ με
εξάρια.<br /> <br />Αυτό που έκανε ο τυχερός που έπιανε τον άσσο, ήταν να
χτυπήσει δυνατά για να διώξει όσο το δυνατόν περισσότερους και να
μειώσει την πιθανότητα να χάσει. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, δήλωνε το
φύλλο του. Εάν βέβαια τον πίστευαν οι άλλοι γιατί θα μπορούσε να χτυπάει
και με εφτάρι. Με κάθε χαρτί που μοιραζόταν, τα χτύπημα αυξανόταν για
να εξασφαλίσει ο κάτοχος του άσσου το ποτ που είχε ήδη μαζευτεί. Ή να
αναγκαστεί ο άλλος να πληρώσει ακριβά το καλύτερο χαρτί που κυνηγούσε.
Σε κάποιο σημείο να πάει πάσο ή να βάλει μέσα τα ρέστα του με
μειονέκτημα.<br /><br />Όπως μπορεί κανείς να αντιληφθεί, το πιο
ανατριχιαστικό θρίλερ ήταν να μοιραστούν οι τρεις άσσοι και να πέσει ο
τέταρτος στο τραπέζι. Τότε κάποιος έβαζε το ρέστα του, με υποθετικό
πλεονέκτημα, κι ακολουθούσαν οι άλλοι αναγκαστικά. Όπως και να είχε το
πράγμα, ήμασταν όλοι νέοι, οι σφυγμοί μας μπορούσαν άνετα να υπερβούν
τους εκατόν πενήντα και το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί ήταν να
χάσουν κάποιοι τα λεφτά τους.<br /><br /><br />Ανάμεσα σ’ αυτούς τους κάποιους
ήμουν κι εγώ. Χάνεις μια φορά, χάνεις δεύτερη, χάνεις και τρίτη. Στην
ειδική διάλεκτο, αυτό ονομάζεται λούκι. Το λούκι ή γκίνια ή ατυχία
διαρκείας ή συνεχής χασούρα χωρίς προηγούμενο και χωρίς οφθαλμοφανή
εξήγηση, είναι ο εφιάλτης του χαρτοπαίκτη. Γιατί σιγά-σιγά εξαντλείται η
υπομονή του αλλά και τα χρηματικά του αποθέματα. Και τότε είναι ακόμη
πιθανότερο να χάσει. Αφού μάλιστα δεν πιάνει κανένα γούρι, ούτε το
λαγοπόδαρο, ούτε το αγαπημένο του τσακμάκι, ούτε το ειδικό δώρο της
γκόμενας.<br /><br />Λέει, λοιπόν, άντε και την επόμενη φορά θα
ψιλορεφάρουμε. Και κερδίζει. Ακολουθούν ακόμη τρεις-τέσσερις παρτίδες με
χασούρα. Κι όσο τον πιάνει το άγχος, ότι πρέπει να κερδίσει οπωσδήποτε
(λέξη άγνωστη στον τζόγο), τόσο πιο ριψοκίνδυνος γίνεται και τόσο
μειώνονται οι πιθανότητές του να κερδίσει σ’ ένα παιχνίδι που στις
φλέβες σου πρέπει να κυλάει ψυκτικό αντί για αίμα. Κι όσο τελειώνουν τα
λεφτά του, τόσο ψάχνει και ξαναψάχνει τα συρτάρια, αποσύρει τις όποιες
καταθέσεις του, προεξοφλεί αποδοχές, δανείζεται ή σκέφτεται να
δανειστεί. Άλλοι έχουν κάνει και πολύ χειρότερα.<br /> …………….....................................................................<br /> <br />Είχα
μπει λοιπόν στο λούκι και είχα χάσει ένα σημαντικό ποσό συνολικά, ιδίως
για τη δική μας οικονομική κατάσταση. Τουλάχιστον δεν είχα δανειστεί
γιατί ποτέ μου δεν ανέχτηκα το χρέος. Αυτό όμως ελάχιστα με παρηγορούσε.
Πήγαινα το πρωί στο γραφείο με κεφάλι ασήκωτο και στόμα σαν παπούτσι,
τα σκεφτόμουν όλα αυτά και με κατέκλυζε μια αίσθηση ματαιότητας και
ξεφτίλας. Έλεγα, δεν μπορεί, το βράδυ θα κερδίσω. Κι έχανα πάλι.<br /><br />Επιπλέον,
το παιχνίδι γινόταν ολοένα πιο στυγνό και απογυμνωμένο. Κόπηκαν πια τ’
αστεία και τα πειράγματα, και τα συμπαθητικά παιδιά έγιναν σιωπηλά έως
σκυθρωπά και, από ανταγωνιστικά, σταδιακά μεταμορφώθηκαν σε καθαρά
εχθρικά. Σαν αντίπαλα όρνεα ή αιλουροειδή που έχουν αποδυθεί σ’ έναν
αδυσώπητο αγώνα όχι μόνο για το θήραμα αλλά και για την ίδια την
επιβίωση.<br /><br />Ταυτόχρονα, άρχισα να ντρέπομαι, εγώ ο αετός και ο
πολύπειρος, για την ανικανότητά μου να κερδίσω. Παραβλέποντας ότι και
άλλοι ήταν αετοί και πολύπειροι. Να ντρέπομαι για την αδυναμία μου να
σταματήσω, να ντρέπομαι για τις λογικοφανείς δικαιολογίες που προέβαλα
στη Σοφία. Εκείνη διαμαρτυρόταν ήπια και προσπαθούσε να με πείσει με το
αυτονόητο. Ποτέ όμως δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει ιδεολογικά
επιχειρήματα κι έδειχνε κατανόηση πραγματική για το πρόβλημά μου,
γεγονός που με εξουθένωσε εντελώς. Ο Τζόγος έδειχνε την αποκρουστική
πλευρά του προσώπου του.<br /><br />Κάποια χάραμα, φύγαμε μαζί με τον
Γιώργο, τότε βοηθό και τώρα καθηγητή στο πανεπιστήμιο, και πήγαμε να
πιούμε τον πικρό καφέ στου Τόττη, με πρησμένο πρόσωπο από την αϋπνία και
σαν σκυλιά δαρμένα. Εκεί αράξαμε, ηρεμήσαμε και τα είπαμε όλα. Για τους
γνωστούς βιομηχάνους που καταστράφηκαν, για τα σπίτια που έκλεισαν, για
τα μύρια όσα έκαναν άλλοι για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Σαν λαϊκά
αναγνώσματα, ιστορίες που θεωρούσαμε ως υποδείγματα βλακείας, ιστορίες
που δεν πιστεύαμε ότι υπήρχε περίπτωση ποτέ να μας αφορούν προσωπικά.<br /><br />Και
συμφωνήσαμε ότι ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει να βγει κανείς από το
λούκι. Να δεχτεί τη χασούρα και το πλήγμα στον εγωισμό του, να σηκωθεί
και να πει, αυτό το έργο εμείς το έχουμε ξαναδεί, πάμε να φύγουμε. Και
βγαίνοντας από τη σκοτεινή αίθουσα, να πετάξει εισιτήριο κα πρόγραμμα
στον σκουπιδοτενεκέ.<br /><br />Ήταν ένα πρωινό αψύ μες στη ομίχλη, ένα
πρωινό γεμάτο μυρωδιές, κι εμείς κοιτούσαμε τους γλάρους και τα
ψαροκάικα, μακριά τη θάλασσα και το Καραμπουρνάκι. Κοιτούσαμε τους
περιπατητές της παραλίας, τους ερασιτέχνες ψαράδες που ετοίμαζαν τα
σύνεργά τους, κάποιο κορίτσι που περνούσε με το σώμα του να διαγράφεται
ερεθιστικό κάτω απ’ το φόρεμα, ζεστό ακόμη απ’ το κρεβάτι. Το κόβουμε;
είπαμε ξαφνικά με μια φωνή; Το κόβουμε οριστικά, συμφωνήσαμε και δώσαμε
τα χέρια.<br /><br />Πήρα τηλέφωνο τη Σοφία να της το ανακοινώσω αλλά εκείνη
το μόνο που με ρώτησε ήταν αν ήμουν καλά. Γύρισα στο σπίτι, ήπια κι
άλλον καφέ και της είπα τα καθέκαστα, με κάθε οδυνηρή λεπτομέρεια.
Εκείνη χαμογέλασε, στην αρχή κάπως θλιμμένα είναι η αλήθεια, ύστερα
κάπως χαρούμενα. Κι απάντησε, αφού πραγματικά αποφάσισες να σταματήσεις,
ας πούμε ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Έτσι είναι η Σοφία.<br /><br />Το
ξέρω ότι ακούγεται παράφωνο σ’ αυτή την εποχή, αλλά στις φλέβες μου
κυλάει ένας παππούς μικρασιάτης που περιφρονούσε τα έγγραφα και τιμούσε
τη χειραψία και τον λόγο του. Η πόκα λοιπόν αποτελούσε παρελθόν. Ανέσυρα
απ’ τη μνήμη διάφορα ελεγχόμενα υποκατάστατα και ανακάλυψα καινούρια.
Καμιά φορά, με ανεκτές θυσίες και ασήμαντες απώλειες, μπορεί να
ευφραίνεται το θηρίο και να απομακρύνεται η πιθανότητα να αγριέψει
ξαφνικά.<br /><br />Τώρα ο Τζόγος χαμογελάει και πάλι. Ίσως για να μου
υπενθυμίσει ότι ένα προαιώνιο πρόβλημα δεν λύνεται έτσι απλά. Κι ότι η
ζωή, και ιδίως μια ελληνική ιστορία, ποτέ δεν τελειώνει με αγκαλιές και
με φιλιά, ενώ δακρύζουν ακόμη και οι μουσικοί της αόρατης ορχήστρας. Ο
Τζόγος, ο Εγκέλαδος κι οι άλλοι τύποι του Ολύμπου και των περιχώρων
είναι εξέχοντα μέλη της ίδιας φαμίλιας. Έχουν χωρίσει την ψυχή μας σε
περιοχές επιρροής και στέλνουν τακτικά τους φουσκωτούς τους να
εισπράξουν το τίμημα της προστασίας. Η φύση τους όμως είναι άπληστη και
αυτό δεν τους αρκεί. Η επόμενη σύγκρουση και η επόμενη έκρηξη, ο
επόμενος μεγάλος σεισμός δεν είναι παρά θέμα χρόνου.
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<br />
<i>(από το μυθιστόρημα Η γοητεία των δευτερολέπτων, 2001) </i><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-25220179410677405682018-12-17T18:14:00.000+02:002018-12-17T18:14:24.320+02:00Άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJK07plicWhcWNzqaYFcJiOWfRHsMLOmt73NkHbV0EE4BuyJUbtVvVxcXHdQDCB-ti7QGLRuED0-atIcU4c96GKHn-X8xzCZeEtuLQM-h-I3sh5S02XNuyqk1w8mtAt4EGQ3xHb_gmXKQ/s1600/Burning-soul.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="336" data-original-width="343" height="626" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJK07plicWhcWNzqaYFcJiOWfRHsMLOmt73NkHbV0EE4BuyJUbtVvVxcXHdQDCB-ti7QGLRuED0-atIcU4c96GKHn-X8xzCZeEtuLQM-h-I3sh5S02XNuyqk1w8mtAt4EGQ3xHb_gmXKQ/s640/Burning-soul.jpeg" width="640" /></a></div>
<br />
Άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα, θαυμάζουν την εκτύπωση, τη σπανιότητα των<br />χρωμάτων, τις λέξεις σε γλώσσες οικείες ή εξωτικές, προσεκτικά τα πιάνουν με μια<br />τσιμπίδα και ένα- ένα τα τοποθετούν πίσω απ' τη ζελατίνα. Άλλοι μαζεύουν πίνακες<br />ζωγραφικής, άλλοι μαζεύουν σπάνια νομίσματα, παλιά βιβλία, το κάθε τι που κίνησε την<br />περιέργεια, ίσως την απληστία τους. Σπιρτόκουτα και λίρες, μπιμπελό, χρυσαφικά και<br />αυτοκίνητα πολυτελή μιας άλλης εποχής, ένας κατάλογος που φτάνει ως τις πιστωτικές<br />κάρτες και τους τραπεζικούς λογαριασμούς και βέβαια δεν εξαντλείται εκεί.<br /><br />Όλοι αυτοί, από τους πιο κοινούς ως τους πιο πλούσιους και εκλεπτυσμένους συλλέκτες,<br />έχουν ένα γνώρισμα χαρακτηριστικό. Λαχταράνε τα αντικείμενα, θέλουν να τα<br />κρατήσουν, τους συναρπάζει η σκέψη της ιδιοκτησίας. Μπορεί και να 'ναι αυτό<br />ανθρώπινο και φυσικό και πώς μπορεί κανείς στις μέρες μας να φέρει αντίρρηση, ιδιαίτερα<br />όταν πρόκειται για το αντίκρισμα μιας ολόκληρης ζωής που τελικά δωρίζεται στο κράτος<br />για να ολοκληρωθεί η δόξα και η προσφορά και να διδάσκονται οι μεταγενέστεροι.<br /><br />Ομολογώ ότι είμαι κι εγώ ένας συλλέκτης. Μπορώ μάλιστα να ισχυριστώ με ακλόνητα<br />επιχειρήματα πως ακέραιος ο πλούτος που έχουν συσσωρεύσει όχι μόνον οι ιδιώτες μα<br />και τα κρατικά μουσεία και πινακοθήκες δεν προσεγγίζει καν σε αξία τη δική μου<br />συλλογή. Μια συλλογή που μεγαλώνει συνεχώς και διευρύνεται. Κι όμως δεν έχω<br />συστήματα συναγερμού ηλεκτρονικά ούτε πάνοπλους φρουρούς για να τη διαφυλάξω.<br />Δεν την κρατάω σε υπόγειες θυρίδες και τα απρόσβλητα χρηματοκιβώτια κάποιας<br />τράπεζας μα ούτε στο σαλόνι ή το δωμάτιό μου. Και προ παντός και πάνω απ' όλα, δεν τη<br />θέλω καν αποκλειστικά δική μου. Πώς θα μπορούσα αφού εκτείνεται σε παρελθόν, παρόν<br />και μέλλον, αφού είναι εγκατεσπαρμένη στις πέντε ηπείρους αυτού του κόσμου και πιο<br />μακριά; Πώς θα μπορούσα αφού είναι απόλυτα προσιτή στον καθένα, μεγάλο ή μικρό,<br />φτωχό ή πλούσιο, λευκό ή κίτρινο ή μελαψό ή μαύρο; Αφού από τη φύση της είναι<br />προορισμένη να μην ανήκει σε έναν μα σε πολλούς;<br /><br />Είναι απλή υπόθεση να αποκτήσει κανείς μια τέτοια συλλογή. Θα πρέπει, πρώτα-πρώτα,<br />να έχει κληρονομήσει κάποια αστάθμητη προδιάθεση από προγόνους βοσκούς<br />Σαρακατσαναίους, παππούδες Μικρασιάτες πρόσφυγες και πλάνητες Θρακιώτες από τη<br />Μαύρη Θάλασσα. Μετά, θα πρέπει να έχει διαβάσει μερικές χιλιάδες βιβλία, να έχει<br />περάσει μέσα απ' όλα τα καμίνια της σύγχρονης ζωής, να μάτωσε για να κερδίσει πλήρη<br />την αίσθηση της ματαιότητας. Οι εμπειρίες αυτές και τα σημάδια που άφησαν θα πρέπει<br />να τον έχουν οπλίσει με θάρρος πέρα από την απόγνωση και να έχουν σφυρηλατήσει<br />μια ματιά παρθενική στον κόσμο. Που σημαίνει αιρετική, βέβηλη, ανατρεπτική. Από κει<br />και πέρα, δεν χρειάζεται παρά λίγη τύχη, μια ανοιχτή καρδιά που δέχεται τον άνθρωπο<br />και πολύ πείσμα. Έτσι, χωρίς καλά-καλά να το αντιληφθεί, κάποιο πρωί θα διαπιστώσει<br />πως αξιώθηκε να γίνει κάτοχος μιας εξαίσιας συλλογής σαν τη δική μου.<br /><br />Η συλλογή μου, ένα φαντασμαγορικό μωσαϊκό με άρωμα μεθυστικό της άνοιξης,<br />αποτελείται από πολλά κομμάτια, καθένα και μοναδικό. Θα αναφέρω μόνο μερικά και, αν<br />θέλετε, μπορείτε εσείς να ψάξετε τα άλλα που είναι καλά κρυμμένα μπροστά στα μάτια<br />σας. Τους δυο δάσκαλους που με γέννησαν και μ' έβαλαν στη φωτιά από τα παιδικά μου<br />χρόνια, τον δάσκαλο της εφηβείας μου που όπως το λάδι και το φως προσωρινά γαλήνευε<br />τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τον Τζίντου Κρισναμούρτι της ωριμότητάς μου που μου<br />έδειξε τον δρόμο που δεν υπάρχει. Ένα κορίτσι που μου φανέρωσε την αγάπη όταν εγώ<br />δεν καταλάβαινα και πήγε εντελώς χαμένο σ' αυτές εδώ τις γειτονιές. Κάποιον Τζούνιορ<br />από τις Δυτικές Ινδίες που γνώρισα σ' ένα λεωφορείο της Κοπεγχάγης, κάποιον Πόλντι<br />Αυστριακό που δούλευε μαζί μου στο Δυτικό Λονδίνο, κάποιον ανώνυμο, βραχνό,<br />τετράγωνο γίγαντα από τα βάθη της Ασίας που, ενώ κοιτούσαμε μπουλούκι τους<br />τρούλους των εκκλησιών στη Μόσχα, με ρώτησε από πού έρχομαι, επανέλαβε<br />έκπληκτος την εθνικότητά μου στον γιο του κι ύστερα έσφιξε το χέρι μου, με χτύπησε<br />στην πλάτη. Κι ακόμα, την Αϊλάτι Ασμάγα απ' τον πλανήτη Αχαράνι που ταξίδεψε είκοσι<br />έτη φωτός για να με συναντήσει, τον Γιάννη Μάριο που μας βασάνιζαν μαζί στην<br />τράπεζα κι εκείνος πέθανε στη πιο γλυκιά του νιότη και είναι ως τώρα αδύνατο να βρω<br />πού έχει ξαναγεννηθεί, κι ένα αγόρι που κάθε βράδυ χρόνια τώρα προσέχω την ανάσα<br />του όταν κοιμάται. Θα μπορούσα να προσθέσω και πολλούς άλλους που, από το πριν και<br />το μετά, διαλύουν τη γελοία ψευδαίσθηση του χρόνου, ωραίοι και άτρωτοι μου δίνουν<br />την πνοή τους.<br /><br />Ποτέ δεν θα μπορέσω να μιλήσω με επάρκεια έστω και για μια από τις συναρπαστικές<br />κόκκινες και μαύρες ψυχές που γνώρισα. Άγριες και ατίθασες σαν τον άνεμο που<br />κατεβαίνει από την κοιλάδα του Αξιού, γαλήνιες με ρεύματα μυστικά σαν τη<br />φθινοπωρινή θάλασσα. Άλλοτε σαν το ζεστό ψωμί κι άλλοτε ανεξιχνίαστες σαν τους<br />βυθούς όπου ενεδρεύουν. Και τη Σοφία, αστέρι ανεκτίμητο της συλλογής μου, αρχή και<br />τέλος της.<br /><br />Άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα, άλλοι μαζεύουν χρήματα και πράγματα κάθε λογής. Εγώ<br />δεν θέλω τίποτα. Ούτε έχω τίποτα στο κράτος να δωρίσω. Το μόνο που λαχτάρησα είναι<br />να σπαρταράει η ζωή στην ανοιχτή μου παλάμη. Μετανάστης εγώ προσωρινός από το<br />βασίλειο του Πλούτωνα, γυμνή μετράω την ψυχή μου μ' άλλες ψυχές.
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-80312510324196231272018-10-08T12:14:00.002+03:002018-10-08T12:17:45.701+03:00Μαθητής και μαθητευόμενος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNdD3_jp7AQEKM9zlLrpjVMhdcKyC_N9OinHbFbFoDz00Ldg-Y55gkD8AKZQMvdx4HneDehJS87J30NaqDCboZCu7g7sSvCo-1sZzckZ969LQzKHbpAtubCRWHcfuHMgiqmurwrJRsdSw/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2585%25CF%258C%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNdD3_jp7AQEKM9zlLrpjVMhdcKyC_N9OinHbFbFoDz00Ldg-Y55gkD8AKZQMvdx4HneDehJS87J30NaqDCboZCu7g7sSvCo-1sZzckZ969LQzKHbpAtubCRWHcfuHMgiqmurwrJRsdSw/s640/%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2585%25CF%258C%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Υπήρξα κάποτε αρσενικό βαρύ κι ασήκωτο. Με την όραση και την ομιλία μου απόλυτα<br />
<div>
εξαρτημένες απ’ την καφεϊνη και τη νικοτίνη. Για να ανοίξω τα μάτια και πολύ αργότερα το</div>
<div>
στόμα μου, χρειαζόταν μια σκυθρωπή διαδικασία προσαρμογής στη μέρα από τη νύχτα.</div>
<div>
Σκουντουφλούσα στις γωνιές του κρεβατιού, αναστέναζα στο μπάνιο, μούγκριζα στην</div>
<div>
κουζίνα. ΄Η και τα τρία μαζί. Πλενόμουν και ξυριζόμουν με τυφλό σύστημα (το πιο δύσκολο</div>
<div>
πληκτρολόγιο), συχνά έκοβα στη βιασύνη μου την ελιά κάτω απ’ τη μύτη και έβαζα,</div>
<div>
βρίζοντας, καπνό για να σταματήσει το αίμα. Υπνοβατούσα ψάχνοντας τα ρούχα μου, και</div>
<div>
ύστερα στον δρόμο, στο λεωφορείο, στην κάθοδο για το γραφείο. Επικοινωνούσα με ποικίλες</div>
<div>
χειρονομίες, νεύματα και μισές λέξεις με φίλους, γνωστούς και συναδέλφους, κάπνιζα</div>
<div>
αλλεπάλληλα τσιγάρα κι έπινα έναν, δυο, τρεις καφέδες, τούρκικους και γαλλικούς.</div>
<div>
Θεωρούσα το ξυπνητήρι όργανο βασανισμού κι άρχιζα να ανέχομαι το τηλέφωνο μετά τις</div>
<div>
δέκα το πρωί. <br />
<br />
Η λεπτή παιδική φωνή από το διπλανό δωμάτιο μού έκοψε απότομα την τελευταία και πιο</div>
<div>
γλυκιά φάση του ύπνου μαζί με το χουζούρι. </div>
<div>
- Μαμάαα. <br />
Πέταξα τις κουβέρτες από πάνω μου και σηκώθηκα ακαριαία, βγήκα ξυπόλητος στο μάρμαρο,</div>
<div>
μπήκα ξυπόλητος στο σανίδι, πλησίασα και στάθηκα πάνω απ’ το ξύλινο κρεβατάκι. Μόλις με</div>
<div>
είδε εκείνος, σκοτείνιασε και δήλωσε κοφτά:<br />
- Μαμά μου λέλω.<br />
Άνοιξα τις κουρτίνες διάπλατα για να γεμίσει το ανατολικομεσημβρινό δωμάτιο από τον</div>
<div>
χειμωνιάτικο ήλιο. Πίσω και δίπλα του, όλα τα χρώματα κι οι ζωγραφιές, το ποίημά του στην</div>
<div>
κορνίζα, η μεγάλη φωτογραφία του στον τοίχο, τα παιδάκια και το γατί της αφίσας, ακόμη</div>
<div>
και το πλαστικό αρκουδάκι της μουσικής, μου έκλειναν το μάτι.</div>
<div>
- Έλα, αγόρι μου, να πούμε καλημέρα στα σπουργίτια μέσα στα πεύκα, εδώ κάτω απ’ το</div>
<div>
μπαλκόνι σου.</div>
<div>
- Εγώ λέλω μαμούλα.<br />
- Η μαμά είχε δικαστήριο σήμερα και έφυγε νωρίς. Έλα να πιεις εσύ το γάλα που σου έχει</div>
<div>
ετοιμάσει η μαμά κι εγώ τον καφέ μου, παρέα.<br />
Το κατάξανθο κεφαλάκι μισοσηκώθηκε από το μαξιλάρι και το καστανά μάτια κάτω απ’ τη</div>
<div>
φράντζα του με αναμέτρησαν επιφυλακτικά.<br />
- Λαλείο;<br />
- Ναί, Νικολάκη, ο μπαμπάς θα πάει στη δουλειά του κι εσύ στο σχολείο.</div>
<div>
- Δε λέλω λαλείο.<br />
- Πρέπει, μικρό μου.<br />
<br />
Σαν να πήρε ξαφνικά μια δύσκολη απόφαση, ανασηκώθηκε και άπλωσε τα παχουλά χεράκια</div>
<div>
του, γεμάτα ελιές. Τον έφερα στην αγκαλιά μου πάνω απ’ τα κάγκελα και τον απέθεσα</div>
<div>
μαλακά στο απέναντι ντιβάνι.<br />
- Βαβάσουμε;<br />
- Πρώτα θα ντυθούμε, ο μπαμπάς που έχει γένια θα ξυριστεί, θα φάμε το πρωινό μας, κι όταν</div>
<div>
είμαστε έτοιμοι, περιμένοντας το σχολικό, θα διαβάσουμε κι ένα παραμύθι. </div>
<div>
- Εγώ λέλω δύο.<br />
- Εντάξει, δύο.<br />
- Λέλω βαβάσουμε τώα.<br />
<br />
Αργά και προσεκτικά, του έβγαλα το βαθύ γαλάζιο κουκούλι ή υπνόσακο και τις κόκκινες</div>
<div>
πιτζάμες, αργά και προσεκτικά το πήγα στον νιπτήρα και του έπλυνα το πρόσωπο, αργά και</div>
<div>
προσεκτικά τον σκούπισα, πήρα ένα- ένα από πλάι τα έτοιμα ρούχα και τον έντυσα, του</div>
<div>
φόρεσα και του έδεσα τα μποτάκια, ενώ χασμουριόμασταν κι οι δύο βαθιά. Ενώ του έβαζα το</div>
<div>
μπλουζάκι, έγειρε ξαφνικά και με φίλησε στο μάγουλο. Έσκυψα κι εγώ και έτριψα τη μύτη</div>
<div>
μου στη δική του, χάιδεψα τα μαλλιά του.<br />
- Λέλω κικίνητα, πολλά κικίνητα.<br />
<br />
Κατούρησε μόνος του στη λεκάνη, εγώ ξυρίστηκα στα γρήγορα χωρίς ατυχήματα, πήγαμε</div>
<div>
μετά παραδίπλα στην κουζίνα και καθίσαμε αντικριστά στη γωνία του τραπεζιού. Ο μαθητής</div>
<div>
του νηπιαγωγείου μερικούς μήνες πριν τα τρία και ο μαθητευόμενος μπαμπάς μερικά χρόνια</div>
<div>
μετά τα σαράντα. Του έφερα καμιά δεκαριά αυτοκινητάκια, εκείνος τα έβαλε αμέσως στη</div>
<div>
σειρά στην άκρη της φορμάικας κι εγώ έβαλα τον καφέ μου στο μπρίκι. Με τα μάτια στα</div>
<div>
πολύχρωμα αυτοκίνητα, κατέβασε το γάλα του που περιείχε μια κουταλιά βούτυρο, μια</div>
<div>
κουταλιά μέλι και ένα χτυπημένο αυγό.<br />
<br />
Παίξαμε ύστερα με την ελαφριά κι αθόρυβη μπάλα στο σαλόνι. Καθώς του έλεγα τα</div>
<div>
παραμύθια αγκαλιά στον καναπέ, του έβαλα σταγόνες στη μύτη και του χτένισα τα μαλλιά.</div>
<div>
Αγαπούσε ιδιαίτερα την ιστορία με τον λύκο και την Κοκκινοσκουφίτσα. Που άλλοτε την</div>
<div>
έλεγε Κοκκιλαλίτα και άλλοτε κόκκινη βαλίτσα. Για να τον βοηθήσει να ξεχωρίζει τη</div>
<div>
βαλίτσα απ’ την Κοκκινοσκουφίτσα, που κατά σύμπτωση ήταν και το όνομα του παιδικού</div>
<div>
σταθμού στο Πανόραμα, η Σοφία είχε επινοήσει μια μικρή ιστορία. Πήρε λοιπόν, ο Νίκος την</div>
<div>
κόκκινη βαλίτσα, έβαλε μέσα τα ρούχα και τα τετράδια του, έπιασε με το ένα χέρι τον</div>
<div>
μπαμπά του και με το άλλο την μαμά του, και βγήκε έξω για να πάει στην Κοκκινοσκουφίτσα.</div>
<div>
Και τη βαλίτσα που την έβαλε, την είχε αιφνιδιάσει ο Νίκος, στο βαβάλι του;<br />
<br />
Μερικούς μήνες αργότερα, τον ρώτησα, λοιπόν, τι θέλεις να σου πάρει ο μπαμπάς, Νίκο, τώρα</div>
<div>
που κλείνεις τα τρία, ένα δώρο και μεγάλο ή πολλά δώρα και μικρά; Με κοίταξε με μια λάμψη</div>
<div>
στα ματάκια του και απάντησε αστραπιαία, πολλά δώρα και μεγάλα. Στα τέσσερα του</div>
<div>
χρόνια, όταν κατεβαίναμε από την Τούμπα στο κέντρο της πόλης, ήθελε οπωσδήποτε να</div>
<div>
δίνουμε βοήθεια σε όλους τους ζητιάνους στη σειρά. Και όταν, μέσα στον συνωστισμό της</div>
<div>
Τσιμισκή, παρέλειψα κάποτε να σταματήσω σε μια γριά, μου ζήτησε αυστηρά τον λόγο, δεν</div>
<div>
πείστηκε με τίποτα από τις εξηγήσεις μου και επέμενε να γυρίσουμε πίσω οπωσδήποτε και να</div>
<div>
της δώσουμε.</div>
<div>
<br />
Στα έξι του στο δημοτικό, ένας νεαρός δάσκαλος της γυμναστικής μου είπε ότι του είχε κάνει</div>
<div>
εντύπωση ο Νίκος γιατί ήθελε πάντοτε να γίνεται το δίκαιο και το σωστό. Τη μέρα εκείνη το</div>
<div>
στήθος μου είχε φουσκώσει μέσα στο ταξί κι είχα ένα κόμπο στον λαιμό, δεν μπορούσα</div>
<div>
να βγάλω λέξη. Ήδη ήταν αδύνατον να απαντήσω στις ερωτήσεις του. Όταν με κοιτούσε με</div>
<div>
απόλυτη εμπιστοσύνη, εμένα τον μεγάλο και τον δυνατό, που ήμουν ικανός να λύσω τα</div>
<div>
προβλήματα, με μια κίνηση του χεριού να διώξω όλους τους εφιάλτες.<br />
<br />
Γιατί να μην παίζω με τα όπλα, μπαμπά; Γιατί τα παιδάκια εκείνα στην τηλεόραση είχαν</div>
<div>
πρησμένη την κοιλιά τους; Γιατί δεν τους στέλνουμε τρόφιμα εμείς που έχουμε πολλά; Αφού</div>
<div>
πήγαμε με τη μαμά στην πορεία ειρήνης και είχε τόσο πολύ κόσμο, δεν θα ξαναγίνει, πόλεμος,</div>
<div>
ε, μπαμπά; Τι είναι η ραδιενέργεια, μπαμπά; Ένας φίλος μου είπε ότι έχει στο ψωμί και στο</div>
<div>
γάλα.<br />
<br />
Αυτά όμως θα ακολουθούσαν. Τώρα ήταν ακόμη δυόμισι χρονών και κάτι, ήταν έτοιμος, η</div>
<div>
ώρα ήταν εννιά παρά δέκα κι απέξω ακούστηκε η κόρνα του λεωφορείου. Βλέποντας το</div>
<div>
κίτρινο όχημα του παιδικού σταθμού να απομακρύνεται, έμεινα σκεφτικός, πριν πάρω τον</div>
<div>
δρόμο για το γραφείο. Σκεφτόμουν την πρώτη μέρα του στον παιδικό σταθμό.<br />
<br />
Είχε πέσει πανικός στην οικογένεια. Ο παππούς του είχε προφασιστεί δουλειά, η γιαγιά του θα</div>
<div>
φρόντιζε το μωρό του γιου της, η Σοφία είχε όπως πάντα δικαστήριο. Κι ο κλήρος είχε πέσει</div>
<div>
στον γενναίο που θα αναλάμβανε να παραδώσει στη συνοδό τον μικρό και χαϊδεμένο μας.</div>
<div>
Εκείνος ήταν βέβαιος ότι θα πήγαινα μαζί του. Μόλις όμως η πόρτα του λεωφορείου έκλεισε</div>
<div>
και με είδε να τον χαιρετάω πίσω απ’ τα τζάμια, ξέσπασε σε γοερά κλάματα. Όχι του</div>
<div>
πείσματος ή του θυμού που θα μ’ άφηναν αδιάφορο, τα απελπισμένα κλάματα που με έκαναν</div>
<div>
να φύγω με σκυμμένο το κεφάλι.<br />
<br />
Άλλες φορές όμως σκεφτόμουν την αγάπη. Ένα-ένα όλους μας στην οικογένεια, τη στενή και</div>
<div>
την ευρύτερη. Τις δασκάλες του και τ’ άλλα παιδάκια, τα κορίτσια, που στην έκτη του</div>
<div>
δημοτικού του έγραψαν στο λεύκωμά του, στο πιο γλυκό παιδί της τάξης. Τη Θοδωρούλα που,</div>
<div>
μόλις τον έβλεπε από μακριά στο νηπιαγωγείο, έτρεχε και του τραβούσε ένα φιλί στο</div>
<div>
μάγουλο.<br />
<br />
Τι καταπίεση λοιπόν παλιά στην τράπεζα, τι φτώχεια και δικτατορία, τι ζωή στον ξένο τόπο,</div>
<div>
τι εχθρικό περιβάλλον, τι άγχος και κατάθλιψη. Τα δύσκολα ήταν τώρα, αυτή ήταν η μεγάλη</div>
<div>
ευθύνη και η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μας, να μεγαλώσουμε ένα παιδί σε έναν τέτοιο</div>
<div>
κόσμο. Ύστερα γύρισα και κοίταξα τα πεύκα στο διπλανό οικόπεδο.<br />
<br />
Ναι, υπήρξα κάποτε αρσενικό βαρύ κι ασήκωτο. Με το κεφάλι ελαφρά κατεβασμένο και τις</div>
<div>
αντιδράσεις μου απόλυτα εξαρτημένες από τις ουσίες και τα κέφια μου. Υπνοβατούσα το</div>
<div>
πρωί και δεν μιλούσα, δεν άκουγα, δεν έβλεπα. Δεν άκουγα τα τιτιβίσματα, δεν έβλεπα τα</div>
<div>
πυκνά πεύκα, το κούνημα του κεφαλιού και το χτύπημα της ουράς, το φτεροκόπημα, τα</div>
<div>
σπουργίτια να μου λένε καλημέρα μέσα στον χειμώνα.</div>
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-75475642246033804672018-08-08T13:46:00.000+03:002018-08-08T13:46:08.513+03:00Ο ευρύτερος του Δημοσίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe7vfJM08L9uSc8E4gkE1gwKWQkiNuMblnhHSJiX-5mJutz99600CH7oKe6TzN6DE-iFLaaZPYAbaH48wrK_axWTtQbA6Vg5ie20HQCOP7HLVcFqM0TIrfrpBOfhu-3grIIPDPmEiYRQ4/s1600/%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="359" data-original-width="638" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe7vfJM08L9uSc8E4gkE1gwKWQkiNuMblnhHSJiX-5mJutz99600CH7oKe6TzN6DE-iFLaaZPYAbaH48wrK_axWTtQbA6Vg5ie20HQCOP7HLVcFqM0TIrfrpBOfhu-3grIIPDPmEiYRQ4/s640/%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Στην ευτυχή, ένδοξη και ιστορική μεσογειακή χώρα, της οποίας τέκνο
ταπεινό είμαι κι εγώ, ήταν εθνική παράδοση να κυβερνάει πάντοτε η δεξιά.
Γνήσια δεξιά και δεξιότερη, έως ακραία και δικτατορική, με κάποια
βραχύχρονα διαλείμματα δεξιόστροφου κέντρου. Όταν, για πρώτη φορά στην
πρόσφατη ιστορία της, κέρδισαν τις εκλογές και σχημάτισαν κυβέρνηση οι
σοσιαλιστές, από το διευθυντικό γραφείο της εταιρίας μελετών όπου
εργαζόμουν, ακούστηκαν κλαυθμοί και οδυρμοί. Πατριωτικής φύσεως όπως, θα
πάει κατά διαόλου η οικονομία με τις παροχές, έως ιδιοτελούς, τώρα δεν
πρόκειται να σταυρώσουμε δουλειά απ’ τον δημόσιο τομέα. Όταν, για πρώτη
φορά στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, ήρθαν στα πράγματα οι σοσιαλιστές,
από το μελετητικό γραφείο της ίδιας εταιρίας ακούστηκαν πανηγυρισμοί.
Πατριωτικής φύσεως όπως, έφυγε επιτέλους η πουτάνα η δεξιά, και, μπήκε
στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, έως ανιδιοτελούς, ε, ας μη σώσει να
πάρουμε δουλειά απ’ τον δημόσιο τομέα. <br /> <br />Όπως
συνήθως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σύντομα διαψεύστηκε η
διεύθυνση, διαψεύστηκαν και οι μελετητές. Σε όλες τις εκτιμήσεις τους.
Λίγους μήνες αργότερα, μία ομάδα, συνολικά οκτώ συμβούλων, όδευε με δύο
αυτοκίνητα προς την έδρα και το κεντρικό συγκρότημα εργοστασίων μιας
μεγάλης βιομηχανίας πυρομαχικών. Είχαμε πάρει μια σημαντική ανάθεση για
την αναδιοργάνωση της εταιρίας του ευρύτερου δημόσιου τομέα και η πρώτη
μας εμφάνιση θα έπρεπε να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Κανένας,
βέβαια, δεν παραπονιόταν. Ούτε εγώ κι οι άλλοι δύο αναλυτές συστημάτων
και διαδικασιών, ούτε ο σύμβουλος μηχανοργάνωσης, ούτε ο ειδικός επί των
οικονομικών και ο μηχανικός παραγωγής, ούτε ο νεαρός μαθητευόμενος με
διδακτορικό από την Αμερική που θα κρατούσε τα αρχεία και θα έβγαζε
φωτοτυπίες. <br /> <br />Όπως ήταν φυσικό, λιγότερο απ’ όλους
παραπονιόταν ο διευθυντής της μελέτης. Ως κυρίως υπεύθυνος όμως για την
επιτυχή διεξαγωγή της, ανησυχούσε για το αλλότριο, ίσως και εχθρικό,
περιβάλλον προς το οποίο κατευθυνόμασταν ανυπεράσπιστοι. Τόσο έντονα που
συνεχώς μας νουθετούσε για το πώς θα δείχναμε ότι διαθέτουμε άψογα
λαϊκά διαπιστευτήρια. Λοιπόν, δεν θα φοράμε γραβάτα, είπε για δεύτερη
φορά, λύνοντας με πόνο και βάζοντας προσεκτικά στον δερμάτινο
χαρτοφύλακα την ακριβή δική του. Θα μιλάμε απλά και κατανοητά στον
ενικό και θα χρησιμοποιούμε τα μικρά μας ονόματα. Εσένα θα σε λέμε,
Γιάννη, πρόσθεσε απευθυνόμενος στον ειδικό της μηχανοργάνωσης που είχε
ελληνοβρετανική υπηκοότητα. Μα, Τζων με βάφτισε ο νονός μου,
διαμαρτυρήθηκε εκείνος, για να μουρμουρίσει λίγο αργότερα κάτι για δουλοπρέπεια.<br /> <br />Ο
Διευθύνων Σύμβουλος και ο Γενικός Διευθυντής της εταιρίας μας
υποδέχτηκαν εγκάρδια με κοστούμι, γραβάτα και πληθυντικό. Κατά τα άλλα,
δεν μου φάνηκαν καθόλου επίφοβοι. Υψηλόβαθμα και μορφωμένα κομματόσκυλα
που είχαν πρόσφατα διορισθεί, φαίνονταν ικανοί και ανυπομονούσαν να
αναφέρουν στον αρμόδιο υπουργό ότι αποδίδουν έργο. Για τον σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της κοινωνίας, εννοείται. Έγιναν οι απαραίτητες
συστάσεις, προσφέρθηκαν αναψυκτικά, είπαν και είπαμε τα προκαταρκτικά
και τα καθιερωμένα, τους ενημερώσαμε αναλυτικά για τη διαδικασία που θα
ακολουθούσαμε, μας παρουσίασαν στα στελέχη της εταιρίας και μας
ξενάγησαν στις εγκαταστάσεις. Κι από την άλλη μέρα, επί το έργον.<br /> <br />Σε
πρώτη φάση, θα έπρεπε να ενημερωθούμε λεπτομερώς για τον τρόπο
λειτουργίας της εταιρίας σε κάθε τομέα και για τα σοβαρά και σοβαρότερα
οργανωτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Συγκεντρώσαμε όλες τις αναγκαίες
πληροφορίες και στοιχεία, τα στελέχη συμπλήρωσαν ειδικά έντυπα με τα
καθήκοντα, τις απόψεις και τις προτάσεις τους και εμείς προγραμματίσαμε
πάνω από διακόσιες συνεντεύξεις. Παρακολουθήσαμε την παραγωγική
διαδικασία, καταγράψαμε και αναλύσαμε μεθόδους και συστήματα σε
εργοστάσια και γραφεία, είδαμε από εργάτη, τεχνίτη και εργοδηγό της κάθε
μονάδας και του κάθε τμήματος ως προϊστάμενο, διευθυντή και την ανωτάτη
διοίκηση.<br /> <br />Σε κάθε τμήμα που έβαζα κάτω απ’ το
μικροσκόπιο, μου έκανε εντύπωση ο αριθμός του προσωπικού, εξόφθαλμα
υπερβολικός. Εκεί που περίμενα να βρω δέκα-δώδεκα, αντίκριζα τριάντα, κι
εκεί που τους εκτιμούσα διακόσιους περίπου, με περίμεναν τριακόσιοι
πενήντα. Πόσα άτομα είπατε ότι έχετε στο τμήμα σας; ρωτούσα, κατά τη
συνέντευξη, στην αρχή με ειλικρινή έκπληξη κι ύστερα με αδιόρατη
ειρωνεία, τον αρμόδιο προϊστάμενο ή διευθυντή. Εξήντα δύο, απαντούσε
εκείνος με αδιόρατη θλίψη και αμηχανία. Εξήντα δύο, συλλάβιζα με
θαυμασμό και άφηνα τον αριθμό να αιωρηθεί για λίγο στην ατμόσφαιρα. Και
με τι ακριβώς ασχολείται αυτό το πλήθος; Σε γενικές γραμμές και πριν
υπολογίσω αναλυτικά τον χρόνο εργασίας τους (τα είχε ήδη γράψει στο
χαρτί αλλά εγώ ήθελα να τον ακούσω να τα προφέρει κιόλας). Οι μισοί
πίνουν καφέδες, κοιτάνε έξω απ’ το παράθυρο ή περιφέρονται ασκόπως και
εμποδίζουν τους άλλους στην εργασία τους, ξεσπούσε μερικές φορές
εκείνος. <br /> <br />Υπήρξαν όμως και γενναίες στιγμές. Όχι από
μένα ασφαλώς. Όπως όταν, πετώντας έντεχνα τη μπάλα στην κερκίδα,
κατάφερα να αποφύγω το Γεμιστήριο και τα Εκρηκτικά, που ήταν μονάδες
επικίνδυνες σε ειδικές και απομονωμένες εγκαταστάσεις, και τις ανέλαβε
προσωπικά ο θαρραλέος διευθυντής της μελέτης. Με τη γραβάτα του να έχει
αποκατασταθεί στη φυσιολογική της θέση κάτω από το πηγούνι κι ανάμεσα
στα πέτα.<br /> <br />Η πιο ηρωική εμπειρία ήταν στο Οβιδουργείο με
700 άτομα προσωπικό. Τους συγκέντρωσε όλους, λοιπόν, μια μέρα ο
ενθουσιώδης Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας και τους έβγαλε ένα θερμό
και εμπνευσμένο λόγο (η αλλαγή-η πατρίδα- το καθήκον, η πατρίδα- το
καθήκον-ή αλλαγή, όλοι μαζί, παιδιά). Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο και άκρως
εντυπωσιακό. Με μια αύξηση πέντε έως δέκα τοις εκατό να θεωρείται
συνήθως μεγάλη επιτυχία, στο Οβιδουργείο, με το ίδιο προσωπικό και τα
ίδια μέσα, η παραγωγή και, συνεπώς, η παραγωγικότητα τριπλασιάστηκαν.
Για μία μόνον εβδομάδα. Μετά επανήλθαν σταδιακά στα προηγούμενα
επίπεδα. Προφανώς, η αύξηση της παραγωγικότητας ελάχιστη σχέση είχε με
την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα.<br /> <br />Ωραίες, λοιπόν, οι
σφαίρες και τα βλήματα κάθε διαμετρήματος, συναρπαστικοί οι άδειοι
κάλυκες ως ανθοδοχεία και διακοσμητικά, καλά παιδιά και ντόμπρα οι
τεχνίτες και οι μουντζούρηδες αλλά τα στοιχεία, στοιχεία. Τα
διασταυρώσαμε, τα επιβεβαιώσαμε, κάναμε τις εσωτερικές συσκέψεις και τις
διαβουλεύσεις μας, σκαλίσαμε και λίγο βαθύτερα, ζητήσαμε περαιτέρω
ενημέρωση και απαντήσεις από τη διοίκηση. Και η αλήθεια αναδύθηκε
ξεκάθαρη και αμείλικτη.<br /> <br />Από τους περίπου 3.500
εργαζόμενους που απασχολούσε η εταιρία, οι 1.500 (τα δικά μας παιδιά)
είχαν προσληφθεί πριν τις εκλογές και πριν τη μεταβίβαση της εταιρίας
στο δημόσιο, από τον πρώην ιδιοκτήτη της, διάσημο για το επιχειρηματικό
του δαιμόνιο και πάτρωνα της δεξιάς. Όχι βέβαια γιατί είχε ξαφνικά
προκύψει κάποια μυστηριώδης ανάγκη, αλλά απλούστατα για να βολευτούν και
να εξασφαλιστεί η ψήφος τους (των ιδίων, των οικογενειών τους, του
περιβάλλοντος). Και το πιο μεγαλοφυές ήταν ότι, στη συμφωνία αγοράς
της εταιρίας από το δημόσιο, είχε προβλεφθεί να εισπράττει ο πρώην
ιδιοκτήτης της ως αμοιβή ένα ποσοστό επί της συνολικής μισθοδοσίας του
προσωπικού. <br /> <br />Όταν, λοιπόν, αντικρίσαμε κατάματα τη
σκληρή πραγματικότητα, πρώτα γελάσαμε στους διαδρόμους, μετά γελάσαμε
στις σκάλες και το προαύλιο (γέλα, ρε, ελεύθερα, είπα στον μαθητευόμενο,
που είχε ύφος ηθοποιού αρχαίας τραγωδίας, κι αυτό μέρος της μελέτης
είναι και της εκπαίδευσής σου), ύστερα την ελεεινολογήσαμε κατ’ ιδίαν
και ελαφρά μελαγχολήσαμε, κατόπιν θέσαμε ευθέως το πρόβλημα στη σύσκεψη
με τη διοίκηση, που είπε, έχετε δίκαιο, είναι στα υπ’ όψιν για την
επόμενη συνάντηση με τον υπουργό. Τέλος, αναπόφευκτα, συμβιβαστήκαμε.<br /> <br />Τα
παρακάτω ήταν καθαρά θέμα ρουτίνας (εμφάνισης και προσχημάτων). Όπως
όταν πέφτεις στον λάκκο με τα γνωστά και φροντίζεις να κρατήσεις καθαρό
το μαντηλάκι σου. Πήγαμε και ήρθαμε, τραβήξαμε ευθείες γραμμές,
οριζόντιες και κάθετες, σχεδιάσαμε ωραία οργανογράμματα και παραστατικά
διαγράμματα ροής των πληροφοριών, γράψαμε λεπτομερείς περιγραφές των
θέσεων εργασίας, συντάξαμε διαδικασίες λειτουργίας και ό,τι άλλο
προέβλεπε η ανάθεση. Με προσωπικό διπλάσιο σχεδόν απ’ το κανονικό, τι
νόημα μπορούσαν να έχουν όλα αυτά και πως θα λειτουργούσε αποτελεσματικά
μια οποιαδήποτε επιχείρηση;<br /> <br />Nα λειτουργεί θα συνέχιζε
ασφαλώς. Και αενάως. Τα έσοδα ήταν εξασφαλισμένα, όχι από τις λιγοστές
εξαγωγές της εταιρίας στη Μέση Ανατολή και ανατολικότερα, αλλά από τον
βασικό πελάτη της που ήταν οι ένοπλες δυνάμεις, δηλαδή το δημόσιο,
δηλαδή ο κάθε Μήτσος που πλήρωνε εμμέσως τον λογαριασμό. <br /> <br />Ολοκληρώσαμε
τη μελέτη, συντάξαμε και υποβάλαμε την έκθεση μας, δεχθήκαμε
ευχαριστήρια και συγχαρητήρια στη σύντομη αποχαιρετιστήρια τελετή,
λάβαμε υποσχέσεις ότι οι προτάσεις μας θα έμπαιναν σε εφαρμογή το
συντομότερο, επιστρέψαμε στην έδρα μας, εκδώσαμε το τιμολόγιο,
εισπράξαμε το υπόλοιπο της αμοιβής μας, ασχοληθήκαμε με τις άλλες
αναθέσεις μας. <br /> <br />Και τελικά τι έγινε; Τι να γίνει,
τίποτα δεν έγινε. ΄Η σχεδόν. Ούτε κι εμείς ή κανένας άλλος περίμενε να
γίνει τίποτα. Η εταιρία του ευρύτερου δημόσιου τομέα παρέμεινε ευρύτερη
ως δημόσια και δημόσια ως ευρύτερη. Ήταν δυνατόν μια σοσιαλιστική
κυβέρνηση να απολύσει τόσους εργαζόμενους (μπορεί να μπει κι εδώ το
ερωτηματικό), τους περισσότερους οικογενειάρχες (έστω εδώ), και να
δημιουργήσει κοινωνικό πρόβλημα; Όταν, μάλιστα, ο δημόσιος τομέας ήταν η
αδυναμία της και η αρχική της πρόθεση ήταν να προσλάβει εκείνη
περισσότερους απ’ όσους υποθετικά θα απέλυε. Μήπως, λοιπόν, πρόσθεσε κι
άλλους; Δεν θα το απέκλεια εντελώς. Σίγουρα, όμως, θα έδωσε
γενναιόδωρες αυξήσεις, θα πρόσθεσε και μερικά επιδόματα.<br /> <br />Στην
ευτυχή, ένδοξη και ιστορική μεσογειακή χώρα, της οποίας τέκνο ταπεινό
είμαι κι εγώ, δεν έγινε δα και τίποτα τo πρωτότυπο. Οι μαζικές
προσλήψεις στον στενότερο και τον ευρύτερο του δημοσίου είχαν αρχίσει
τη δεκαετία του πενήντα. Και τότε από τη δεξιά. Όταν, ναι μεν η
επιστήμη του μάρκετινγκ και των πωλήσεων βρισκόταν στα σπάργανα, αλλά η
ανάγκη να ξεχάσουμε τις διαφορές μας ήταν εθνική επιταγή. Τις ξέχασε
λοιπόν πρώτη η δεξιά, εξαργύρωσε την επιταγή κι άρχισε να εφαρμόζει τις
επαγγελίες της αριστεράς. Αργότερα, η αριστερά ανταπέδωσε γενναιόδωρα τη
φιλοφρόνηση και εφάρμοσε το πρόγραμμα της δεξιάς.<br /> <br />Έτσι,
τώρα πια στον νέο αιώνα, ζούμε σε μια χώρα κοινοκτημοσύνης και
αλληλεγγύης. Τα της αριστεράς δεξιά και τα της δεξιάς αριστερά. Με μία
μετατόπιση συνολική προς τα δεξιά. Το μόνο διαφορετικό που έχει
απομείνει στα διάφορα εμπορικά είναι οι παλιές ταμπέλες, λίγο
σκουριασμένες είναι η αλήθεια, λίγο ξεθωριασμένες κι ετοιμόρροπες.
Μένουν οι διαφημιστικές εκστρατείες, μένουν τα συνθήματα. Διότι,
επιπλέον, είμαστε λαός ρομαντικός και μας γοητεύει πάντοτε να
περιδιαβάζουμε τα αρχαία ερείπια.
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-12392852482496271822018-06-04T19:10:00.004+03:002018-06-04T19:10:44.107+03:00Δείκτης νοημοσύνης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho42R2r-sHAc3hATxKtzyBuW8eFH4rXD8imDXpgmQpUXTLbvtV5cSVNvv9_z92tAkRjjp5PyCYomyaV5e-yUqt9yQ_FKgIhnVsH0Ggb1zbgYHdcgENB-NhT7JUx0lW-CN42Hr_UnmHjYU/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2583%25CF%258D%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="663" data-original-width="640" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho42R2r-sHAc3hATxKtzyBuW8eFH4rXD8imDXpgmQpUXTLbvtV5cSVNvv9_z92tAkRjjp5PyCYomyaV5e-yUqt9yQ_FKgIhnVsH0Ggb1zbgYHdcgENB-NhT7JUx0lW-CN42Hr_UnmHjYU/s640/%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2583%25CF%258D%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="616" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Ομολογώ ότι βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση. Καθότι, και στην ωριμότητά μου τώρα, δεν έχω<br />καταλάβει σε πιο άκρο ανήκω, εάν είμαι έξυπνος ή ηλίθιος, νοήμων, εύστροφος, ή σκέτος<br /> βλαξ. Κάποτε νόμιζα ότι αυτά τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα στη ζωή μας. Ότι είναι <br />εμφανής από νωρίς ο βαθμός ευφυίας, ο περίφημος δείκτης νοημοσύνης, με ελάχιστα <br />περιθώρια βελτίωσης. Το κάθε παιδί απ’ το σχολείο αποδέχεται αναγκαστικά το πεπρωμένο<br /> του και ανάλογα πορεύεται. Με τη συναισθηματική και την κοινωνική ωριμότητα,<br />και ποικίλες άλλες εκλεπτύνσεις και μετρήσεις, να έχουν επινοηθεί από τους <br />επιστήμονες ως κάποιου είδους παρηγοριά ή μέθοδο διαφυγής από την αμείλικτη<br /> κληρονομημένη αλήθεια.<br /> <br />Οι αριθμοί βεβαίως ουδέποτε είναι απόλυτοι, υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες. Στην <br />καθιερωμένη όμως κλίμακα, από το μοναχικό 50-70 του κρετίνου έως το εξ ορισμού 100<br /> του μέσου όρου, στα πέριξ του οποίου συνωστίζεται η ανθρωπότητα, έως τα υψηλότερα<br /> επίπεδα νοημοσύνης και το ερημικό 160-180 και πλέον του ιδιοφυούς, το υποκειμενικό <br />στοιχείο δεν μπορεί να ξεπερνά τις δέκα έως είκοσι μονάδες. Έτσι νόμιζα.<br /> <br />Τα μάτια μου κουράστηκαν και θόλωσαν, έχω ανατρέξει στη σοφία όλου του κόσμου, οι<br /> τοίχοι, τα πατώματα, κάθε επιφάνεια και ντουλάπι του σπιτιού μου, στενάζουν από <br />αναρίθμητα βιβλία, πολιτικά, ιστορικά, επιστημονικά, λογοτεχνικά (έγραψα κι από<br />πάνω μερικά δικά μου), χρόνια εργάστηκα, έζησα και ταξίδεψα σε ξένες χώρες. Τίποτα <br />και κανένας όμως δεν μου έλυσε την απορία. Ούτε οι δάσκαλοί μου, οι φιλόσοφοι ή <br />ποιητές, η ίδια η φύση, ούτε καν οι καφενόβιοι, τα πολύστροφα παιδιά της πιάτσας, με<br /> την καθαρή ματιά και τη σκληρή γλώσσα, οι χίλιοι δυο από κάθε γωνιά του κόσμου που <br />γνώρισα και συμπάθησα κατά καιρούς. <br /> <br />Επειδή οι θεωρίες είναι άπειρες και ανέξοδες (ο καθένας λέει ότι του κατέβει) και <br />μόνη αξιόπιστη από αρχαιοτάτων χρόνων παραμένει η πράξη, τείνω να καταλήξω στο πικρό <br />συμπέρασμα ότι, ναι, είμαι βλάκας. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι αδυνατώ να<br />αποφύγω τα κραυγαλέα σεσημασμένα ναρκοπέδια και να ακολουθήσω την πεπατημένη; Να <br />εφαρμόσω τους νόμους, τους κανόνες, τις διατάξεις, να αναγνωρίσω τις λεγόμενες <br />κοινωνικές συνθήκες και να ενταχθώ ασφαλώς στο σύνολο. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το<br /> γεγονός ότι έχω κάνει τόσα λάθη στη ζωή μου; Από μεγάλα έως τεράστια, χονδροειδή,<br /> μεσαίου μεγέθους και μικρότερα. Και όχι μόνον πρωτότυπα ούτε απλές επαναλήψεις, αλλά<br /> ολόκληρα σήριαλ λαθών με αναρίθμητα επεισόδια. Και όλα τα βιβλία μου δεν είναι παρά<br /> κεφάλαια από το ένα και μοναδικό βιβλίο με γενικό τίτλο, Η θλιβερή ιστορία των λαθών<br /> μου. <br /> <br />Θυμάμαι την αυθόρμητη και ομόφωνη προτροπή των μεγαλύτερων που είχαν υποφέρει τα <br />πάνδεινα από προσφυγιά και εξουσία. «Πρόσεξε, να είσαι έξυπνος στη ζωή σου». Λες και<br /> η ευφυία ήταν διάβαση για τους πεζούς και έπρεπε να βαδίζω αρχικά μέσα στα καρφιά ή<br />μέσα στις λευκές γραμμές αργότερα, να μένω στήλη άλατος στο κόκκινο ανθρωπάκι και να <br />έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα για να μη με κόψει κανένα αυτοκίνητο. ΄Η ασφαλιστήριο <br />συμβόλαιο που εκδίδει εταιρία με δωρικούς κίονες στην είσοδο κατά παντός κινδύνου της<br /> ζωής.<br /> <br />Θυμάμαι κι εκείνη τη στριμμένη θεία μου την Παναγιώτα, ράφτρα θρακιώτισσα στις <br />φτωχικές 40 Εκκλησιές της προσφυγιάς, που μάλλον μ’ αγαπούσε με τον δικό της τρόπο,<br /> να διαφωνεί σφυριχτά με το συγγενολόι, σφίγγοντας τις καρφίτσες στα λεπτά της χείλη.<br /> «Αφήστε το ήσυχο το παιδί, βρε καρακάξες, εσύ είσαι καλός, αγόρι μου, δεν είσαι;»<br />Σίγουρα και δεν ήξερε τι έλεγε η καημένη. Σε κανένα σχολείο δεν μας δίδαξαν ποτέ ότι<br /> η ευθύτητα είναι το αντίθετο της ευφυϊας. <br /> <br />Αργότερα πρόσεξα ότι άλλαξε η προτροπή από θετική σε αρνητική (αντί,«να είσαι <br />έξυπνος»,έγινε, «πρόσεξε να μην είσαι βλάκας»). Φαίνεται ότι έφταιγαν και οι <br />απαράδεκτές μου επιδόσεις. Πέρασε μια περίοδο από τη γκριμάτσα απογοήτευσης και<br /> κάποια αμφιβολία («βλάκας είσαι;») για να καταλήξει στο κατηγορηματικό και ανίατο<br /> στάδιο («μα εσύ είσαι βλάκας»). Κατά το οποίο προστέθηκε ως κωδωνοκρουσία η υπόμνηση<br /> του θείου μου τάδε, που τον έστησαν στον τοίχο, και του μεγαλύτερου ξαδέλφου μου<br /> δείνα, που τον έστειλαν στα ξερονήσια, και η δυσοίωνη παροιμία («θα πας κι εσύ σαν <br />το σκυλί στ’ αμπέλι»).<br /> <br />Παρατηρώντας, λοιπόν, το παιδικό μου περιβάλλον και, στη συνέχεια, προϊσταμένους και<br /> συναδέλφους στο γραφείο, διδάχτηκα ότι όσοι γείτονες κάθονταν στ’ αυγά τους ήταν <br />ευφυείς και όσοι έκαναν ωραίες κωλοτούμπες ευφυέστεροι, ενώ στα υψίπεδα της <br />νοημοσύνης ήταν αραγμένοι, από τη μια, ο άτεγκτος διευθυντής της τράπεζας που <br />πλούτισε από μίζες και προμήθειες και, από την άλλη, ο αρχοντικός κεντρικός ταμίας<br /> που συστηματικά έδινε λειψά τα ρέστα στους πελάτες. Αυτό το οροπέδιο υπήρξε πάντοτε <br />εξαιρετικά ευρύχωρο για να υποδεχτεί πλείστους όσους διακεκριμένους συμπολίτες μου σε<br /> κάθε τομέα, στην επιστήμη και τα γράμματα, στην πολιτική και τις επιχειρήσεις. <br />Ευνούχους επιδέξιους με τα γνωστά μεταξωτά βρακιά. Αυτούς που βλέπουν οι άλλοι στο <br />ανάκλιντρό τους και αποφαίνονται με θαυμασμό, «έξυπνος άνθρωπος ο κύριος ... » τάδε.<br /> Ο πιο έξυπνος, μάλιστα, ο κορυφαίος που γνώρισα, ήταν ο ιδιαίτερος του διευθυντή, <br />ένας νεαρός καρά τάδε, αρχιχαφιές αγέρωχος, που περιφερόταν στους διαδρόμους με τα<br /> χέρια διπλωμένα στο στήθος, παρατηρούσε, σημείωνε και ανέφερε αδιακρίτως <br />προïσταμένους και απλούς υπαλλήλους, και έφτασε τριάντα χρόνια αργότερα στη θέση του<br /> γενικού διευθυντή μιας άλλης μεγάλης τράπεζας.<br /> <br />Εκείνο που με μπέρδευε, που διαρκώς με εμπόδιζε να συμβιβαστώ με την αφόρητη βλακεία<br /> μου και να ησυχάσω επιτέλους, είναι ότι υπήρχαν πάντοτε και μερικοί που με θεωρούσαν<br /> έξυπνο (προφανώς εξίσου βλάκες). Και, επιπλέον, οι ποικίλες και πολύπλοκες <br />δοκιμασίες, γνώσεων, λέξεων, αριθμών και σχημάτων, που μονότονα συμφωνούσαν με αυτούς <br />τους μερικούς (μαύρη παρηγοριά). <br /> <br />Ως βλαξ αυθεντικός, λοιπόν, σε διαρκή αμφιβολία έζησα τη ζωή μου. Ταλαιπωρήθηκα, <br />υπέφερα και πόνεσα, και, έτσι ανεπίδεκτος μαθήσεως και ανίατος, χωρίς λεφτά και δόξα,<br /> χωρίς δεξιώσεις, υποκλίσεις, βραβεία, παράσημα και μεγαλόσταυρους (τι να σου κάνει <br />ένα κούνημα της ουράς ή ένα χαμόγελο;), πήρα κουτσά στραβά την τελευταία στροφή στο <br />αμπέλι και βγήκα με το αγύριστο κεφάλι μου στη μοιραία ευθεία.<br /><br />Τζάμπα πήγε η λαχτάρα γονέων και συγγενών, δωρεάν οι προτροπές και παραινέσεις,<br /> χαμένα τα πολυετή αναλυτικά μαθήματα από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως, σε τόπους<br /> εργασίας και κοινωνικές συναναστροφές. Ανάμεσα στους ξεροκέφαλους (καλή παρέα)<br />που είχαν κάποτε αποπειραθεί να πάνε αντίθετα σ' αυτό το ρεύμα (τι λέω, τη <br />νομοτέλεια),ήταν κάτι ταλαίπωροι φιλόλογοί μου στο σχολείο (ολέθρια επίδραση στην <br />ευεπίφορή μου εφηβεία) που πρόφεραν με ευλάβεια τη λέξη αρετή, κι επέμεναν στην <br />ονειροφαντασία τους με τρεις κι εξήντα.<br /> <br />Ομολογώ αβίαστα προφορικώς και εγγράφως ότι εξακολουθώ να βρίσκομαι σε πλήρη <br />σύγχυση. Σύγχυση που ασφαλώς και δεν μπορώ (ούτε προτίθεμαι) να επικαλεστώ σε κανένα<br /> δικαστήριο και ιδίως στο υπέρτατο εκείνο που δεν διαθέτει εφετείο, δεν αναγνωρίζει<br /> ελαφρυντικά, ούτε εκδίδει αποφάσεις με αναστολή. Που απλώς εφαρμόζει όσα με απόλυτη<br /> σαφήνεια προέβλεψε άγνωστος και παντελώς ακατανόητος νομοθέτης. Δηλαδή, όπως κι εγώ<br /> ακόμη τελικά αντιλήφθηκα, στη ζωή αυτή να ανταμείβεται ο έξυπνος, ενώ ο βλαξ να <br />εναποθέτει τις προσδοκίες του στην επόμενη. Που όταν μάλιστα αδυνατεί να την <br />πιστέψει, μένει και χωρίς την τελευταία ελπίδα.
<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-16288518160083270932018-04-07T22:46:00.000+03:002018-04-07T22:46:11.290+03:00γόνατα στο σανίδι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWkRCpACvvo4w_VOLnBJfQfXHXkySxnjPGsMT9kyYyfCcTG6xGB2mq5_Li2uRNgOYHZQR8621583zXRKW1DOdkhLxqRMlA3yyiVv_7lHkUdQIQNbFZ_zkA-noIWtbA1WYsiCH-AzILW3s/s1600/%25CE%25B3%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B4%25CE%25B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="436" data-original-width="654" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWkRCpACvvo4w_VOLnBJfQfXHXkySxnjPGsMT9kyYyfCcTG6xGB2mq5_Li2uRNgOYHZQR8621583zXRKW1DOdkhLxqRMlA3yyiVv_7lHkUdQIQNbFZ_zkA-noIWtbA1WYsiCH-AzILW3s/s640/%25CE%25B3%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B4%25CE%25B9.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Το πρόβλημα της στέγης, για κείνους που δεν διαθέτουν οικονομική άνεση, χρειάζεται<br />
επινοητικότητα και πρωτότυπες λύσεις. Στέγη αποτελούσε κάποτε ο έναστρος ή έστω<br />
και ο συννεφιασμένος ουρανός. Οι νεότεροι θα αγνοούν σίγουρα ότι η μεγάλη και<br />
λαμπρή παραλιακή λεωφόρος, οι πολυκατοικίες, τα πάρκα, οι παιδικές χαρές και τα<br />
γήπεδα αθλοπαιδιών είναι κυριολεκτικά χτισμένα πάνω σε προφυλακτικά. Το μικρό,<br />
οικονομικό και ακίνδυνο - αλλά οπωσδήποτε όχι απόλυτα ασφαλές - ελαστικό εξάρτημα<br />
γνώρισε μεγάλες δόξες την πρώτη μεταπολεμική εικοσαετία (πολύ πριν η απειλή της<br />
θανατικής καταδίκης το καθιερώσει στην τηλεοπτική οθόνη) σ' όλη την έκταση της<br />
χορταριασμένης κι έρημης παραλίας με τις τεχνητές προσχώσεις και τα μπλόκια. Άλλες<br />
δημοφιλείς περιοχές της εποχής υπήρξαν βέβαια το Σέιχ Σου, που ακόμα παρέχει<br />
αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του, και τα εβραίικα μνήματα - τρανή απόδειξη ότι η ζωή<br />
κατισχύει του θανάτου - καθώς και κάθε σκοτεινή πλατεία ή αλάνα.<br />
<br />
Με ένα προφυλακτικό και μια εφημερίδα, κατά προτίμηση την εβδομαδιαία με τις πολλές<br />
σελίδες, βολεύονταν τότε τα ζευγαράκια κάτω από την απειλή της ξαφνικής μπόρας, του<br />
συνήθως άκακου ηδονοβλεψία ή του αυστηρού αδερφού. Μια εναλλακτική και ευρύτατα<br />
διαδεδομένη λύση ήταν ασφαλώς ο μπατανάς - λέξη ή κίνηση χαρακτηριστική που<br />
προέρχεται μάλλον από τις οικοδομικές εργασίες. Χωρίς πρόθεση λογοπαιγνίου, υπήρχε<br />
μεγάλος οικοδομικός οργασμός την εποχή εκείνη. Υποπτεύομαι ότι πολλές ώριμες κυρίες<br />
της πόλης κρύβουν σε παλιά μπαούλα φούστες με τα δυσδιάκριτα πια ίχνη των νεανικών<br />
τους ημιτελών ερώτων της παραλίας.<br />
<br />
Διπλή απόλαυση, χωρίς όμως καθαρό αέρα, προσέφεραν οι χειμερινοί κινηματογράφοι,<br />
ιδιαίτερα Κυριακές και γιορτές που είχε συνωστισμό. Με τις καιρικές αντιξοότητες, οι<br />
κολώνες, οι γωνίες, το πίσω μέρος γενικά της αίθουσας ήταν ένα πολύτιμο και<br />
προπαντός ζεστό καταφύγιο για το λεγόμενο όρθιο.<br />
<br />
Έσχατη διέξοδος, που κάπως διασκέδαζε τις υποψίες των περαστικών αλλά ποτέ δεν<br />
ξεγελούσε τα παιδιά της γειτονιάς, ήταν μια συνάντηση σε πλατεία, μακριά από τους<br />
γυμνούς και προδοτικούς γλόμπους των στύλων. Διέκρινες δύο αθόρυβες και<br />
ακαθόριστες σκιές, που θα πρέπει μάλλον να κουβεντιάζανε, να μετατοπίζονται κατά<br />
διαστήματα περίεργα, να ενώνονται καν να χωρίζουν. Ένα σταθμευμένο φορτηγό, ένα<br />
κοινός τοίχος ή έστω ένα δέντρο διευκόλυναν αφάνταστα την κατάσταση.<br />
<br />
Αργότερα μειώθηκε η ποικιλία των στάσεων και δεν ήταν πια απαραίτητες οι ακροβατικές<br />
ικανότητες. Η οικονομική ανάπτυξη και η βαθμιαία χειραφέτηση της γυναίκας<br />
δημιούργησαν απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες, έκαναν ν'ανθίσει η εξυπηρετική<br />
ειδικότητα του γυναικολόγου και έδωσαν διαφορετικές διαστάσεις στην έννοια της<br />
στέγης. Στέγη σε μόνιμη βάση αποτελεί σήμερα η επιπλωμένη γκαρσονιέρα με τον έναν<br />
ή τους πολλαπλούς ενοίκους. Στέγη αποτελούν οι πίσω θέσεις του αυτοκινήτου που είναι<br />
παρκαρισμένο σε απόμερο σημείο της πόλης ή των περιχώρων. Στέγη παρέχουν και τα<br />
διάφορα ξενοδοχεία με ειδική τιμή για ένα δίωρο ή και μικρότερο χρονικό διάστημα.<br />
Στέγη παραχωρούν οι φίλοι που επιδεικνύουν πνεύμα κατανόησης.<br />
<br />
Όλες αυτές οι λύσεις κρίθηκαν απρόσφορες ή τετριμμένες χωρίς να διερευνηθούν<br />
ιδιαίτερα. Με μια ξαφνική λάμψη στα μάτια, πρότεινες εκείνη την αίθουσα των<br />
φιλότεχνων στο κέντρο της πόλης. Η κουβέντα γινόταν στο γραφείο μου, που δεν<br />
διέθετε κρεβάτι ή έστω καναπέ ή άνετη πολυθρόνα, με λίγες αλλά ενοχλητικές διακοπές<br />
από το τηλέφωνο. Μου θύμιζε επαγγελματικές διαπραγματεύσεις με καλή θέληση κι από<br />
τις δυο πλευρές και απόλυτη ισορροπία της αμφίπλευρης προσφοράς και ζήτησης.<br />
Διατηρούσε όμως, παρ' όλα αυτά, μια φρεσκάδα συνωμοτικότητας και ερωτισμού. Η ιδέα<br />
με ξάφνιασε αλλά τη βρήκα συναρπαστική και δεν άργησα να συμφωνήσω. Έπρεπε όμως<br />
να επιλυθούν πρώτα μερικές πρακτικές λεπτομέρειες.<br />
<br />
Στάθηκες για λίγο σκεφτική ενώ εγώ κοιτούσα με αμηχανία τα χαρτιά μου. Στο τραπέζι<br />
δεν γίνεται, είπες γελώντας και μούδωσες την αίσθηση ότι μάλλον έκανες μια πλάγια<br />
ερώτηση παρά μια διαπίστωση. Δεν περίμενες και πολύ παρόλο που υπήρχαν<br />
πιθανότητες για καταφατική απάντηση. Κάτω, κατέληξες. Θα φέρω εγώ κουβέρτα. Να<br />
μια ευκαιρία να θυμηθούμε τα εφηβικά μας χρόνια. Το φιλί μας, με το ένα μάτι στην<br />
πόρτα του γραφείου, επισφράγισε τη συμφωνία.<br />
<br />
Η απόλυτη άνεση της συμπεριφοράς σου σε αποδείκνυε πολύπειρη ή τουλάχιστον όχι<br />
υποκριτική. Και τί θα έλεγε ο άντρας σου αν ποτέ το μάθαινε; ρώτησα ξαφνικά. Θα<br />
χαιρότανε, τόνισες αδίστακτα, με τη δική μου ευτυχία. Αυτή η λέξη μου φάνηκε<br />
τεράστια και εξωπραγματική σαν ένα ταψί κανταΐφι για κάποιον που πίνει μόνο καφέ το<br />
πρωί. Το τζίνι μπορεί να χωρούσε στο μπουκάλι των αραβικών παραμυθιών αλλά οι<br />
θεωρητικές συλλήψεις, συχνά προεκτάσεις μιας ανομολόγητης επιθυμίας, έχουν σκέλη<br />
μακρύτερα από το πάπλωμα της πραγματικότητας. Να λοιπόν που σε μια τόσο απλή και<br />
καθημερινή ενέργεια - ή όχι;- υπεισέρχονται άκρως υποκειμενικά και συναισθηματικά<br />
στοιχεία μιας άλλης εποχής.<br />
<br />
Βρεθήκαμε κατευθείαν επάνω. Εσύ είχε πάρει πρώτα την αλληλογραφία, άνοιξες και<br />
άφησες το κλειδί στην κλειδαριά για ν' αποφύγουμε τουλάχιστον το χειρότερο είδος<br />
αιφνιδιασμού. Εγώ χτύπησα μία και τρεις φορές το κουδούνι. Γαλουχημένοι από τα<br />
παιδικά μας χρόνια με τα αστυνομικά μυθιστορήματα και τα περιπετειώδη<br />
κινηματογραφικά έργα, δεν βρήκαμε καμιά δυσκολία στις λεπτομέρειες του σεναρίου. Ο<br />
ντετέκτιβ Χ, ο άνθρωπος-αράχνη και οι άλλοι ήρωες της Μάσκας, που δανειζόμασταν με<br />
δυο δραχμές από το περίπτερο της Ολύμπου απέναντι στα λουτρά, μπορούσαν να είναι<br />
περήφανοι για τους μαθητές τους.<br />
<br />
Καθήσαμε για λίγο στο μικρό γραφείο, πλάι πλάι. Κρατούσες μια πλαστική σακούλα με τη<br />
χοντρή μάλλινη κουβέρτα. Τα γόνατα μας ακουμπούσαν κάτω από το λεπτό ύφασμα του<br />
φορέματός σου και το τραχύ ύφασμα του πανταλονιού μου. Σκέφτηκα τις πολύωρες<br />
συνεδριάσεις σ'αυτόν τον χώρο, τις συγκρούσεις τόσο σε κομματικό όσο και σε<br />
προσωπικό επίπεδο. Οι κοινοί σκοποί σπάνια κάνουν αρμονικές τις ανθρώπινες σχέσεις<br />
στην πατρίδα μας.<br />
<br />
Διερωτήθηκα μήπως ήταν ευκαιρία να επιληφθούμε μερικών πρακτικών ζητημάτων του<br />
σωματείου, να κάνουμε μια μικρή άτυπη συνεδρίαση, αλλά διατηρούσα σοβαρές<br />
αμφιβολίες αν θα το δεχόσουν και το άφησα για άλλη φορά.<br />
<br />
Ξέρεις, πρόφερα διστακτικά, πρέπει να σου πω, ότι μπορεί και να μην μπορέσω. Όλοι οι<br />
άντρες περνάνε περιόδους ανικανότητας, βιάστηκα να προσθέσω για να προλάβω το<br />
βλέμμα της απορίας σου. Το λένε και τα επιστημονικά συγγράμματα. Μην ξεγελιέσαι από<br />
την εξωτερική μου εμφάνιση που υπόσχεται αστείρευτη ζωτικότητα. Κάποτε δεν μου<br />
σηκώθηκε από υπερβολική συγκίνηση. Είναι δράμα μαύρο και σκοτεινό να λαχταράς μια<br />
γυναίκα, να έχεις φτάσει στο απόγειο της ερωτικής φόρτισης και πάθει εμπλοκή ο<br />
μηχανισμός. Ίσως τώρα να συμβεί το ίδιο από τον λεπτομερή και εμπεριστατωμένο<br />
προγραμματισμό. Αυτό το τελευταίο δεν το είπα, μου πέρασε απλώς από το μυαλό.<br />
<br />
Δεν πειράζει, απάντησες με μιαν εκπληκτική διαλλακτικότητα. Τί να κάνουμε; Υποθέτω<br />
ότι κάθε άντρας δεν είναι απαραίτητα ο γνωστός βιαστής που σαν άλλος πρίαπος<br />
λυμαίνεται τα σοκάκια της πόλης, κραδαίνοντας το ορθωμένο πέος του για να<br />
κατασπαράξει το πρώτο ανυπεράσπιστο θηλυκό. Η σκέψη και μόνο ότι θα μπορούσα να<br />
είμαι εγώ ο αποτρόπαιος βιαστής, μου προκάλεσε γέλια μέχρι δακρύων. Θα πρέπει να<br />
εκφυλίστηκε το ανδρικό φύλο, αναλογίστηκα σκουπίζοντας τα μάτια μου με κάποιο<br />
αδιόρατο ίχνος περιφρόνησης για τον εαυτό μου. Όταν συνήλθα, σε κοίταξα με αρκετή<br />
ανακούφιση. Είχες δεχτεί το χειρότερο. Πολύ μυαλό και λίγη στύση, επιβεβαίωσα<br />
αποφθεγματικά.<br />
<br />
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν. Έστρωσες την κουβέρτα στο κέντρο ακριβώς της μικρής<br />
αίθουσας με την επιμέλεια μιας καλής νοικοκυράς, ισιώνοντας τις ζάρες. Προχωρήσαμε<br />
βουβοί σαν να εκτελούσαμε ευσυνείδητα μιαν επιβεβλημένη διαδικασία. Από τη<br />
χαραμάδα της μπαλκονόπορτας και τα μισάνοιχτα παντζούρια, μια φωτεινή επιγραφή<br />
που αναβόσβηνε έσπαζε το απόλυτο σκοτάδι. Λίγα μέτρα δεξιά από το κεφάλι μου,<br />
φάνταζε ένας τεράστιος πίνακας με ακαθόριστη σύνθεση και στο ταβάνι σειρά οι<br />
σιωπηλοί προβολείς. Τη στιγμή εκείνη διαπίστωσα με έντονη δυσαρέσκεια ότι δεν είχαμε<br />
μαξιλάρι.<br />
<br />
Τη χαριστική βολή για μένα την έδωσαν τα στήθη σου που έπεφταν κάπως χαλαρά προς<br />
τα πλάγια καθώς ήσουν ξαπλωμένη ανάσκελα. Ξαπλωμένη ανάσκελα, να δυο λέξεις<br />
ερεθιστικές κάτω από διαφορετικές συνθήκες ή με τις ίδιες συνθήκες αλλά διαφορετικό<br />
αρσενικό. Κι όμως, ντυμένη με το πολύχρωμο φουστάνι ως τα γόνατα, με τα τακούνια<br />
και το κοντά μαλλιά, με το άρωμα και τον αέρα του δυναμισμού, σε είχα βρει πολύ<br />
ελκυστική.<br />
<br />
Οι ειδικοί λένε πως το υπ' αριθμόν ένα σεξουαλικό όργανο είναι το μυαλό του ανθρώπου.<br />
Το υπόλοιπο σύστημα υπακούει στις εντολές του, συνειδητά και συχνότερα<br />
υποσυνείδητα. Κι εμένα το μυαλό μου σαν δέκτης ήταν γεμάτο παρεμβολές και παράσιτα<br />
και σαν πομπός καθόλου συντονισμένο στις ερωτικές συχνότητες. Μάλλον έμοιαζε με<br />
πρόχειρη αποθήκη ή σοφίτα όπου είναι πεταμένα φύρδην μίγδην διάφορα ετερόκλητα<br />
αντικείμενα και οπωσδήποτε μια καρέκλα με τρία πόδια και μια ξεφουσκωμένη μπάλα.<br />
Θα πρέπει όμως να παραδεχτώ πως οι ρόγες σου, με δυο μελανές πινελιές, ξεκαθάρισαν<br />
τουλάχιστον τις αράχνες.<br />
<br />
Παρ' όλα αυτά, διαπίστωσα με κατάπληξη και ανακούφιση πως η στύση ήταν κανονική.<br />
Τα αγγεία είχαν γεμίσει αίμα, ο επιβήτορας, αν και σκιά του παλιού του εαυτού, ήταν σε<br />
θέση μάχης. Έγειρα πάνω σου κι ένιωσα το σκληρό πάτωμα κάτω από τη διπλή στρώση<br />
της κουβέρτας. Τα λιγοστά μας χάδια ήταν δειλά ή τυπικά, λες και περιμέναμε ο ένας τον<br />
άλλο ή τηρούσαμε σαφείς και αυστηρές οδηγίες. Ακολούθησε η πλήρης οικειότητα με τη<br />
γυμνή και ευαίσθητη σάρκα μου μέσα στη γυμνή κι ευαίσθητη δική σου σάρκα. Αν και<br />
τα γόνατά μου πονούσαν στο σανίδι και δεν μπορούσα με τίποτα να βγάλω από το<br />
μυαλό μου κάτι δουλειές που είχα την άλλη μέρα στο γραφείο, οι ρυθμικές κινήσεις ήταν<br />
οι προβλεπόμενες και η εκσπερμάτωση δεν άργησε δυστυχώς καθόλου.<br />
<br />
Δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα ούτε ασφαλώς κι εσύ. Ούτε καν η σκέψη του τί έγινε και<br />
πού έγινε με είχε ερεθίσει. Ίσως αυτό να έδωσε σε σένα κάποια ικανοποίηση, ηθική θα<br />
την έλεγα. Να ξέρεις ότι στο σημείο που ακουμπάνε τα πόδια τους τόσοι διανοούμενοι<br />
και κυρίες του καλού κόσμου, με όλη την επίφαση της αστικής κουλτούρας, εσύ έκανες<br />
έρωτα. Έστω έναν τέτοιο έρωτα, μηχανικό κι ανήδονο, ή ακριβώς ένα τέτοιο έρωτα που<br />
ταιριάζει στην υπόστασή τους. Έναν έρωτα παρωδία που αναιρεί την ίδια την ουσία του<br />
όπως και η ζωή τους. Μια γυμναστική, πρωινή, μεσημεριανή ή βραδινή, που κάποιος ή<br />
κάτι την επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα κι ελάχιστοι έχουν την ανθρώπινη ποιότητα που<br />
χρειάζεται για να την αρνηθούν.<br />
<br />
Απεμπλακήκαμε και πήραμε πάλι την προηγούμενη θέση, ο ένας πλάι στον άλλο.<br />
Καπνίσαμε το καθιερωμένο τσιγάρο σε απόσταση γυμνού κορμιού τριών εκατοστών ή<br />
τριών χιλιομέτρων. Σκουπιστήκαμε με χαρτί που έφερες εσύ από το καμπινέ,<br />
αποστρέφοντας ευγενικά τα μάτια ο ένας από τον άλλο. Ψάξαμε με αγωνία κάτι να<br />
πούμε. Βρήκαμε τα ρούχα μας, όχι πεταμένα δω κι εκεί αλλά τακτοποιημένα δίπλα μας σε<br />
μικρούς σωρούς. Ντυθήκαμε στο μισοσκόταδο σαν να μην είχαμε ποτέ γδυθεί. Με<br />
μεγάλο δισταγμό, ανάψαμε το πλαϊνό φως και ρίξαμε μια ματιά τριγύρω για τυχόν<br />
προδοτικά ίχνη. Χωρίσαμε, δύο συνωμότες που το μυστικό τους δεν ενδιαφέρει κανένα.<br />
<br />
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-23871396754126358642018-02-14T14:40:00.000+02:002018-02-14T14:40:21.642+02:00Nόστος (επιστροφή στην πατρίδα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZdPMAwf9KnALglXGNFFkDPTUQdpQCD5bfDmU56Nrk3Qmj_HWXduFEo8rk_fw3qB8bpKoaMhSXtK9gSFSat5QAUxeN4Y1-MvDByagNMvfsMDPOMXfukaEBC3kTE9X3OD2vKiqBoK0D8ww/s1600/maskes.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="560" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZdPMAwf9KnALglXGNFFkDPTUQdpQCD5bfDmU56Nrk3Qmj_HWXduFEo8rk_fw3qB8bpKoaMhSXtK9gSFSat5QAUxeN4Y1-MvDByagNMvfsMDPOMXfukaEBC3kTE9X3OD2vKiqBoK0D8ww/s640/maskes.gif" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
Το ραντεβού είναι για μετά τις δέκα και μισή το πρωί της Κυριακής στο ίδιο μέρος πάντα.<br />Συνήθως πρώτος έρχεται ο Στέργιος, που μένει επάνω στη στροφή της Βίλλας Ρίτζ και<br />έχει συνηθίσει να ξυπνάει πολύ νωρίς. Λεπτός και σοβαρός και άψογα ντυμένος, διασχίζει<br />ευθυτενής την απαστράπτουσα καφετέρια ως το βάθος, χαιρετάει το προσωπικό και<br />παραγγέλλει ένα βραστό καφέ. Ύστερα κάθεται στην αριστερή άκρη του καναπέ, πίσω<br />από το μακρύ τραπέζι που είναι κρατημένο, αφήνει το τσαντάκι του στο πλάι, καθαρίζει<br />με μικροβηξίματα από επαγγελματική συνήθεια τον λαιμό του και ανοίγει το Βήμα.<br /><br />Απέναντι, μακριά πίσω απ' τη θάλασσα, προβάλλει χιονισμένος ο Όλυμπος, κάποιες φορές<br />με εκπληκτική ευκρίνεια, σχεδόν αγγίζοντας τον ουρανό. Δυο διαδοχικά ημικύκλια απ'<br />το Μεγάλο στο Μικρό Καραμπουρνάκι, και δεξιά πολύ κοντά ο κόλπος, ακύμαντος σαν<br />λίμνη. Από κάτω ακριβώς και αριστερά, απλώνεται η ανατολική πλευρά της πόλης, με<br />κτίρια που σταδιακά αραιώνουν ως το αεροδρόμιο και τον δημόσιο δρόμο για τη<br />Χαλκιδική. Το μαγαζί διαθέτει κι ένα τεράστιο μπαλκόνι στις κορυφές των πεύκων που<br />είναι απολαυστικό μόλις ζεστάνει ο καιρός.<br /><br />Στο μεταξύ, ο Βύρων, πάντα νεανικός και ζωηρός, έχει ξεκινήσει ψηλά πίσω απ' το<br />Επταπύργιο και, ακολουθώντας τον περιφερειακό, κατεβαίνει στη Μαλακοπή, παρκάρει<br />καβαλώντας το πεζοδρόμιο και μου χτυπάει το θυροτηλέφωνο. Αισθάνομαι μία μικρή<br />ενοχή διαρκείας, γιατί ποτέ μου δεν έμαθα να οδηγώ, και φροντίζω να είμαι έτοιμος από<br />ώρα, μετά το ξύρισμα και το ντουζ και την υπόλοιπη πρωινή ιεροτελεστία και αφού έχω<br />φέρει μια στοίβα εφημερίδες απ' το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Κατεβαίνω σχεδόν<br />αμέσως, χαζεύω λίγο στο προαύλιο τις ήμερες γάτες της γειτόνισσας, που<br />κουλουριάζονται ηδονικά στον ήλιο σαν πολύχρωμα κουβάρια από μαλλί, και<br />συνεχίζουμε μαζί για το Πανόραμα.<br /><br />Στον δρόμο ακούμε μουσική της δεκαετίας του '50, σχολιάζουμε τον καιρό και τα<br />ανώμαλα φαινόμενα που ολοένα και πληθαίνουν, και κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση<br />του χρηματιστηρίου και της οικονομίας. Περνάμε ολοταχώς έξω απ' τον παράδεισο χωρίς<br />να ρίξουμε ματιά και μακαρίζουμε τον εαυτό μας που έχουμε φίλους αληθινούς από τα<br />παιδικά μας χρόνια. Αν βρούμε με την πρώτη να παρκάρουμε στ' Αστέρια, είμαστε ακόμη<br />πιο τυχεροί.<br /><br />Δεν έχουμε προλάβει να χαιρετίσουμε τον Στέργιο, καμιά φορά με χτύπημα στην πλάτη<br />και με χειραψία, και να παραγγείλουμε τους δικούς μας καφέδες, και εμφανίζεται ο Τάσος,<br />φρέσκος, εγκάρδιος και γεροδεμένος. Λογικός έως τετράγωνος, όπως τονίζει και ο ίδιος.<br />Αυτός ξεκινάει απ' το Μελισσοχώρι ή από την περιοχή του Φοίνικα όταν έχει και την<br />Κυριακή κάποιο ραντεβού στο γραφείο. Ο άλλος Τάσος, ο πιο χαρούμενος και φωνακλάς<br />στην τάξη και ο μοναδικός που επέστρεψε στο σχολείο ως καθηγητής, έρχεται<br />σπανιότερα, όταν δεν αισθάνεται και τόσο αυστηρός με τους αμετανόητους όπως εγώ,<br />που δεν εννούν να κόψουν το κάπνισμα.<br /><br />Έχουμε ήδη τη μικρή απαρτία των τακτικών. Λίγο αργότερα έρχεται ο Στέφανος και<br />κάποτε ο Φώτης, ο Κώστας και ο Γιώργος. Ο άλλος Γιώργος προτιμάει την ώρα που<br />ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Τις μέρες που ανεβαίνει ο Αρμένος από την Αθήνα, δεν<br />αποκλείεται καθόλου να μας αιφνιδιάσει μαζί με τον Κινέζο και ίσως τον Τάκη, που γύρισε<br /> πρόσφατα ύστερα από μια ολόκληρη ζωή στη Γερμανία. Ο Μπόντζος έχει ήδη αποσυρθεί<br />σε κάποιο χωριό του Πηλίου και είναι εκεί πιο ευτυχισμένος, μόνος με τους σκύλους, τις<br />γάτες και τα πουλερικά του.<br /><br />Μπορεί καμιά φορά να έρθουν και οι πολυάσχολοι, όπως ο Χοντρός και ο Δράκος και<br />βέβαια ο Χαβαλές, συνήθως αφού τους γίνει ειδική πρόσκληση. Η μέση προσέλευση είναι<br />τέσσερις έως επτά. Πάντως το Αρνί, που έφερνε μαζί του κάποιες παλιές συμμαθήτριες<br />και προκαλούσε αμηχανία, έχει από καιρό εξαφανιστεί και ο Ντίνος επιμένει, χωρίς να<br />πείθει του υπόλοιπους, πως είναι καλύτερα στην Πλατεία Αριστοτέλους. Εκείνος που δεν<br />έρχεται ποτέ είναι ο Πολύβιος.<br /><br />Όταν μιλάμε σοβαρά, χρησιμοποιούμε τα μικρά ονόματα, αλλιώς τα αιώνια<br />παρατσούκλια. Φωνάζουμε και μαλώνουμε κάπως λιγότερο, αλλά αυτά που λέμε δεν<br />διαφέρουν και πολύ από τα τότε, για να μην πω ότι είναι και χειρότερα. Ο Ανώμαλος<br />σκύβει το κεφάλι και λέει χαμηλόφωνα, σκάστε ρε σεις, αυτοί εδώ πλάι γούρλωσαν τα<br />μάτια. Εσύ τραγούδησέ μας μια άρια, τον αποπαίρνει ο Τούρκος, κι οι άλλοι γελάνε, έτσι<br />είμαστε εμείς κι άν τους γουστάρει. Ο Τούρκος είναι διευθυντής στην τράπεζα. Αν δεν<br />μας έβλεπαν, μπορεί και να νόμιζαν ότι είμαστε μαθητές ή φοιτητές. Πού να ερχόταν και<br />ο Χαβαλές.<br /><br />Όταν βρίσκεται σε ολομέλεια, αυτή η για την ηλικία της ανάρμοστα θορυβώδης και<br />αιρετική παρέα, έχει κάθε στυλοβάτη της κοινωνίας, όπως είχαν προβλέψει οι καθηγητές<br />μας, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ειρωνεία. Έχει τους μηχανικούς και τον<br />αρχιτέκτονά της, τον οικονομολόγο της και τον χρηματιστή της, τον καθηγητή της και<br />τον δάσκαλο της αγγλικής, έχει τους υπαλλήλους της και τον αμίμητο διακοσμητή της.<br />Βεβαίως έχει και τον δικηγόρο της που , πράος και μειλίχιος και αδιόρατα σατανικός,<br />επισημαίνει τις ποινικές και αστικές συνέπειες. Ο οδοντίατρος είναι παρών κι έχει πολλή<br />δουλειά αλλά αυτοί που απείρως περισσότερο χρειάζονται, ο μεν γιατρός μένει στη<br />Μυτιλήνη, ο δε ψυχίατρος στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Α, βέβαια, η παρέα βρίθει και<br />από επιχειρηματίες και διευθύνοντες συμβούλους μεγάλων εταιριών. Άσε μας τώρα, ρε<br />Τζαχείλα, όπως θα έλεγε, και λέει και ο εξ αυτών Αρμένος.<br /><br />Μπορεί να έχουμε τεράστιες διαφορές σε πολλά, από εμφάνιση ως χαρακτήρα και<br />νοοτροπία, κι από τα γενικότερα ενδιαφέροντα ως τα προσωπικά ελαττώματα. Μπορεί<br />ακόμη να είναι πολύ αργά για να στήσουμε ένα δίτερμα έξω στον δρόμο ή στον μακρύ<br />διάδρομο που οδηγεί στην καφετέρια. Κανένας μας όμως δεν διστάζει να γελάσει με<br />αξιώματα και τίτλους, να γελάσει πρώτα με μας τους ίδιους και μετά με διάφορους<br />καραγκιόζηδες τριγύρω. Δεν άλλαξες καθόλου, ίδιος και απαράλλακτος είσαι όπως στα<br />δεκάξι, επιμένει κατηγορηματικά στο αυτονόητο ο Τούρκος.<br /><br />Σε μένα βέβαια έλαχε να γράψω αυτή την ιστορία. Που είναι πέρα για πέρα αληθινή και<br />ας μου φαίνεται σαν παραμύθι. Πού είναι μια ιστορία και χιλιάδες και ο καθένας θα την<br />είχε γράψει διαφορετικά. Πολλές φορές από παλιά, ήθελα να μιλήσω για τα χρόνια εκείνα<br />και πάντοτε με σταματούσε η σκέψη, έ, όχι και βιβλίο για το σχολείο. Έως ότου, με τη<br />δική της ανεξήγητη διαδικασία, αυτή η φράση ωριμάσει και γίνει ξαφνικά, και βέβαια ένα<br />βιβλίο για το σχολείο, πέρασαν 43 χρόνια και μεσολάβησαν 18 βιβλία. Κι ακόμη, αν το<br />είχα γράψει νωρίτερα, το τέλος ίσως να ήταν διαφορετικό και κάπως πιο χαρούμενο.<br /><br />Να μην ξεχνάμε επίσης ότι έχω εκπληρώσει πια το χρέος μου στην κοινωνία και έλαβα το<br />αποφυλακιστήριο, με υπογραφή και με σφραγίδα, μαζί με κάποια οδοιπορικά. Μπορεί οι<br />φύλακες κι οι άλλοι τρόφιμοι στο ίδρυμα να με σημάδεψαν για τα καλά στα ορατά και<br />ιδίως στα αόρατα, μπορεί το τίμημα που αναγράφεται στο τιμολόγιο να είναι η ζωή μου<br />και να μου φαίνεται λιγάκι ακριβό αλλά δεν είναι. Δεν είναι καθόλου ακριβό αφού δεν<br />μπορώ να επικαλεστώ κανενός είδους μεταμέλεια.<br /><br />Κάθομαι λοιπόν τώρα και κοιτάζω απέναντι τον Όλυμπο και βλέπω τους θεούς να<br />χαμογελάνε μελαγχολικά. Κάθομαι με την άνεσή μου και κοιτάζω στο ετήσιο περιοδικό<br />τα κείμενα της χρονιάς που είχα γράψει τότε, κάθομαι και σκαλίζω τα περασμένα. Καθότι<br />είμαι τύπος κουμαρτζή από τα παιδικά μου χρόνια και ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία<br />είναι ο Παίκτης, δε ριψοκινδυνεύω για το κέρδος αλλά για το ίδιο το παιχνίδι. Καθότι έχω<br />πια γίνει άσπονδος φίλος με τα παλιά μου τραύματα, μου αρέσει να εξετάζω τα<br />εναλλακτικά σενάρια και να αναλογίζομαι τι θα γινόταν σε κάθε μία περίπτωση.<br /><br />Αν ήμουνα πειθαρχικός και έτρωγα το φαγητό μου. Αν είχα ακούσει τον Πολύβιο κι<br />είχαμε φύγει μαζί για την Αμερική ή για τη Γη του Πυρός και τις νήσους Γκαλαπάγκος. Κι<br />αν είχα συναντήσει τη Μπάρμπαρα, εκείνη την ξανθούλα με την οποία<br />αλληλογραφούσα χρόνια και με περίμενε μάταια στο Ρότσεστερ. Ή αν είχα τελειώσει εδώ<br />τη Νομική και είχα παντρευτεί την πρώτη μου αγάπη. Τέλος, αν έστω και για μια φορά<br />δεν υποστήριζα με τόσο πάθος χαμένες υποθέσεις. Όχι, τράπεζα δεν περιλαμβάνουν τα<br />σενάρια γιατί και οι ταινίες φρίκης έχουν τα όρια τους.<br /><br />Αυτές είναι μόνον μερικές από τις αρχικές εκδοχές και μέσα απ' το καλειδοσκόπιο<br />προβάλλουν άλλες πολλές και απίστευτες. Ο καθένας όμως μπορεί να στήνει με τη<br />φαντασία του άπειρα σκηνικά μιας υποθετικής ζωής και μάλιστα αφαιρώντας επιλεκτικά<br />κάποια από τα υλικά κακής ποιότητας και μη παραχωρώντας τίποτα από τα τιμαλφή του.<br />Και ίσως σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποιον άλλο γαλαξία, οι εκδοχές αυτές να<br />εξελίσσονται απρόσκοπτα αυτή την ίδια τη στιγμή. Όλα είναι πιθανά και όλα γίνονται.<br />Αν όχι τώρα, σε μια από τις αναρίθμητες ζωές του μέλλοντος, όπως μας παρηγορεί και ο<br />Γκατουτάμα.<br /><br />Με οποιαδήποτε όμως εκδοχή, το συμπέρασμα είναι μονότονα το ίδιο. Και πάλι ο ίδιος θα<br />ήμουνα, και πάλι τα ίδια λάθη θα έκανα. Με το ίδιο πάθος. Όπως τώρα που αισθάνομαι<br />σαν να έχω μόλις αποφοιτήσει και να μοσχοβολάει το καλοκαίρι. Και να με περιμένει<br />εκείνη ανθισμένη στον παλιό σύλλογο για μια βόλτα ως τα μπλόκια. Και να μας περιμένει<br />όλους στη στροφή ένας κόσμος μεθυστικός, και να μας περιμένουν επευφημίες και<br />χειροκροτήματα στο τέρμα. Και τα σαραντατόσα χρόνια να μην υπήρξαν παρά ένας<br />λήθαργος ή μια βουτιά στο τίποτα.<br /><br />Την τελευταία φορά που περπάτησα στις παρυφές του παραδείσου, ο αέρας ήταν<br />φορτωμένος σκιές και μνήμες. Από το τότε, απ' τον καθένα και το κάθε τι που μας δίδαξε<br />και μας μεγάλωσε. Από μια alma mater. Όμως, σε ποιές σκιές να ελλοχεύουν ο Μπάκος<br />και ο Τακατάκας; Να φτιάχνει τα γυαλιά του ο Κώστας που ξεκίνησε στο Σέϊχ-Σου την<br />κυριακάτικη αυτή συνάντηση; Ίσως να κρύβονται μαζί με τον Μάκη, τον Χαρίτο και τον<br />Άκη. Και να έχουν αρχίσει μιαν ατέλειωτη συζήτηση με τον Μούτσο και τους άλλους.<br /><br />Μετά την αποφοίτηση λοιπόν και λίγο αργότερα, αυτή η σφιχτοδεμένη τάξη<br />κυριολεκτικά σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους. Καμιά εικοσαριά έφυγαν για σπουδές<br />στη Γερμανία, αρκετοί άλλοι στην Αμερική και στην Αθήνα, μερικοί αλλού, ακόμη και<br />στην Αφρική. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στην πόλη μας. Και ακολούθησαν όσα φέρνει η<br />ζωή.<br /><br />Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση να είναι ο Αρμένος, που είναι Έλληνας και είχε<br />συριακό διαβατήριο. Σπούδασε και παντρεύτηκε στη Γερμανία και πήρε τη γερμανική<br />υπηκοότητα, έζησε στην Αγγλία και τώρα βρίσκεται ξενιτεμένος στην Αθήνα.<br />Ξενιτεμένος από πού; Μα από την παλιά Ανθέων φυσικά και από τους φίλους. Εγώ ο ίδιος<br />άλλαξα είκοσι μόνιμες κατοικίες στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στο Λονδίνο. Πολλοί<br />επέστρεψαν άλλά υπάρχουν και αρκετοί που ακόμα ζουν στις χώρες των σπουδών τους.<br /><br />Από το 1982, γιορτάζουμε κάθε πέντε χρόνια την επιστροφή στο σχολείο, μαζί αγόρια και<br />κορίτσια. Έρχονται οι περισσότεροι από κάθε γωνιά του κόσμου, έρχονται και δυο-τρεις<br />από τους τότε νεαρούς καθηγητές. Η αρχική συνάντηση γίνεται έξω από το κεντρικό<br />κτίριο με καφέδες και αναψυκτικά. Με χαρές, εκπλήξεις και επιφωνήματα. Μπορεί να δεις<br />ξαφνικά μπροστά σου τον Γρηγόρη, τον Ερρίκο ή τον Μανώλη. Ελεεινολογούμε<br />διακριτικά τις φθορές του χρόνου, κάνουμε βόλτες στα δρομάκια και βλέπουμε τα<br />γήπεδα, μπαίνουμε και καθόμαστε στην παλιά αίθουσα του κλασσικού.<br /><br />Ο Χαβαλές επαναλαμβάνει κάποια από τ' αρχαία καλαμπούρια και ζωγραφίζει στον<br />πίνακα. Θυμόμαστε τον Τούρκο ν' αντιγράφει κάτω από την μύτη του καθηγητή, τον<br />Κινέζο να πηδάει απ' το παράθυρο την ώρα του μαθήματος, τον Παπαδημητρίου και τον<br />Μποτσάκη να παραδίδουν μαθηματικά, τον Παραρά να μας θωρεί ακίνητος και να<br />δακρύζει. Θυμόμαστε τον μαύρο φιλόλογο, Σμώλγουντ, να διαβάζει με εκπληκτική<br />άρθρωση και παραστατικές χειρονομίες τους λόγους του Βρούτου και του Αντώνιου<br />πάνω από το πτώμα του δολοφονημένου Ιούλιου Καίσαρα. Θυμάται ο καθένας ότι<br />θυμάται., Ο πρόεδρος μας ξεναγεί και όλοι θαυμάζουμε τις καινούριες εγκαταστάσεις.<br />Καθόμαστε να φάμε, εκφωνούνται λόγοι, κάνουμε προσκλητήριο απόντων. Ακολουθεί μια<br />εκδρομή, συνήθως στη Χαλκιδική.<br /><br />Οι φιλίες όχι μόνον παραμένουν αλλά και ενισχύονται όπως ο ρυθμός του<br />μαραθωνοδρόμου όταν μπαίνει στο στάδιο εξουθενωμένος και βλέπει πια στο βάθος την<br />τελική γραμμή. Διαπιστώνει κανείς ότι χαίρεται ακόμη και με κείνους που κάποτε δεν<br />χώνευε. Πριν λίγες μέρες καταλήξαμε ότι θα πρέπει πλέον η συνάντηση να γίνεται κάθε<br />ένα ή το πολύ δύο χρόνια.<br /><br />Και να που ο Στέργιος με σπρώχνει στον ώμο και συνέρχομαι. Πάλι αφαιρέθηκες, μου<br />λέει. Αυτή είναι μια πολύ παλιά συνήθεια, μέσα και έξω από την τάξη. Φεύγω από την<br />ρουτίνα, μετατοπίζομαι και καταδύομαι σε κείνο που με μαγνητίζει. Έτσι, μπορεί να<br />κοιτάζω και να μην βλέπω, να είμαι όλος προσοχή και να μην ακούω τίποτα. Να<br />απουσιάζω. Και ξαφνικά να επανέρχομαι και να πιάνω λέξεις από την τελευταία φράση.<br /><br /><br />Είναι ήδη περίπου μία και τέταρτο και έχουμε τελειώσει και τον δεύτερο καφέ. Η αίθουσα<br />έχει γεμίσει από ένα πλήθος πολύβουο και καλοντυμένο. Και ξένο εντελώς. Εκεί που<br />κάποτε του ξέραμε όλους. Σηκωνόμαστε, αφήνουμε με υστεροβουλία ένα γενναίο<br />φιλοδώρημα και βγαίνουμε στον δρόμο. Μαζευόμαστε σε κύκλο, καμιά φορά ο ένας με το<br />χέρι στους ώμους του άλλου. Την άλλη Κυριακή, λοιπόν. Εγώ θα λείπω σε ταξίδι, λέει ο<br />Τάσος. Γεια και χαρά και ο καθένας στο αυτοκίνητό του.<br /><br />Κατεβαίνουμε τα υψώματα και ρίχνουμε τώρα μια κλεφτή ματιά καθώς περνάμε έξω απ'<br />τον παράδεισο. Μπορούμε να τον διακρίνουμε αμυδρά αλλά η είσοδος μάς είναι<br />απαγορευμένη. Γιατί ο παράδεισος υπάρχει βέβαια, ο ίδιος πάντα και στα ίδια μέρη αλλά<br />στον παρελθόντα χρόνο. Είναι μια χώρα μακρινή, προσωρινή μα και αιώνια, με πρόσωπα<br />που αναδύονται αστραφτερά μέσα από θαμπές φωτογραφίες. Μια χώρα ανεξιχνίαστη μα<br />και παράξενα οικεία.<br /><br />Η είσοδος μάς είναι απαγορευμένη γιατί ο παράδεισος αγνοεί το όνομά του. Όταν τον<br />λες παράδεισο, χαμογελάει ειρωνικά. Όταν πας να τον αγγίξεις, αποτραβιέται σαν τα<br />σταφύλια του μυθικού Ταντάλου. Το μόνο που σου επιτρέπεται είναι να εισπνέεις το<br />άρωμά του κάπου κάπου. Η είσοδος μάς είναι απαγορευμένη γιατί ο παράδεισος φοράει<br />μαγικά γυαλιά σε χρώμα βαθύ γαλάζιο. Έτσι, δεν βλέπει μακριά, δεν νοιάζεται και για<br />πολλά, και δεν ρωτάει τον λόγο και αν στο διπλανό κουδούνι ανοίγει η πόρτα για την<br />κόλαση.<br /><br />Όμως κι εμείς κάποτε υπήρξαμε παιδιά του παραδείσου. Μπορείτε να το διαπιστώσετε απ'<br />το ελάχιστο γαλάζιο που απομένει στο βάθος των ματιών μας. Μα παραβήκαμε τους<br />νόμους του με ενθουσιασμό και απερισκεψία. Έτσι, συνήλθε το πειθαρχικό συμβούλιο<br />και δικαίως μας απέβαλε για πάντα. Από τότε, έχουμε επανειλημμένα ζητήσει να<br />εξεταστεί και πάλι η υπόθεσή μας με μεγαλύτερη επιείκεια. Έχουμε αναθέσει και στον<br />νομικό μας σύμβουλο, που γνωρίζει άριστα το θέμα, να υποβάλει αρμοδίως τις σχετικές<br />αιτήσεις. Έχουμε, επιπλέον, προσφερθεί να παραδώσουμε όλα τα επίγεια αγαθά μας,<br />έχουμε υποσχεθεί να μην προφέρουμε ποτέ το όνομά του, και να φορέσουμε και πάλι τα<br />μαγικά γυαλιά σε χρώμα βαθύ γαλάζιο.<br /><br />Δεν έχουμε λάβει ως τώρα καμία απάντηση. Και όσο κι αν εξακολουθούμε παράλογα να<br />ελπίζουμε, το ξέρουμε καλά πως δεν υπάρχει αντάλλαγμα, ότι ο νομοθέτης είναι<br />άτεγκτος και τα όργανα ανίσχυρα. ΄Ισως γιαυτό στον Όλυμπο απέναντι, τις μέρες που<br />είναι χιονισμένος και οι κορφές του, μέσα σ' εκπληκτική διαφάνεια, σχεδόν αγγίζουν τον<br />ουρανό, βλέπουμε τους θεούς να χαμογελάνε μελαγχολικά. Σαν να ζητάνε εκείνοι τη<br />δική μας επιείκεια.
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #cc0000;"><i>Υ.Γ. Από την πρώτη ανάρτηση αυτού του διηγήματος το 2009 ως τώρα, έχουν φύγει από </i></span><br />
<span style="color: #cc0000;"><i>κοντά μας ο ένας Τάσος και ο άλλος Τάσος, ο Φώτης, ο Μπόντζος, ο Δράκος και ο Χαβαλές.</i></span><br />
<span style="color: #cc0000;"><i>Κι εμείς οι υπόλοιποι, που εξακολουθούμε να μαζευόμαστε στ' Αστέρια κάθε Κυριακή πρωί, </i></span><br />
<span style="color: #cc0000;"><i>πέρνουμε σειρά ένας-ένας για να τους ακολουθήσουμε. «Περιμένετε, παιδιά, δεν θα αργήσουμε ...» </i></span><br />
<span style="color: #cc0000;"><i>Οι συμμαθητές της τάξης του "57 θα ξανακάνουν το re-union τους, χωρίς καμία απολύτως </i></span><br />
<span style="color: #cc0000;"><i>απουσία, και πάλι μέσα στην αστραφτερή τους νιότη.</i></span><br />
<span style="color: #cc0000;"><i><br /></i></span>
<br /></div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2650256767866038198.post-84429056154074431052017-12-03T15:46:00.001+02:002017-12-03T15:46:47.137+02:00Ούτε ένα ξέφτι απ' το χαμόγελό της<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimKiy8BEPH9sZuex-spmo4SPGQIdspAPrJT9tMdG8rc1z1_27zz-bInSCTdKNRiRfuV8NSLHdj7Nt0d15oq7BtIeNZhkphbZ6IJwWSWmFmDdWTO5rw1fK_uuPa4lLcIi1wWoEyTr_61xA/s1600/e753e2e9da99f1f4acce1916140d3ee7+%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AC+%25CE%25BA%25CE%25B9+%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2581%25CF%258C.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1440" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimKiy8BEPH9sZuex-spmo4SPGQIdspAPrJT9tMdG8rc1z1_27zz-bInSCTdKNRiRfuV8NSLHdj7Nt0d15oq7BtIeNZhkphbZ6IJwWSWmFmDdWTO5rw1fK_uuPa4lLcIi1wWoEyTr_61xA/s640/e753e2e9da99f1f4acce1916140d3ee7+%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AC+%25CE%25BA%25CE%25B9+%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2581%25CF%258C.jpg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">μου λείπει τα όνομά μου στα δικά σου χείλη</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">αυτά μου μόνο εσύ για μένα ήξερες</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">τώρα δεν μένει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τίποτα</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">ούτε το θρόισμα από το φόρεμά σου</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">μικρό ένα ξέφτι απ’ το χαμόγελό σου</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πώς να μιλήσει κανείς για την απουσία;
Για το δεν και το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"></span>μηδέν, για το κενό, το τίποτα; Πώς να μιλήσει
για ένα χάσμα μέσα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του που δεν
γεμίζει; Όσα βιβλία κι αν γράψει, όση αγάπη κι αν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δώσει, κι αν του δοθεί. Γεμίζει η
άβυσσος;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άκουγα τους μεγάλους να λένε για
κάποιο παιδί στο σχολείο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«είναι ορφανό, το
καημένο»,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι ένιωθα ένα σφίξιμο στο
στομάχι, κάτι απροσδιόριστο ανάμεσα σε
οίκτο και φόβο. Όχι, δεν ήμουν ορφανός εγώ, εγώ είχα τον
μπαμπά και τη μαμά μου. Όμως πού ήταν η μητέρα μου; Άγνωστο.
Κάπου στην ίδια πόλη, μπορεί και κοντά στο σπίτι μας, με την
καινούρια οικογένειά της. Μας είχε αφήσει και είχε φύγει γιατί
δεν μπορούσε να μας ανεχτεί, εμένα και τον μεγάλο μου αδερφό,
όπως κραύγαζε όταν θύμωνε και παραλογιζόταν ο μπαμπάς. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μας είχε αφήσει πάντως. Αυτό ήταν
σίγουρο. Και αμετάκλητο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η τελευταία
φορά που την είχα δει ήταν όταν τελείωσα τη δευτέρα δημοτικού και ο Γιώργος, που
είχε αποφοιτήσει από το ίδιο σχολείο,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με πήρε από το χέρι να πάμε από την Αγίας Σοφίας στο σπίτι της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θείας Παναγιώτας στις 40 Εκκλησιές όπου
έμενε προσωρινά η </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">μητέρα μας. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είχαμε περάσει μερικές μέρες μαζί
της, κάναμε και εκδρομές στο Σέιχ-Σου, ως την Άσπρη
Πέτρα είχαμε φτάσει, πάντα μαζί με τον Γιώργο κι άλλα μεγάλα
παιδιά της γειτονιάς. Θα πρέπει να ήταν ωραία εκεί. Κι ας έφταναν στ’ αυτιά μου
σκόρπιες κουβέντες για αντάρτες κι άλλοτε για
συμμορίτες και για ταγματασφαλίτες ή ταγματαλήτες. Από αυτό τον μακρινό τρόμο,
με προστάτευε η παιδική μου αθωότητα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από κει και πέρα τίποτα. Όπως τίποτα
και πριν. Καλά το κενό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τα εφτά-οχτώ ως τα δεκαπέντε μου
περίπου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έλειπε, πριν όμως; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν μέναμε στο ίδιο σπίτι, όταν με φρόντιζε
και με μεγάλωνε; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είναι δυνατόν να μη
θυμάμαι σχεδόν τίποτα από κείνην στα πρώτα παιδικά μου χρόνια;
Ούτε ένα χάδι, μια μητρική αγκαλιά, </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">ένα φιλί; Έστω ένα μάλωμα
Μήπως τα είχε διαγράψει ο μηχανισμός άμυνάς μου; Ή μήπως έφταιγε εκείνο που
είχε δηλώσει κάποτε άσπλαχνα ο πατέρας μου; Η
μητέρα σου ήθελε να σε ρίξει … </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>την πρώτη εκρηκτική αντίδραση, από μέσα μου βέβαια (σας ζήτησα εγώ να με
γεννήσετε; άι σιχτίρ πια!), δεν έμενε παρά να εκτιμήσω την ωραία υποδοχή μου στην οικογένεια! Τι να πεις και πού να ξεσπάσεις; Τρως
το χαστούκι στο πρόσωπο, βρίζεις καταπίνοντας τα δάκρυά σου και καμώνεσαι τον
γενναίο. Μήπως και μια ζωή μετά το ίδιο δεν
έκανα; </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από τα εφτά και μετά λοιπόν με
μεγάλωσε με απίστευτη τρυφερότητα ο πατέρας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ως πατέρας και μητέρα μαζί, και, αφού πέρασαν από το σπίτι
διάφορες άλλες γυναίκες , η Κούλα, το γλυκό κορίτσι από την
Κρήτη. Δεκαετίες μετά η Κούλα έλεγε ότι ήμουν το δικό της το
παιδί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αν και ήταν υπερβολικά νέα τότε, μόλις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μετά την εφηβεία, για να την αισθανθώ ως
μητέρα μου με οποιοδήποτε τρόπο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άσε
που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποτέ δεν μου άρεσαν τα υποκατάστατα, η μάνα μου ήταν η μάνα μου,
τελεία και παύλα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Με τη μητέρα
μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο της μνήμης και την πόρτα διπλοκλειδωμένη για μένα.
Είχε σταματήσει πλέον και ο πατέρας μου τις ατυχείς αναφορές του σ’<span style="mso-spacerun: yes;"> ε</span>κείνην καθώς τον απασχολούσαν οι διάφορες
τελικά ατελέσφορες απόπειρες να βρει γυναίκα κατάλληλη για να ξαναπαντρευτεί.
Με έπαιρνε μάλιστα μαζί του σε διάφορα σπίτια με την αμηχανία μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να χτυπάει κόκκινο κάθε φορά. Καμία
σύγκριση δεν μπορούσε να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γίνει
βέβαια ανάμεσα στις υποψήφιες νύφες και τη μητέρα μου με τον αέρα της και τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υπέροχα γαλάζια μάτια της.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο απόλυτος αιφνιδιασμός μου όμως
έγινε στα πρώτα χρόνια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της
εφηβείας μου όταν ήμουν μόνος στο σπίτι και χτύπησε ξαφνικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το κουδούνι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άνοιξα το παραθυράκι και είδα να στέκεται έξω
η μαμά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έλα να φάμε μαζί, μου είπε, έχω κάνει ένα
ωραίο φαγητό που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου αρέσει. Ήταν τόσο μεγάλος ο πανικός μου
που έκλεισα το παραθυράκι χωρίς κουβέντα
και πήγα να κρυφτώ στο δωμάτιο του βάθους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πίσω μου άκουσα τη μητέρα μου να λέει,
παλιόπαιδο, σου χρειάζεται εσένα ένα καλό
ξύλο. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και βέβαια το έφαγα το καλό ξύλο σε
ανύποπτη στιγμή από τον μεγάλο μου αδερφό που
ήταν ο αγαπημένος και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο προστάτης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της. Από τότε όταν σπάνια με χτυπούσε ο
Γιώργος, στην αρχή απορούσα αλλά μετά
καταλάβαινα ότι πιθανότατα </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">ήταν τιμωρία μου για κάποιο
παράπτωμά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου ως προς τη <span style="mso-spacerun: yes;"></span>μητέρα μας. Το είχε δηλώσει μάλιστα κι εκείνη
η ίδια σε κάποια στιγμή εκνευρισμού.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάθισε καλά γιατί θα βάλω τον Γιώργο να σε δείρει. Ο ιδανικός τρόπος,
όχι βέβαια για να με συμμορφώσει αλλά για να με εξαγριώσει. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και έφτασε η εποχή που πτώχευσε ο
έμπορος πατέρας μας και ένα διάστημα
προφυλακίστηκε για χρέη. Λίγο καιρό μετά το πηγαινέλα μου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να τον δω στη φυλακή, στα δεκαπέντε μου περίπου, με φώναξε μια μέρα ο
μπαμπάς, ενώ ήδη χρωστούσαμε στο Ανατόλια τα δίδακτρα 18
μηνών περίπου και ο διαχειριστής </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">με έκανε ρεζίλι κάθε τόσο στο
γραφείο του, και μου είπε ότι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ούτε να φάμε δεν είχαμε και ότι
έπρεπε να πάω να μείνω στο σπίτι της μητέρας μου. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δέχτηκα λοιπόν κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτή την ψυχρολουσία, έσκυψα το κεφάλι και πήγα στο σπίτι της
μητέρας μου και του άντρα της στο Διοικητήριο, στο σπίτι της μικρούλας αδερφής
μου. Τον πρώτο καιρό με είχε διαλύσει η ντροπή και η
αμηχανία. Έτρωγα με σκυμμένο το κεφάλι, έβγαζα πέντε κουβέντες με το τσιγκέλι,
χωνόμουν στο δωμάτιο να διαβάσω και να κοιμηθώ, ένιωθα ξένος, ξένος, ξένος.
Υπήρξαν και μερικές εκρήξεις μου, όπως ένα βράδυ, μετά μια έντονη λογομαχία με τη μαμά, που κλώτσησα την
πόρτα μπροστά μου και πέρασε το πόδι μου από την άλλη μεριά.
Η μαμά έκανε ένα αααχ και σαν να λιποθύμησε κι εγώ έφυγα από το σπίτι,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βροντώντας την εξώπορτα, κατέβηκα στην Πλατεία
Ελευθερίας, στάθηκα μπροστά στη βρωμερή θάλασσα στο σημείο εκείνο και
σκεφτόμουν να πηδήξω μέσα και να πνιγώ. Τελικά, μετά διάφορες νυχτερινές
περιπλανήσεις, γύρισα στο σπίτι σαν βρεμένη γάτα πρωινές ώρες και η μητέρα μου
δεν είπε κουβέντα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με έβαλε να φάω και
να ετοιμαστώ για το σχολείο. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σιγά-σιγά όμως,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με κέρδισαν οι φροντίδες της μαμάς, με κέρδισε κάτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βαθύτερο ανάμεσα μας, ήταν και ως καλός
άγγελος η γιαγιά μου στο σπίτι,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με κέρδισε η ευγένεια και η καλοσύνη του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άντρα της. Με κέρδισε η χάρη και η αθωότητα
της αδελφούλας μου, κατάλαβα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>επιτέλους ότι η μαμά μάς είχε κάνει ένα
μεγάλο δώρο </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">για όλη μας τη ζωή.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και το αγρίμι μέσα μου άρχισε να
ημερεύει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από κει και πέρα τα πράγματα
πήγαν καλά και η μητέρα μου έγινε η μητέρα μου με την πλήρη
έννοια της λέξης, όπως κι εγώ ο γιος της.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και όμως. Το χάσμα, το κενό μέσα μου
εξακολουθούσε να υπάρχει σε όλη την
περιπέτεια της ζωής μου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καλυμμένο και βουβό, ξεχασμένο αλλά
καθοριστικό. Το χάσμα αυτό αναδύθηκε στην επιφάνεια και έγινε
λυγμός όταν περίπου σαράντα χρόνια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αργότερα η μητέρα μου που
ζούσε τότε στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια της αδερφής μου, αρρώστησε βαριά
και κατεβήκαμε με τη Σοφία για να είμαι κι εγώ
κοντά της τις τελευταίες της στιγμές.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τέτοιο σπαραγμό δεν είχα νιώσει
ποτέ άλλοτε, ούτε καν όταν είχε πεθάνει ο πατέρας
μου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καθόμουν απέναντι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο κρεβάτι της, κοίταζα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα βαθιά γαλάζια μάτια της και τα δάκρυα
έτρεχαν ποτάμι από τα δικά μου. Φτάσαμε στο
σημείο να με παρηγορεί εκείνη με τον δικό της τρόπο, δυνατή
και ψύχραιμη πάντα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Περπατούσα λοιπόν στους διαδρόμους
του νοσοκομείου με ψηλά το κεφάλι, χωρίς την
παραμικρή σύσπαση του προσώπου και τα δάκρυα κυλούσαν
ασυγκράτητα στο πρόσωπό μου, έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα. Και απορούσα ταυτόχρονα
πώς μπορούσαν τα δάκρυα να μην στερέψουν τόση
ώρα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άλλος σπαραγμός στην κηδεία της
μερικές μέρες αργότερα. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά,
όχι απλώς πόσο την αγαπούσα, όχι ότι ήταν μοναδική και
ανεκτίμητη για μένα αλλά ότι η μητέρα μου ήταν ο χαμένος για πάντα
παράδεισος της ζωής μου. Χαμένος από τα παιδικά μου χρόνια και καταδικασμένος
να μην βρεθεί ποτέ πια. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;">Και να μου απομείνουν τα
ποιήματα που της έγραψα, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">γαλάζιο βαθύ</i></span><i> </i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">σαν αντίο, ούτε ένα ξέφτι απ’ το χαμόγελό της, μέσα
στην άχνα από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το βάθος της πλατείας </span></i><span style="font-size: 14.0pt;">και άλλα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και,
μερικές φορές αργά τη νύχτα στη μοναξιά μου, τα δάκρυά
μου στη μακρινή πια μνήμη της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt;"> </span></div>
</div>
Poethttp://www.blogger.com/profile/03964794638084460795noreply@blogger.com0